Fwd: Kiran - Reizen

Anand 2005

India. Door het noemen van de naam krijg ik al heimwee.

Na de Kiranreis in 2004 wilde ik graag wéér naar India.

Tijdens een gesprek geven Stella en Gertjan Poortman aan dat ze graag weer naar India willen. Tja, ik ben makkelijk over te halen. Op een middag zijn de tickets geregeld.

Op maandag 18 juli is het zo ver. Stella, Gertjan en Annemarie (een goede vriendin van Stella) komen mij ophalen. Na een vlucht van 7½ uur (met weinig beenruimte) landen we in Delhi. Het hotel is prima! We hebben de kamers op het dakterras.

De eerste dag bezoeken we het Rode Fort en laten ons rondleiden door een Indiase gids. Hij is niet altijd erg duidelijk, maar ja…

Daarna nemen we plaats in een fietsriksja. De rit voert ons door Chandni Chowk en de bazaars. Het laatste stuk wil ik fietsen. Ik wil ervaren hoe dat gaat. Nou, het is erg zwaar. Indiërs vinden het prachtig en er wordt veel gelachen en gezwaaid.

Eindpunt van de fietstocht is Jama Masjid, de grote moskee van Old Delhi. Het is een prachtig gebouw, maar de stenen zijn erg heet van de zon. Au, mijn voeten!

De volgende dag brengen we een bezoek aan Sishu Sang-opan Griha, het kindertehuis van Jim Dé in Delhi. We worden hartelijk ontvangen door Jim Dé en hebben een fijn gesprek.

Na een bijzondere en indrukwekkende rondleiding door het tehuis gaan we naar Humayun's Tomb. In deze graftombe worden veel lichamen bewaard, waaronder die van Mogolkeizer Huma-yun.

Ook ga ik naar de kapper. Ik heb weer een prima coupe, alleen heeft die knakker ('t ging zo snel, dat ik niet meer kon protesteren) mijn bakkebaarden afgeschoren. Kan ik weer opnieuw beginnen met kweken...

Woensdagavond gaan we met de trein naar Agra. Bij aankomst worden we bestormd door riksjawallahs. Na een korte nacht in een prachtig hotel staan we de volgende dag oog in oog met de Taj Mahal. Het blijft een fantastisch bouwwerk en we brengen er dan ook veel tijd door. Hierna rijden we naar het Agra Fort, waarna we ons laten gaan in de lobby van het Taj Hotel. ’s Avonds nemen we de trein terug naar Delhi.

De volgende dag brengen we een bezoek aan Sikhtempel Bangla Sahib in Delhi. Het is rustig en we mogen overal rondkijken. Uiteraard worden we uitgenodigd om wat te eten en te drinken, wat we dan ook doen. De koekjes zijn niet heel erg lekker en worden onopvallend in een tas gedaan.

Op zaterdag 23 juli vertrekt onze trein naar Varanasi. Na een reis van zo’n 13 uur komen we aan de in de stad. Het verschil met drukke, maar toch goed georganiseerde steden als Delhi en Agra is direct duidelijk merkbaar. De straten zijn vies, er lopen veel koeien rond en die schijten natuurlijk ook overal.

Ons hotel ligt aan Assi Ghat, een van de belangrijke plekken waar hindoes ritueel moeten baden in de Ganges. Om bij het hotel te komen moeten we door nauwe steegjes lopen, koeien ontwijken en uitkijken dat je niet in een koeienflats staat de springen. We kijken uit over de Ganges.

Samen met Gertjan bezoek ik de burning ghats, de crematieplaatsen. Gigantische houtstapels staan klaar. De doden worden op een draagbaar door de straten en stegen gedragen, gewassen in de Ganges en daarna op de grote crematieplaats verbrand. We Zijn getuige van deze rituelen. Een pandit, hindoepriester, gooit dan de overblijfselen in de Ganges.

Het blijkt dat sadhu's, heilige mannen, niet worden verbrand. Zij hebben, door hun jarenlange ascetisch leven, hun lichaam al gereinigd. Zij worden met een grote steen om de nek in de rivier gedumpt… Na met mezelf in beraad te zijn gegaan, besluit ik geen bad te nemen in de Ganges…

Na drie dagen in Varanasi te hebben doorgebracht is het tijd om weer naar Delhi te gaan. Na een treinreis van 13 uur komen we weer in Delhi. We nemen direct een riksja naar de luchthaven. We hebben niet heel veel tijd, maar het gaat gelukkig goed. Inchecken, even snel ontbijten en daarna door de security-check.

De vlucht verloopt voorspoedig en 2½ uur later staan wij in Chennai, geboorteplaats van Stella.

Die middag gaan Gertjan, Stella en ik (Annemarie blijft in het hotel) naar Marina Beach, het grote strand van Chennai. De rommel van de tsunami is opgeruimd en het strand ligt er weer vredig bij.

