Belgian Blog - Sele Enat

Vorig weekend hebben we Maru z'n verjaardag gevierd; met vlaggetjes, balonnen, kadootjes, taart en de hele familie.  Maar de pechvogel heeft er zelf niet echt van kunnen genieten.  Hij heeft het grootste deel van de dag met 40° koorts in bed gelegen, het arme schaap.  
Tegen zondagavond was de koorts gelukkig al weer volledig verdwenen.  Maar ik moet toegeven dat ik bang was, echt bang, ook al zei iedereen dat hoge koorts bij kindjes geen reden tot paniek is.
Ik was pas helemaal gerust nadat ik hem maandag morgen had laten nakijken door de dokter.  Volgens onze dokter had hij enkel een verkoudheid maar zou zijn immuunsysteem overreageren omdat hij geen verkoudheden gewoon is.  
We kregen dus het licht op groen om naar Center Parcs te vertrekken en daar heeft Maru gelukkig wel zijn portie verjaardagspret gehad.  Onze twee zoontjes hebben zich deze week ontpopt tot overenthousiaste durfals en waterratten.  We hebben echt alle vier enorm genoten!
Inge

18:04 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (2) | Email dit |  Facebook | 

Gisteren heeft Maru maar een half uurtje geweend op school en volgens z'n juffrouw deed hij het de rest van de voormiddag heel goed.
En vandaag mocht hij trakteren voor z'n verjaardag.  We hadden samen zijn traktaatje in elkaar geknutseld en hij was er heel trots op.  Het was de eerste morgen dat hij niet zei dat hij niet naar school wou.  En na het afscheid heeft hij het maar 10 minuutjes moeilijk gehad.  Juf Petra zei dat ze hem vandaag in de bloemetjes ging zetten voor z'n verjaardag en vroeg of hij 's middags ook naar school kon komen.  Zo rond 10u30 ben ik eens gaan piepen door het raam van de kleuterklas en ik zag Maru stralen toen z'n klasgenootjes voor hem zongen. Hij zat op een troon, had een kroontje op z'n hoofd en kreeg een taart met drie kaarsjes.  Ik kreeg weer de tranen in mijn ogen, maar deze keer was het van ontroering.
's Middags kreeg hij een rugzakje mee met daarin klaspop Jules en een verjaardagsboekje.  Hij was echt apetrots en is in de namiddag zonder te verpinken (en met z'n kroontje op z'n hoofd) terug naar school gegaan.  Wat is hij toch een ongelooflijk flink kind!  Ik kon het haast niet geloven!
Ik verwacht natuurlijk wel dat het maandagmorgen terug wat moeilijker zal zijn.  En daarna gaan we een midweekje naar Centerparcs, dus achteraf zal het weer opnieuw beginnen zijn met wennen aan de school.  Maar ik weet nu tenminste dat alles uiteindelijk goed komt.
Inge

21:18 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (3) | Email dit |  Facebook | 

Ik had hetzelfde scenario als gisteren verwacht en gehoopt dat het iets beter ging gaan nu Maru wist dat we hem ook weer gingen komen halen. Maar het was eigenlijk alleen maar erger dan gisteren.  Juf Petra heeft Maru uit mijn armen moeten lostrekken en daarna heeft hij minstens een half uur blijven tieren, schoppen en slaan.  Chappeau voor de kinderverzorgster die hem de hele tijd op haar schoot heeft proberen te houden om hem te troosten.
Tegen de speeltijd kreeg ik een sms'je van m'n zus met de boodschap dat Maru al weer rustig was.  En toen we hem gingen halen vertelde juf Petra dat hij na een uur stil was, flink gespeeld heeft en veel woordjes gezegd heeft.  Eind goed al goed zullen we maar zeggen... maar dit hele schoolgebeuren is echt niet goed voor mijn mama-hartje!
En voor de vele mensen die ons al gevraagd hebben of het niet ongelooflijk druk is met zo twee kindjes tegelijk.  Na vandaag kan ik echt wel zeggen dat twee veel makkelijker is dan één.  Als Yibe z'n middagdutje doet, dan profiteren we daarvan om Maru wat extra aandacht te geven.  Hij kan zich dan ook moeilijker bezig houden zo zonder z'n broer.
En nu Maru naar school gaat wilden we Yibe in de voormiddag wat extra aandacht geven.  Maar Yibe was vanmorgen helemaal zijn vrolijke zelf niet.  Hij was heel erg hangerig en trunterig en wou dat we constant met hem op onze arm liepen.  Niks kon hem boeien.  En toen Maru terug thuis was, was zijn moeilijk bui over en was hij terug de vrolijke baby die we gewoon zijn. 
Inge

