Baraka Paul Vrijdag! Een dag vol contasten...

Reisverslag

Kenia

webmaster, 28 november 2008

Kenia Nairobi

Baraka Paul Vrijdag! Een dag vol contasten...

Vandaag hebben we, eerder dan verwacht, van de rechter te horen gekregen dat Baraka nu officieel onze zoon is. Gisteren zijn we terug gekomen uit Mombasa om vandaag in alle vroegte naar de rechtbank te gaan. Daar zijn we al eerder geweest. De eerste keer een maand geleden omdat onze guardian, Redemptha, officieel moest worden goedgekeurd en vorige week omdat onze advocaat Mwenda nog een gaatje had gevonden in de agenda van de rechter. Helaas moest de rechter vorige week eerder naar huis omdat zijn vader ziek was maar vandaag is het dan zo ver. We worden opgepikt door de familie Taman die vandaag ook zijn ingepland voor hun laatste rechtzitting. Ruim op tijd arriveren we in de gangen van het oude, nog door de Engelsen, high court midden in Nairobi. Eerst passeren we een zware bewaking compleet met röntgen bagage scan. De dames die de scan bedienen vinden dat Baraka het koud heeft. Alsof het een dwangbevel is doen we Baraka zijn vest aan.

“Nog even, dan zijn we van dit soort tips hopelijk af” zucht Chantal.

We lopen voorbij de rechtzalen die het decor lijken van een engelse advocatenserie en komen bij de kamer van onze rechter. Deze ligt bij een open binnenplaats. De gang is tevens de wachtkamer voor de mensen die er hun zaken beplechten. Er zijn veel rechtzaken in Kenia. Met name family law (waar adoptie onder valt) is erg populair. Families kunnen hier behoorlijk ingewikkeld in elkaar zitten. Huwelijken lopen op de klippen, mannen hebben meerdere vrouwen met wie ze dan wel dan niet getrouwd zijn. Erfeniskwesties kunnen dus behoorlijk complex zijn. En hoewel de chief in Kenia nog steeds een hele belangrijke rol heeft, worden dit soort zaken meestal voor de rechter gebracht.

Wij hebben het geluk dat we een goede advocaat hebben, iemand die op een of andere manier zijn cliënten altijd vooraan op de agenda krijgt. Zo waren we vorige week ingepland na een Italiaans stel die minstens drie maanden langer dan wij in Kenia verblijven. Ook zij moesten dus vorige week onverrichter zaken weg omdat de vader van de rechter ziek was. De vrouw barstte bijna in tranen uit. Deze week hadden we hen dus als eersten op de lijst verwacht maar in plaats daarvan zijn er cliënten van onze advocaat tussen gekomen. Erg vervelend voor de Italianen natuurlijk die zeer waarschijnlijk pas in februari naar huis kunnen.

De rechter heeft er de snelheid goed in en al snel zijn we aan de beurt. In de kamer van ongeveer vijf bij vijf meter staat een groot houten bureau waar de rechter achter zit. In een carrévorm zijn er een aantal andere tafels tegen het bureau van de rechter aangeschoven. Rechts van de rechter zit de klerk, links van hem zitten Alex van de Keniaanse Raad voor de Kinderbescherming en Susan van Little Angels Network. Tegenover de rechter zit onze advocaat Mwenda. Achter Mwenda staat een rij van ongeveer 7 stoelen waar Chantal, Baraka, Redemptha (onze Guardian) en ik plaats nemen. We zitten dus recht tegenover de rechter met tussen ons in de advocaat.