Die avond begint het feest: buikkrampen, overgeven. En diarree. Volgens de hindoe-leer bestaat een mens uit water, aarde, vuur, lucht en ether. Dat van water en lucht heb ik ondervonden. Die hindoes zijn zo gek nog niet… Gelukkig gaat het de volgende dag weer beter.

In Chennai bezoeken we het Government Museum. Veel Indiase beeldhouwkunst, tempeltimpanen en nog veel meer. Genieten! Daarna loop ik samen met Annemarie naar Egmore Station. Onderweg komt een Indiase man met bakfiets bijna onder een bus, omdat hij wordt afgeleid door Annemarie…

Die nacht gaan we door met de buikkrampestafette (leuk woord voor galgje). Ik geef het stokje door aan Annemarie. Die is de hele nacht bezig en daar zal ik verder geen details over loslaten.

De excursie die we hebben geboekt, laten we vervallen. Ook Stella en Gertjan voelen zich ietwat slap en zijn niet fit.

Aangezien we niet optimaal gezond zijn, vervangen we de treinreis naar Kovalam (14 uur) door een vlucht (1 uur). Eerlijk waar, het regelen van een vliegticket is eenvoudiger dan het regelen van een treinkaartje, zo ondervinden Gertjan en ik. Na een kwartier hebben we vier vliegtickets. Zo snel heb ik nog nooit kaartjes gehad in India!

De volgende ochtend vliegen we naar Thiruvananthapu-ram, waarna we de taxi nemen naar Maharaju Palace, het hotel van Martien in Kovalam. Dit hotel was onze basis voor de Kiranreis in 2004.

In Kovalam vermaken we ons weer uitstekend. We genieten weer van tomatosoup en garlic bread in de Fusion Bar. Wat hebben we dit gemist!

Ook brengen we een bezoek aan Thiruvananthapuram. We bezoeken de markt en de sieradenwinkels (tja, vrouwen…).

Na een goede vlucht landen we op zaterdag 6 augustus in wereldstad Bombay. Het is zo fijn weer 'thuis' te zijn. We bezoeken de Gateway, het Taj Mahal Hotel, een aantal winkels en rusten uit.

Maandagavond eten we bij Sulu Kalro. Samen met haar zoon, een nicht en Sita en Geeta (twee geadopteerde dames die ook in NL wonen) voeren we goede gesprekken, onder het genot van een heerlijke maaltijd.

Op dinsdag, de laatste dag dat we in India zijn, wordt er eerst nog wat gewinkeld. Tja, er zijn zoveel mooie en grote winkels met allerlei dingen vanuit heel India, zodat er veel wordt ingekocht. Bepakt en bezakt met hindi-films (DVD’s) en muziek loop ik weer terug naar het hotel.

's Middags nemen we de trein naar Chembur Station. Hiervandaan is het niet ver met de riksja naar het kindertehuis van Sulu Kalro, Bal Anand. Tenminste, als de riskjawallah de weg weet…

Na een hartelijke ontvangst bekijken we het kindertehuis uitvoerig. De kinderen reageren blij en vrolijk.

Terwijl Stella, Gertjan en Annemarie nog wat rondkijken, begint mijn meeting met een aantal Indiase adoptiedeskundigen en Indiase adoptie-ouders. Issue van het gesprek is dat men het in India lastig vind goed te reageren op de vragen van geadopteerde die teruggaan naar India. Het is lastig daarmee om te gaan, vind men. Na te hebben gepraat over dit onderwerp en diverse andere aan adoptie gerelateerde onderwerpen, wordt het om kwart over vijf echt tijd om te stoppen met de meeting. Ik moet nog terug naar het hotel (45 minuten treinen), mijn rugzak inpakken en nog wat zaken regelen.

Gelukkig brengt een Indiase adoptieouder mij naar een treinstation, waar ik direct in de trein richting VT kon stappen. Men heeft mij wel eens gezegd: ga in Bombay nooit tijdens de spits met de trein. Nu weet ik waarom… wat een drukte, wat een mensen!!

Na aankomst in het hotel pak ik snel mijn rugzak in. Wonder boven wonder past alles er in. Na een kop soep neem ik nog snel de taxi naar de Marine Drive. Daar loop ik nog een tijdje rond, terugdenkend aan deze reis, aan alles wat we hebben gedaan, hebben meegemaakt, denkend wanneer ik terug kom naar deze fantastische stad, mijn geboortestad, Bombay. Het afscheid valt me zwaar. Het is net of het iedere keer moeilijker wordt, tenminste zo voelt het. Kun je zo verknocht zijn aan een stad? Blijkbaar...

Het is de stad waar ik ben geboren. Het is de stad waar arm en rijk naast elkaar wonen en leven. De stad die elke dag groeit, die voor velen de hel op aarde is... Maar het is wel 'mijn' stad, mijn thuis!

foto's volgen nog

in Bombay, met de klok mee:

oorschoonmakers in Bombay

theekopjes in de trein (Varanasi- Delhi);

Victoria Terminus vanuit een taxi gezien;

Gertjan en Anand op de schommel op het strand van Kovalam.

.