15:15 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

Maru  is vandaag voor de eerste maal naar school geweest.  Dit weekend hebben we hem proberen uit te leggen dat hij naar school zou gaan en heeft hij trots lopen paraderen met z'n boekentas.   Het was voor mij een hele troost dat ik wist dat mijn zus de eerste dag in zijn klasje zou staan omdat juf Petra naar een bijscholing moest.  Eigenlijk had ik verwacht dat hij het heel moeilijk ging hebben en dat hij zou blokkeren in een klas vol vreemde mensen.
Maar ik was helemaal niet voorbereid op wat ik vanmorgen heb meegemaakt.
Toen ik hem de eerste keer probeerde achter te laten in het klasje, klampte hij zich zo hard aan mij vast en sloeg en schopte hij om zich heen, zodat het echt niet lukte. We zijn toen eventjes terug naar buiten gegaan.  Maru dacht waarschijnlijk dat we hem gingen achterlaten en dat hij Yibe en ons nooit meer ging terug zien.  Het liefste was ik toen gewoon terug naar huis gegaan.  Dit kon ik Maru toch niet aandoen....
Maar als ik vandaag niet zou doorbijten, dan stoind ik waarschijnlijk morgen of volgende week of binnen enkele maanden met hetzelfde probleem.
Toen de mama's en papa's van de andere nieuwe kleutertjes buiten waren en de meeste kindjes al gekalmeerd waren (er waren 7 nieuwe kleuters), heb ik het nog eens geprobeerd.  Ik hem hem toen gewoon in de klas gezet en ben weggegaan.  Hij werd gewoon opnieuw compleet hysterisch.  Mocht mijn zus daar niet geweest zijn, dan was ik hem waarschijnlijk onmiddellijk opnieuw gaan halen.  Ik heb nog nooit een kind zo luid en hartverscheurend horen krijsen en ik voelde me de slechtste moeder van de hele wereld.  Ik heb nog een half uur aan het raam van de klas staan kijken en pas toen ik zag dat hij kalmeerde, kon ik naar huis gaan.
Om 10u kreeg ik dan een telefoontje van tante/juffrouw Elke met de geruststelling dat Maru rustig was en op de speelplaats met een auto aan het rijden was. Oef...
Om ons bezig te houden zijn Danny en ik toen boodschappen gaan doen en om 11u30 stonden we weer paraat aan de schoolpoort.  Ik ging natuurlijk opnieuw aan het raam van de klas piepen en zag een Maru die schijnbaar op z'n gemak was.  Weer oef...
Het eerste kindje dat buiten kwam, liep heel enthousiast naar z'n mama en papa.  Maru kwam als tweede buiten en liep heel voorzichtjes op ons af, nog een beetje onder de indruk, maar aan z'n gezicht zag ik dat hij blij was om ons te zien.
We hebben hem uitgebreid geprezen omdat hij zo'n flinke jongen was geweest en hadden een kadootje meegebracht voor hem.  
De rest van de dag was hij zo zot als een achterdeur en tegen 18u lag hij uitgeteld in de zetel.
Morgen moet hij opnieuw naar school en deze keer zal het met juf Petra zijn... ik ben benieuwd!
Inge

20:33 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

SC schrijft op haar blog over een deur die alle kwaadheid en verdriet van het niet kunnen zwanger worden moet tegenhouden.  Zij kan het veel beter verwoorden dan ik, wat ze schrijft is zo herkenbaar.

Als ik heel eerlijk ben, dan moet ik bekennen dat ik ook nogaltijd zo’n deur heb.  Een deur die ervoor zorgt dat ik op een gepaste manier kan omgaan met de aankondigingen van de zwangerschappen om mij heen.

Ik ben natuurlijk blij voor mijn nichtje dat ze zwanger is, want het is bij haar ook niet over een leien dakje gegaan.  En ik zou natuurlijk ook heel blij zijn mocht het bij mijn zusje zo ver zijn.

Maar zwanger zijn is en blijft iets wat voor velen vanzelfsprekend is, maar waarin ik niet ben geslaagd.

Ik zie mijn kindjes doodgraag, het is zaaalig om hun mama te zijn en ik ben fier gelijk een gieter als ik met hen over straat mag lopen.  Mijn grootste wens was niet zwanger zijn, maar wel mama worden.  Ik heb nu dus echt alles om gelukkig te zijn en dat ben ik ook.

Over zwangerschappen en bevallingen zal ik nooit kunnen meepraten.  Maar als alles anders was geweest zouden wij heel dit adoptieavontuur nooit meegemaakt hebben.  Dan zou ik nu die twee schatten van zoontjes niet hebben en dat kan ik mij echt niet meer voorstellen.  En dan zou ik ook een heleboel mensen (lotgenoten, mede Triobla-cursisten, de groep waarmee we naar Ethiopië gereisd zijn, …) niet hebben leren kennen.

Dat kan mij maar één ding doen besluiten… het heeft zo moeten zijn!