De rechter stelt Mwenda een heleboel vragen over de namen van ons, onze leeftijden, ons inkomen en noem het maar op. Susan verklaart dat Baraka door het kindertehuis In his Image voor adoptie is vrijgegeven en Alex verklaart dat wij geschikte ouders zijn. De rechter schrijft alles op met zijn prachtige vulpen en vraagt bij alles naar de correcte spelling. Intussen loopt Baraka vrolijk rond terwijl wij hem rustig proberen te houden met koekjes, sleutels en mobiele telefoons. Twee keer moeten we hem bij de rechter onder het bureau wegplukken en een paar keer kunnen we net op tijd voorkomen dat hij zijn handen in de ventilator steekt. Gelukkig zijn er een hele hoop andere leuke dingen in de kamer te beleven. Zo heeft Baraka ontdekt dat het plastic zeil erg leuk geluid maakt als je er op stampt en probeert hij of de sleutels van ons appartement ook op het slot van de kamer van de rechter passen. Ook heeft Baraka een grote spiegel ontdekt waar hij zijn evenbeeld ontmoet; ”eindelijk iemand van mijn eigen leeftijd die niet zo serieus kijkt” moet hij denken. Baraka vermaakt zich prima en trekt allerlei gekke bekken. Als hij begint te gieren van het lachen vinden wij het wel weer welletjes en kopen we hem met het zoveelste koekje en een drinkbeker om. De drinkbeker gooit hij, niet erg zachtzinnig, in het gezicht van Redemptha net nadat ze aan “Your honorabel” heeft verklaard dat wij als ouders geschikt zijn. Blijkbaar heeft Baraka een andere mening.

Na een kwartiertje staan we weer buiten. De vragende ogen van de familie Taman op de gang kijken ons aan. Maar wij weten nog van niets. Alex die zegt dat ik er gespannen uit zie, stelt ons echter gerust. Volgens hem komt het wel goed. En inderdaad. Na tien minuten worden we weer naar binnengeroepen. De rechter leest zijn verklaring voor en verklaart dat Paul Baraka vanaf nu officieel Baraka Paul Vrijdag heet. Chantal knijpt me in m’n arm. De rechter kijkt ons aan en waarschuwt dat we goed op zijn ‘zoon’ moeten passen en dat hij naar Nederland komt om te kijken hoe het Baraka vergaat.

“You are most welcome!” roept Chantal uit.

De rechter spreekt nog een keer onze achternaam uit. Althans, hij doet weer een poging maar krijgt de Vrijdag niet uit zijn mond. Hij vraagt hoe je het uitspreekt.

“Vrijdag, it means Friday” leg ik hem uit. De rechter kan daar wel om lachen en weet zich een Italiaanse rechtzaak te herinneren waarbij de rechter het de ouders verbood om hun zoon Vrijdag te noemen.

We zien aan de reacties van alle aanwezigen dat de rechter vandaag uitermate vrolijk is.

Op de gang vliegen Chantal en Dianne elkaar in de armen. “Mama Baraka!”

Mama Baraka pinkt een traantje weg en papa Baraka weet even niet zo goed wat er allemaal door hem heen gaat. Het is nu officieel maar we wisten het natuurlijk al lang; Baraka is een van ons.

Het is al laat en het is maar helemaal de vraag of de familie Taman nog aan de beurt komt. Baraka heeft in ieder geval geen zin om het af te wachten en we besluiten ons geluk alvast bij de Java te vieren. Java is een keten van koffiehuizen die heerlijke koffie en nog beter gebak serveert. Samen met Redemptha genieten we van de cappuccino en de carrot cake. Baraka is doodmoe en na twee blokjes rond het koffiehuis besluit hij om op mijn borst in slaap te vallen en mijn bloes helemaal onder te zeveren.

Dan zien we de familie Taman om de hoek verschijnen. Ook zij zijn dolgelukkig. De rechter is teruggekomen en heeft grappend en grollend hun adoptie officieel gemaakt. Onze gezamenlijke advocaat Mwenda voegt zich bij ons en het feest kan beginnen. De familie Vrijdag heeft vandaag het record gebroken. Binnen ruim vier maanden door de gerechtelijke adoptieprocedure. De familie Taman heeft het record kort a ons met een week gebroken.

Als we nog nagenieten van onze laatste drankjes slaat de sfeer om; ik word aangesproken door een van de medewerkers van het koffiehuis die me vertelt dat ik zo zal worden aangesproken door iemand van de CID. Ik hoef niet lang te wachten want naast de medewerker staat een grote man die het gesprek meteen overneemt. Ik verbaas me over zijn lichaamshouding. Hij buigt zich een beetje dreigend over me heen terwijl Baraka op mijn buik ligt.

