Blog - Rechtszaak Kenya

Vrijdag 26 september 2008

Manuelle voelde het blijkbaar aan dat er iets moest gaan gebeuren. Normaal slaapt ze wel aardig goed, maar vannacht was het echt bar en boos. Ze werd wel 4 keer wakker. Eindelijk was het dan zo ver. We mochten vanmorgen eindelijk de nette kleren uit de kast halen. Het was vandaag de dag van eerste rechtzaak. We moesten vroeg op, zodat we op tijd konden vertrekken. We mochten echt niet te laat komen. We moesten daarom op tijd vertrekken zodat we voldoende rekening hielden met eventuele files. Gelukkig kwamen we ruim op tijd aan, zodat we nog wat bananen konden kopen voor Manuelle.
We mochten pas om half negen naar binnen (in het rechtsgebouw). De rechtzaak zou plaats vinden op de begane grond kamer 33. Er stonden allemaal adoptiestellen te wachten. De één was nog zenuwachtiger dan de ander. Voor ons stond er niet zo heel veel op het spel. Vandaag zou alleen onze guardian aangesteld worden. We zouden een man als rechter hebben. Daar was onze guardian niet zo blij mee. Deze man had haar namelijk gezegd dat hij haar de komende tijd niet meer wilde zien.
Bij de ene rechter gaat het allemaal wat sneller als bij de ander. Zo had de vrouwelijke rechter al drie zaken afgehandeld en was onze rechter nog met de eerste bezig. Een ander Nederlands koppel was eerder aan de beurt (bij de vrouwelijke rechter) als wij, maar zij hadden de pech dat hun guardian er nog niet was. Dat betekende dat hun rechtzaak is verplaatst naar volgende week.
Op een gegeven moment kwam de clerk naar buiten en riep ‘de zaak S. K.’. Er was even wat onrust in de gang over wie er aan de beurt was, maar al gauw bleek dat het om de zaak Sharon Karimi ging. We liepen gauw naar binnen en gingen zitten achter de advocaat en de vrouw van de LAN. De rechter stelde wat vragen aan onze advocaat en schreef allerlei dingen op. Op een gegeven moment vroeg hij wie onze guardian zou worden. Onze advocaat gebruikte toen haar eigen naam in plaats van haar mans naam. Die guardian kende hij nog niet en wilde daar dus nog wel info over hebben. Manuelle mocht in de kamer rondlopen, maar dar wilde ze liever niet. Ze had mama’s telefoon gevonden en wilde even demonstreren hoe die werkte. Dat was niet echt het juiste moment (dat lieten de aanwezigen wel met hun gezichtsuitdrukking zien!). Uiteindelijk stelde de rechter nog wat lastige vragen over ons. Waarom adopteren zij niet in Nederland? Vervolgens vroeg hij naar onze leeftijd. Hij vond het belachelijk dat iemand op die leeftijd ging adopteren. De advocaat gaf er wel een goed antwoord op, maar blijkbaar was de rechter het daar nog niet mee eens. De volgende keer wilde hij het opnieuw daar over hebben. Dat zijn eerlijk gezegd geen leuke vragen. Zo word je steeds bepaald bij het kinderloos zijn. De rechter sloot af met een drie keer belachelijk en gaf nog een samenvatting. De guardian was aangesteld en we mochten gaan (daar ging het om). Buiten de rechtzaal spraken we nog even met wat andere stellen en zijn toen naar huis gegaan. De rechtzaken zijn niet voor iedereen even goed verlopen -- > helaas!
’s Middags zijn we opnieuw naar het postkantoor gegaan om een pakketje op te halen. Dat is echt een soort hordeloop. Je van loopt van a naar b enz. enz.. Uiteindelijk waren we 2 uur bezig om het pakketje op te halen, maar dat hadden we er zeker voor over!
Na het postkantoor zijn we met een Amerikaans stel wat gaan drinken. (Wij hebben een aantal weken geleden bij hen een afscheidsfeest gehad van een Amerikaans adoptie gezin). Het was heel gezellig.