Inge

16:14 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (1) | Email dit |  Facebook | 

De weken vliegen gewoon voorbij.  Van alle grootse plannen is nog niet veel in huis gekomen.  We gaan vaak wandelen in het bos of naar een speelplein, zijn naar parc Paradisio geweest, het zwembad vinden ze ook heel leuk... Maar jammergenoeg hebben we ook al minder leuke dingen moeten doen zoals inentingen halen bij Kind en Gezin en een volledig onderzoek (incl. röntgenfoto's en bloedtrekken) in het Tropisch instituut.
Nu zijn Maru en Yibe echt al goed gewoon aan de vele mensen die op bezoek komen, zo goed zelfs dat ze denken dat iedereen die hier langskomt een kadootje voor hen mee heeft.  
En ondertussen moeten we ook nog heel wat practische zaken regelen.  Maru is ingeschreven op school.  Na de herfstvakantie start hij met halve dagen in de school van tante Elke.  En voor Yibe hebben we gelukkig toch nog een goede onthaalmoeder kunnen vinden.
Kortom, wij vervelen ons niet!

14:48 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (2) | Email dit |  Facebook | 

Hallo iedereen,
 
ik zou willen vragen aan de mensen die mij via de blog mailen om aub hun eigen emailadres in te vullen ipv de mijne of die van Inge. Emails komen automatisch bij mij toe, maar als je niet je eigen e-mailadres invult weet ik niet wie het gestuurd heeft. Ik heb de laatste tijd veel mooie e-mails ontvangen, maar ik kan niet antwoorden omdat ik niet weet van wie ze zijn.
 
 
Danny

10:15 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (1) | Email dit |  Facebook | 

Een paar dagen geleden is er iemand die we kennen langs geweest met cadeautjes voor Maru en Yibe. Voor Maru had ze een speelset van Play D'oh mee met een kappersset (om de plasticine haartjes van de beestjes af te knippen). Nu doet hij praktisch niet anders dan achter ons aan lopen met kam en schaar om ons haar te doen.
Waarna wij dan zijn haar moeten kammen en knippen. Ik kan echt genieten van een kappersbeurt, maar nu is er iemand in ons gezin die daar nog meer van geniet: Maru. Als we zijn haar 'doen' geniet hij er met gesloten ogen (en open kwijlmond) van. Jammer dat mijn batterijen van de Kodak kapot zijn, anders had ik hier zeker een foto bij gezet.
 
Danny
 
Ps: move over Travolta, Maru heeft meer Saterday Night Fever dan jij. Zijn manier van lopen als hij aan het opscheppen is , gewoon goddelijk.

14:29 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (2) | Email dit |  Facebook | 

We hadden hele goede voornemens ivm deze blog.  We wilden al onze belevenissen bijhouden, zoveel mogelijk noteren zodat niks verloren zou gaan. En ondertussen zijn we al weer bijna een week verder.  Hoog tijd dus dat ik nog eens m'n best doe om een beetje te schrijven (niet m'n sterkste kant!).
Ik weet gewoon niet goed waar ik moet beginnen vertellen...
Maru begint zich steeds beter en beter in z'n vel te voelen.  De momenten dat hij zich afsluit worden minder.  Enkel bij totaal nieuwe mensen en als er veel volk is, heeft hij het soms nog moeilijk.  Als hij met ons alleen is, is hij meestal opgewekt en uitbundig.  Hij wordt hij ook ondeugender en gaat hij al eens testen wat er gebeurt als hij niet doet wat we hem vragen.  
Yibe is de afgelopen week ziek geweest en we hebben de dokter laten komen.  Die stelde naast z'n zware verkoudheid ook een oorontsteking vast en heeft antibiotica voorgeschreven.  De neusdruppeltjes waren in het begin een gevecht.  Maar gelukkig vindt Yibe de voorgeschreven siroop heel lekker.   En ondertussen is hij al bijna weer genezen.
We hebben ook een afspraak gemaakt voor een volledige check-up van de kindjes in het tropisch instituut in Antwerpen en worden daar verwacht op vrijdag 7 oktober.
Ik wou ook nog vertellen dat m'n beide zonen mij al de zegen hebben gegeven.  Net toen mijn moeder op bezoek was en mee ging naar boven om de kindjes in bed te steken, besloot Yibe dat het tijd was voor een plasje toen ik z'n pamper afdeed.  Gevolg: mijn mama kwam niet meer bij van het lachen en ik mocht een andere outfit aantrekken.
En Maru heeft mij liggen gehad toen we naar het strand gingen.  Door het horen van de zee moest hij plots heel dringend, dus ben ik met hem naar het Thermae-hotel gegaan.  Het was zo dringend dat hij de wc niet gehaald heeft, maar wel goed op z'n mama heeft kunnen mikken.  Een paar 'chique madammen' reageerden verontwaardigd en binnen de kortste keren kwamen twee kamermeisjes aandraven om het boeltje op te kuisen.  Ik kon niet vlug genoeg weg zijn!
Zo, verder raakt mijn inspiratie niet.  Ik zal eens vragen of Danny nog iets wil schrijven, hij is daar beter in dan ik.
Inge