Hij is van de CID, the Criminal Investigation departement en wil mij wat vragen stellen. Of we onze drankjes op willen drinken en dan met hem mee willen gaan. Hij laat me snel zijn badge zien.

Ik snap er niets van en vraag hem of er iets aan de hand is

“Just come with us please”

Dit zit niet goed. Meteen kijk ik naar Mwenda die me gerust stelt.

“Let me take care of this”.

Terwijl Mwenda zijn mobiele telefoon raadpleegt en wat vrienden bij de politie belt kijken wij elkaar allemaal een beetje verbaasd aan. De woorden “Child trade” zijn gevallen. Blijkbaar worden we van kinderhandel verdacht. Ik kijk om me heen en zie dat de andere klanten van het populaire koffiehuis ons met grote ogen aankijken.

Kort daarna verschijnt er een legerjeep voor de etalage en al snel staan er een man of vijf van de CID met Mwenda te praten. De assistente van Mwenda komt binnen en doet een poging om ons gerust te stellen. Maar ons hart klopt inmiddels in onze keel. Zeker als we even later naar buiten moeten om in twee auto’s te worden afgevoerd krijg ik het wel erg benauwd. Mwenda rijdt met zijn eigen auto met daarin een vrouw van de CID, de familie Taman en Redemptha. Wij volgen in de auto van twee CID officieren. Carol, de guardian van de familie Taman, zit bij ons in de auto. Later hoor ik dat we eigenlijk met de legerjeep hadden moeten gaan maar blijkbaar heeft Mwenda dat weten te voorkomen.

We scheuren door Nairobi en ontdekken dan pas goed dat we met echte hufters te maken hebben. Mwenda rijdt erg hard en is duidelijk bezig om zijn achtervolgers te irriteren. Dat lukt. Als onze auto’s klem zitten in het verkeer roept de officier door het raampje naar buiten . Hij dreigt ons het leven zuur te maken als Mwenda hen blijft irriteren. Carol, die we na een paar etentjes en de film over Jekumu Letu erg goed hebben leren kennen belt haar man om hem te vertellen wat er aan de hand is. Ze probeert discreet te zijn en heeft het over mensen die iets met de CID te maken hebben.

De officieren schreeuwen naar haar dat ze officieren van de CID zijn en niet zomaar wat mensen!

Er volgen meer dreigementen. We zullen in aparte cellen worden gesmeten.

Luid toeterend rijden ze bijna een voetganger omver. Lachend zegt de ene officier tegen de andere dat hij hem bijna heeft geraakt.

Dan blaffen ze naar Carol; “And what is your part in the deal?” en “ Who is behind this trade?” Carol bijt van zich af door te zeggen dat ze niets te vrezen heeft omdat ze niets heeft misdaan.

We arriveren met de twee auto’s bij het hoofdkantoor van de politie. Om het gebouw staan honderden geconfisceerde autowrakken. We worden naar binnen geleid. Overal tralies. Verder lijkt het meer op een oude autosloperij met een vieze kantoortjes. We lopen door de gangen waar we smoezelige kantoortjes zien waar de vergeelde dossiers tot aan het plafond zijn gestapeld. Bij de kamer van de CID moeten we in de gang wachten. De officier jaagt twee jonge mensen van een klein bankje waar hooguit plaats is voor drie smurfen en zegt dat we daar plaats kunnen nemen.

Mwenda gaat het kantoor binnen en begint stennis te schoppen. Het heeft effect want al snel worden we met z’n allen weer naar buiten geleid. Bij de hoofdingang worden we aangesproken door een man met een grote videocamera. Lokale pers? Als ik denk dat we weer naar huis kunnen heb ik het mis. We worden naar een ander kantoor gevoerd. Dieper in de catacomben van het politiehol. Het terrein is smerig en we passeren nog meer autowrakken. Met name matatu’s zijn rijk vertegenwoordigd. Er wordt gesleuteld aan een oude politiewagen en we verdwijnen via een achterdeurtje in een gangentje. De deur links leidt naar de politiekantine waar een man of vijftig van hun lunch genieten. De kantine heeft meer weg van een oude saloon in een western. Een bar waar de bierflessen hoog zijn opgestapeld. Wij gaan naar rechts een kapotte deur door met daarboven een bordje van de CID. We worden verzocht om plaats te nemen waar we maar willen.

We wachten in het kantoor waar een stuk of acht tafels tegen elkaar zijn geschoven. Op twee tafels staat een computer uit het jaar nul. Alles is smerig en de stoelen zijn kapot. Chantal en Dianne wordt het allemaal te veel en Ruben geeft aan dat hij van vandaag iets heel anders had verwacht. Ruben is vier en we hebben hem de bijnaam “de blonde leeuw “ gegeven. Hij is de grote held van Baraka. Baraka en Isis lijken zich niets van alle commotie aan te trekken en spelen vrolijk in het politiekantoor. Baraka test het kettingslot terwijl Isis voor de zoveelste keer op de stalen deuren van de kantine ramt. Baraka loopt het trapje naar buiten een keer of honderd op en af en gaat daarna verder op verkenning. Hij heeft de wc ontdekt. Daar zijn nog meer vliegen dan bij de kantine. Als ik mijn hoofd om de deur van de wc steek wordt ik bijna misselijk van de stank.

Mwenda is druk in de weer. Blijkbaar moet hij een verklaring opschrijven. Als hij die aan de officieren laat zien zijn die duidelijk teleurgesteld. Blijkbaar heeft Mwenda iets genoteerd dat de heren niet bevalt. En dan merk ik dat Mwenda het echt beu is. Eerder heb ik gevraagd of we de Nederlandse ambassade moeten bellen maar Mwenda dacht dat dat niet nodig was. Nu roept hij naar me dat ik de ambassade moet bellen. Ik bel vrienden in Nairobi en leg kort uit wat er aan de hand is. Zij bellen de Nederlandse ambassade. Wat ik niet weet is dat Jelle iemand kent die bij de ambassade werkt. Hij informeert haar over onze raadselachtige arrestatie.

“Let’s go!” gebaart Mwenda ons gehaast. Het dreigement van het telefoontje naar de ambassade was blijkbaar voldoende. We lopen naar buiten waar we wachten op vervoer. Redemptha en Carol zijn een beetje opstandig geworden en grappen dat de officieren ons terug naar het koffiehuis moeten brengen. Wij zijn allang blij dat we weer buiten staan. Even later worden we gebeld door iemand van de ambassade. Daar zijn meteen alle alarmbellen gaan rinkelen en er is zelfs contact geweest met Den Haag. Ik stel de dame van de ambassade gerust dat we weer buiten het politiebureau staan. Ze is erg behulpzaam en verzekert me dat het Nederlandse consulaat actie zal ondernemen. Of we de namen van de officiers weten?

Opgelucht stappen we in de auto van Susan die amper kan geloven wat ons is overkomen. Toch gebeurt het vaker. Een Italiaanse vrouw die met haar twee geadopteerde kinderen op straat liep, moest bijna toezien hoe agenten haar oudste dochter in de politieauto sleurden. Ook zij werd blijkbaar van kinderhandel verdacht.

Wat een vreemde dag. Vrouwe Justitia heeft ons vandaag twee keer verrast. Als we s’avonds allemaal zijn bijgekomen besluiten we om onze gezinsuitbreiding toch nog gezamenlijk te vieren. We proosten op Isis Taman en Baraka Vrijdag die naast elkaar zitten in de twee kinderstoelen van het Italiaanse restaurant en elkaar liefdevol om de oren slaan. Ruim vier maanden geleden deelden ze nog hun slaapkamer in het kindertehuis en nu zijn ze het middelpunt van twee gezinnen.

Samen t(e)huis, samen uit...

Nu, een dag later, proberen we ons gewoon weer veilig te voelen in Nairobi, en dat lukt prima. Hoewel het wel meer dan schokkend is dat je opgepakt wordt, alleen omdat wij blank zijn en Baraka een kleurtje heeft. Chantal vind het opeens toch heel fijn om straks weer thuis te zijn. Met z'n drieen in het veilige Nederland.