20:34 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (1) | Email dit |  Facebook | 

Vandaag zijn we precies één week thuis met de kindjes.  Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken voor de vele reacties op deze blog.  Het doet goed om te weten dat we zoveel trouwe supporters hebben.
Over de eerste week kan ik eigelijk heel kort zijn, alles loopt tot nu toe veel beter dan verwacht.  Maru en Yibe slapen 's nachts 11uur aan één stuk door en eten heel vlot met ons mee.  
Maru is nog een beetje verlegen, maar past zich echt bijzonder goed aan.  Hij zegt en doet ons graag na, vertelt ons hele verhalen in het Amhaars, komt trots z'n tekeningen tonen en komt ons vooral heel graag zeggen als z'n broertje iets uitgespookt heeft.  Maar als hij nieuwe mensen ontmoet, dan zie je een andere Maru.  Dan sluit hij zich soms volledig af, dan zegt hij niks meer en staart hij naar het plafond.  Wat hij wel leuk vindt is als de nieuwe bezoekers terug weggaan, dan geeft hij ze een kusje en zwaait hij ze uit van achter het raam.

Yibe heeft nog wat achterstand in te halen en is volop tandjes aan het krijgen.  Toen we hem voor het eerst zagen had hij nog maar twee tanden, ondertussen zijn dat er al vier en er zijn er nog een paar op komst. Daar bovenop heeft hij nog een ferme verkoudheid, dus het is niet te verwonderen dat hij vandaag iets minder vrolijk is dan anders.  Hij heeft in die twee weken dat hij bij ons is ook leren lopen en begint meer en meer zelfstandig te spelen.
We zijn deze week ook naar de drukker geweest om een aankomstkaartje te laten maken en we hopen dat we ze deze week zullen kunnen versturen.

11:40 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (4) | Email dit |  Facebook | 

Van deze laatste dag kan ik me niet zoveel meer herinneren. Wat ik wel nog weet is dat we om 19.00 verzamelden aan de receptie om naar de luchthaven gebracht te worden. En dat we met 3 volwassenen en 2 kinderen op de voorbank zaten, terwijl de rest vanachter op elkaar gestapeld zat. Allebei mijn benen sliepen tegen dat we aan de luchthaven waren.
Op het vliegtuig hebben de kinderen veel geslapen, nadat ze alle knopjes op de zetel 100 keer uitgeprobeerd hadden.  In Frankfurt moesten we overstappen, en daar bleek dat iedereen verschillende rijen uit elkaar zat. Iedereen alleen, ook de kinderen. Dat konden we niet laten gebeuren. Aan de incheckbalie hadden we al een gedeelte geregeld, de rest heb ik in het vliegtuig geregeld, ik heb gewoon geweigerd om te gaan zitten tot we naast elkaar konden zitten. Ging nog vrij vlot toen ze merkten dat ik niet wou zitten.
In Zaventem aangekomen heeft de groep afscheid genomen van elkaar , en toen ging het richting aankomsthall. Niet te veel volk hadden we vooraf gezegd, maar op het eerste moment zag ik allemaal spandoeken en camera's en fototoestellen,...;
Gelukkig was dat niet voor ons, Kim Clijsters kwam op het zelfde ogenblik toe als wij.
Blij dat we thuis waren, uitgeput door niet te slapen, begon ons nieuw avontuur, met de kindjes thuis....

10:36 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

Vandaag kregen we nog meer slecht nieuws te horen. Bruk kwam ons zeggen dat er een kans bestond dat we een paar weken vast zouden zitten in Ethiopië (dankzij de **** Belgische overheid!!!!!!), en stelde voor dat er misschien van elk koppel 1 iemand naar huis zou gaan zondag om de kosten te drukken en bepaalde zaken te regelen.
We hebben ons de rest van de dag afgezonderd van de groep en ons kostelijk geamuseerd met de kinderen alleen. Was een verademing. Tijdens het avondeten kwam Bruk langs en zei dat hij en vooral zijn vrouw een aantal zaken geregeld hadden zodat we toch naar huis konden gaan op zondag.
Oef! Dat was nogal eens goed nieuws, en ondanks de twijfel (nog altijd geen paspoorten voor de kinderen) hebben we het toch serieus gevierd.
De andere gasten van het hotel zijn zelfs weggevlucht uit het restaurant door het lawaai dat wij produceerden. 
 
Dag 7 in Ethiopië: oudejaarsavond.
Vanmorgen zijn we gouden armbandjes gaan kopen voor M. en Y., en trommeltjes om weg te geven aan de mensen die op bezoek komen bij ons thuis.
We waren pas om 15.00 terug voor het middagmaal. Maru heeft daarna nog 3 uur geslapen, we hebben hem wakker moeten maken voor het feest! Het was heel leuk, vooral omdat we wisten dat we de dag erna terug naar huis zouden gaan. M. en Y. hebben serieus veel gegeten (wat te merken was aan de pamper van Y. de dag erna).
4 - gangenmenu met wijn, coctails, bier en frisdranken heeft ons voor alle 4 samen 15 euro gekost!
Om 23.00 waren de kinderen versleten, wij zijn nog opgebeleven om het vuurwerk te zien. Amaai, dat vuurwerk was het mooiste en het grootste dat ik ooit gezien heb, maar wat een verspilling als je weet hoeveel menser er elke dag op straat kreperen van de honger.....
 

10:28 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

Oké, het ontbijt begint serieus tegen te steken. Elke dag een roerei en toast. Trop is teveel.
Vandaag zijn we op uitstap gegaan in Addis zelf. Souvenirs gaan kopen voor het thuisfront en voor in de kinderkamer. Nu we weten dat we toch zondag naar huis zullen kunnen gaan hebben we een betere kijk op ons budget , en vandaag kan er wel iets van af.
Na het middagmaal hebben we Yibe in bed gelegd voor een middagdutje, zodat hij uitgerust is voor het uitstapje in de namiddag. Net voordat we dan zouden vertrekken komt A. ons zeggen dat er een nieuw probleem is en dat we zondag toch niet naar huis kunnen. ***** (gecensureerd lelijk woord!)
Inge en ik waren heel boos en verdrietig, en ik vond het wel raar dat de rest van de groep er niet zo mee inzat dat ze langer moesten blijven. Totdat ik doorhad dat de rest niet wist dat ze 125 euro per persoon extra moesten betalen voor de vliegtuigtickets. Toen ze dat te weten kwamen waren ze even boos als ik. Niemand had ons dat vooraf verteld.
Niemand weet waar je hier ergens geld kan afhalen, hoeveel ons dit uitstel zal kosten,...
We zijn dan maar niet meegeweest op de uitstap, en heben ons in de plaats daarvan een beetje meer met de kinderen bezig gehouden.

10:11 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

Oké, een beetje laat dat ik verder werk aan de blog, maar de laatste twee dagen waren zodanig gevuld dat er niet veel tijd over bleef voor mij. Maar hier is dan het vervolg....
 
Op dag 4 heb ik slecht geslapen, vooral door feit dat we niet wisten hoe lang we hier nog zouden moeten blijven. Om 06.15 was ik al wakker, en de kinderen pas om 09.00. Ik ben blij dat ze zo lang doorslapen, maar vandaag was het wel lang wachten. De kinderen in bad gedaan toen ze wakker waren, maar Yibe wou er toen niet meer uit. Heel het hotel heeft het waarschijnlijk gehoord.
Vandaag hebben we een uitstap gemaakt naaar een bergtop om eens buiten Addis te zijn en om een paar mooie streekfoto's te maken. Bij één van de haltes in een bos zijn we door mieren aangevallen en gebeten. Deed serieus pijn en de gids vond het heel amusant om ons zo te zien rondspringen. Terug in de bus begon Maru opeens heel raar te bewegen en te wenen, en toen we snel zijn kleren hadden uitgedaan vond ik nog zo'n mier in zijn broek. Ocharme, moet waarschijnlijk serieus pijn gedaan hebben, ik kan er van meespreken.
's Middags hebben we een beetje gevoetbald met M. en Y. en de andere kinderen.  Veel meer konden we niet doen, er was een serieuze storm buiten en de electriciteit was overal uitgevallen.
Ben dan nog eens met A. gaan praten die me vertelde dat Wivina De Meester formeel klacht had neergelegd tegen de instanties die er schuldig aan waren dat de papieren van de kinderen niet op tijd klaar waren, en daardoor zouden we toch zondag kunnen vertrekken. Misschien. Eventueel...
Iedereen is dan 's avonds uit gaan eten, behalve wij. We wilden eventjes alleen zijn met de kinderen en we wisten dat er een aantal mensen ons gingen bellen in het hotel.

14:20 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

16:40 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (8) | Email dit |  Facebook | 

Maru en Yibe hebben deze nacht goed doorgeslapen. Maar wat een snurkers zeg!

Om 08.00 zijn we opgestaan, in bad en dan gaan ontbijten met heel de groep. Na het ontbijt kwam Bruk zeggen dat er nog pasfoto's gemaakt moesten worden voor hun visa's en dat er een taxi om ons zou komen.

Na meer dan twee uur buiten gewacht te hebben zijn we maar terug naar het dakterras gegaan. Nog maar net boven kwamen Bruk en zijn vrouw Mimi toe.  Inge is dan met de twee schatjes naar de fotograaf geweest (geen plaats genoeg voor ons allen). Yibe was zodanig vast aan het slapen dat de fotograaf hem wakker gemaakt heeft met koud water! Best dat ik niet mee was, ....

Middagmaal hebben we dan maar om 14.30 kunnen nemen (wat ongeveer heel de week zo zal zijn omdat er altijd wel iets was).

Na het middagmaal zijn we naar een winkel gewandeld. Normaal zou je dat in 15 a 20 minuten kunnen doen, maar door alle bedelaars en straatkinderen die ons constant volgden en lastig vielen waren we er maar na ongeveer 45 minuten.

Eenmaal terug in het hotel kregen we slecht nieuws, er waren problemen met de Belgische ambassade en regering door de nieuwe adoptiewetgeving. Ook al hadden ze alle papieren al daaaaaagen op voorhand gekregen, ze lagen nog altijd ergens op een bureau, en op het moment dat ze die papieren dan eindelijk eens gingen bekijken.... was de wetgeving al veranderd. Met als resultaat dat we zondag niet naar huis zouden kunnen gaan. Na veel gepraat kwamen we te weten dat de mogelijkheid bestond dat we maar twee weken later dan voorzien naar huis zouden kunnen gaan!

Na de eerste teleurstelling en boosheid zijn we eens apart met A. gaan praten die ons het slechte nieuws gegeven had, en toen we ter sprake brachten dat ons budget niet toeliet om nog zo lang te blijven kwamen we te weten dat ondanks dat we meer betaald hadden voor vliegtuigtickets waarvan we de datum van terugreis konden veranderen, ons dat toch nog eens 125 euro per persoon extra zou kosten. Dat had ons niemand vooraf gezegd , en kwam als een hele schok voor ons. We hadden een beetje overdreven door te zeggen dat we niet zouden toekomen met ons geld, maar toen we dat eenmaal hoorden wisten we dat we echt niet gingen toekomen! 125 euro per persoon extra voor de toch al duurdere tickets, 3 tot 14 dagen extra kamerkosten aan 55 euro per dag, en dan nog de maaltijden en dergelijke....

In de late namiddag kwam de tante van een zevental geadopteerde kindjes uit de groep waaronder Maru en Yibe op bezoek in het hotel. Alle kindjes gingen naar haar toe, behalve Yibe die te klein is en Maru die absoluut niet geïnteresserd was (die bal was veel leuker !) 

Maru en Yibe hebben vandaag voor de eerste keer gehuild. Eén van de nichtjes had hun een blinkend speelgoedautootje gegeven, en dan terug afgenomen. We zijn dan met hun naar de kamer geweest, waar we ontdekten dat ze nogal veel kietels hebben. Gelachen dat ze hebben!

Eindelijk begonnen ze dan ook te spreken tegen ons. Niet dat we er iets van verstonden, we kennen maar een paar woordjes Amhaars, maar het was toch leuk.

Daarna hebben ze woordjes achtergezegd, en toen Maru mama en papa gezegd had en ons een kusje gegeven had zijn we heel tevreden en gelukkig en ontroerd gaan slapen

16:36 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (1) | Email dit |  Facebook | 

Zondag 04/09/05, vroeg opstaan want om 05.30 vertrekken we naar Zaventem voor de reis van ons leven: richting Ethiopië.
Eénmaal in Addis Abeba aangekomen met een uur vertraging, dankzij een overgeboekt vliegtuig in Franfurt, hebben we al te maken met het eerste slechte nieuws van de week. Er is een koppel uit de groep die de helft van de bagage kwijt is. Gelukkig hadden ze alles mooi verdeeld tussen de verschillende koffers, maar leuk is natuurlijk anders.
Eenmaal in het hotel aangekomen gaan we nog eventjes (tot 02.00) in de hotelbar gaan zitten om te overlopen wat we zullen doen op maandag, in afwachting van het moment dat we de kindjes mogen gaan halen in de loop van dinsdag.
Kwestie van bezig te blijven.
 
Maandag 05/09/05 begint heel relaxt. Om 08.45 loopt de wekker af (véél te vroeg), zodat we op ons gemak met heel de groep kunnen ontbijten Na het ontbijt wisselen we van een gewone kamer naar een semi-suite, zodat we plaats genoeg hebben als de kindjes er zijn. Daarna gingen we aperitieven op het dakterras. Terwijl Inge naar boven was, ging ik naar de receptie om de kamer al te gaan betalen. Daar lag ondertussen al een fax klaar van Inges ouders om ons geluk te wensen en zo, héél mooi. Natuurlijk liep ik onmiddellijk naar boven om de fax aan Inge te tonen. Boven aangekomen zag ik iedereen dicht bij elkaar in een cirkel staan en .... Mister Bruk, onze cantactpersoon in Ethiopië.
Op dat moment hoorde ik hem zeggen dat we ons moesten klaar maken. Hij zou onmiddellijk met één van de koppels vertrekken naar het ene weeshuis om hun kindje te gaan halen , en 20 minuten later met de rest van de groep naar een ander weeshuis om de andere kindjes te gaan halen.
VANDAAG!!!!!!
In 20 minuutjes kunnen er veel traantjes vloeien, maar iedereen stond zeker ruimschoots op tijd aan de receptie om te vertrekken.
In het Sele Enat weeshuis aangekomen lieten de verzorgsters alle kindjes op de binnenkoer verzamelen en toen moesten we onze kindjes uitzoeken. Yibe was het gemakkelijkst , omdat hij daar de jongste was, Maru was al iets moeilijker, maar toch...
We mochten zoveel foto's maken als we wilden, wat in Ethiopië niet evident is, normaal mag je maar 1 foto nemen van het bedje waar de kindjes in slapen.
De verzorgster die Yibe vasthield wou hem niet aan Inge geven, maar na een groot kwartier konden we Yibe ook in onze armen houden. Na de nodige tranen van ons en nadat de kindjes afscheid genomen hadden van de rest van de kindjes die niet geadopteerd werden (hiervan zou zelfs de koelste kikker de tranen van in de ogen gekregen hebben), konden we terug met het mini-busje dat als taxi diende naar het hotel. Met 21 in een mini-busje!!!!
Yibe heeft heel de weg in mijn armen geslapen (en gesnurkt), je zou nooit kunnen zeggen dat hij al 19 maanden is. Maru is heel verlegen bij nieuwe mensen en bang natuurlijk, maar de rit in het busje vond hij wel interessant.
In het hotel ging iedereen eerst naar de hotelkamer om zich op te frissen, en daarna hadden we afgesproken op het dakterras om de kindjes te laten spelen met elkaar. Yibe had een prehistorische luier aan met daarrond een plastiek zak gebonden en Maru zijn schoentjes waren te klein. Nadat we de luier en de schoentjes omgeruild hadden voor betere exemplaren , gingen we naar boven om te spelen.
Na een tijdje vonden we een middeltje om Maru een beetje te laten ontdooien: voetbal!!
Na een heel druk avondmaal en een bad gingen we dan vermoeid maar heel blij in bed.
 
 
ps: morgen vertel ik dan wel hoe dinsdag verliep
 
Danny
 
 

20:43 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (5) | Email dit |  Facebook | 

Hallo iedereen! We zijn terug uit Ethiopië, maar verwacht nog niet te veel vandaag. 
De avond voor we vertrokken hebben we oudejaarsavond gevierd (leg ik later wel uit), en na een hele korte nachtrust hebben we een uiterst vermoeiende terugreis achter de rug.
Maar ik beloof om vanaf morgen te beschrijven wat we allemaal gedaan en gezien hebben in die week.
En ik zal zeker een paar mooie foto's posten op de blog. 
 
Tot morgen,
 
Danny

15:36 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (6) | Email dit |  Facebook | 

en zo al het waarschijnlijk de hele tijd zijn daar.

10:45 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (2) | Email dit |  Facebook | 

Hallo iedereen,
 
 
Mijn verlof is uiteindelijk dan toch terug goedgekeurd. In Brussel hebben ze het zodanig geformuleerd zodat ze niet moeten toegeven dat ze fout waren , maar dat ze mij deze gunst per uitzondering willen toestaan.
Who cares, zolang het maar in orde is.
 
Jaja, morgen is het D-Day. Vroeg opstaan, naar zaventem rijden. Inchecken, naar Frankfurt vliegen, daar overstappen om vandaar uit naar Ethiopië, Addis Abeba, te vliegen. And so the adventure continues...
 
Vandaag gaan we nog de laatste benodigdheden gaan kopen (ik weet het, we zijn er vroeg bij), de laatste spullen in de koffer. Hopelijk kunnen we een beetje slapen vannacht, want het zal een lange en uitputtende tocht worden morgen.
Straks nog eens nakijken op het internet wat het uurverschil daar nu juist is en welk weer we mogen verwachten.
 
Danny

10:16 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (1) | Email dit |  Facebook | 

Vandaag heb ik een telefoontje gekregen van mijn werk om te zeggen dat er een probleempje is met mijn verlof.  Iemand van de personeelsdienst in Brussel vind dat ik mijn verlof maar mag krijgen als Maru en Yibe in het bevolkingsregister ingeschreven zijn onder mijn naam. 
Nu moet je weten dat ik al meer dan twee maanden aan het uitzoeken ben hoe en wanneer ik mijn verlof kan opnemen. Bij ons op het werk noemt dat 'opvangverlof met het oog op adoptie'. Na telkens een trapje hoger te gaan in de hiërarchie op mijn werk had ik uiteindelijk alles te weten gekomen wat ik moest weten en ook alles al geregeld.
Dat was tenminste al één zorg minder.
Nu blijkt dus dat de één of de andere ambtenaar in Brussel mijn verlof terug wil intrekken!!!
Nochtans staat er in geen enkele van de papieren en statuten die ik verzameld heb ook maar één woord over het feit dat ik mijn opvangverlof niet zou mogen laten starten vooraleer Maru en Yibe in het bevolkingsregister ingeschreven zijn.
Daarom noemt het volgens mij dan ook 'opvangverlof met het oog op adoptie' !!
 
Ondertussen ben ik al de hele namiddag bezig met te telefoneren en mailtjes te versturen en krijg ik nergens geen deftig antwoord. 'We zullen het eens bekijken'
 
Tot de volgende keer met hopelijk beter nieuws
Danny

17:26 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (2) | Email dit |  Facebook | 

20:59 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (4) | Email dit |  Facebook | 

En dit is Yibe (°17/02/2004)

19:16 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (7) | Email dit |  Facebook | 

Hier is Maru (°12/11/2002)

19:14 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (1) | Email dit |  Facebook | 

Voor de geïnteresseerden:
 
Nieuwsberichtje van Belga (24/08/05)
 
Belga) Vrije adoptie is voortaan niet meer mogelijk. Dat staat in de nieuwe adoptiewet die op 1 september van kracht wordt. Federaal minister van Justitie Laurette Onkelinx, Vlaams minister van Gezin Inge Vervotte en haar collega's van de Franse en Duitse Gemeenschap lichtten de wet woensdag toe.

Kandidaat adoptie-ouders worden ook verplicht een voorbereiding te volgen. Per jaar hebben er een 1000-tal adopties plaats in ons land. Zowat de helft daarvan was een 'vrije' of 'wilde' adoptie. Dat betekende dat kandidaat-ouders zelf op zoek gingen naar een kind in het buitenland en op eigen houtje alle contacten legden, zonder te werken via erkende adoptiediensten. (svr)

16:28 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

gisteren nog altijd geen nieuws over de afreisdatum omdat de alomgeachte heer Bruk vastzat in Engeland omwille van een staking (zie nieuwsberichten voorbije dagen).
wat deed hij daar in godsnaam, moest hij niet allang in Ethiopië zijn om alles te regelen voor ons????
Ondertussen krijgt Inge wel een zenuwinzinking van te wachten
 
en dan vandaag,
het verlossend telefoontje, maar niet van het adoptiebureau. Nee, van het reisbureau met de vraag of we met Lufthansa of Ethiopian Airlines willen vliegen. Hallo Ray of Hope: moesten we niet eerst iets van jullie horen. Nee dus.
Oké, in paniek rondgebeld naar Inge en co , want ik moest voor 18 uur iets laten weten, en het telefoontje van het reisbureau was om 17 uur!!
Ten einde raad teruggebeld naar het reisbureau en gevraagd wat de rest deed en gewoon hetzelfde gedaan, van een kuddementaliteit gesproken zeg!!
Dus:
we vertrekken zondag 04 september en komen terug op  11 september (met Lufthansa by the way)
 
groetjes aan alle lezers
Danny
 

21:48 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (5) | Email dit |  Facebook | 

Vandaag heb ik verschillende malen proberen te bellen naar Ray of Hope, maar ik raakte niet binnen. En toen ik thuis kwam kon ik niet vlug genoeg kijken of er een mail binnengekomen was. Ik moet bekennen dat ik stiekem had zitten hopen dat we naast de afreisdatum ook al een foto zouden doorgesturd gekregen hebben. Maar niks was minder waar! 
Er was wel een mail van Anick. Maar daarin stond dat ze Mr. Bruk (de contactpersoon in Ethiopië) de afgelopen dagen niet had kunnen bereiken en dus nog niet weet hoe de rechtbankprocedures verlopen zijn en wanneer we kunnen vertrekken. Er zijn wel al opties genomen op vluchten. Een eerste groep zal waarschijnlijk op 28/08 kunnen vertrekken en wij zouden bij de tweede groep zijn en van 4 (of 5) tot 11/09 naar Ethiopië kunnen gaan. 
Maar het is afwachten tot maandag of dinsdag, want dan hoopt Anick nieuws te krijgen van Mr. Bruk.
Wordt vervolgd... 
Inge

21:35 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

Het wachten duurt zooo lang! Normaalgezien zullen we vrijdag weten wanneer we kunnen afreizen naar Ethiopië. En dus zit ik al de hele week af te tellen tot het eindelijk vrijdag zal zijn. Maar als we vrijdag dan eindelijk zullen weten wanneer we mogen vertrekken, dan is het wachten nog niet gedaan. Want dan zal ik vol ongeduld uitkijken naar het langverwachte fototje van onze zoontjes. 
Het is zo onvoorstelbaar dat daar in het verre Afrika twee kleine jongetjes zijn die straks bij ons komen wonen. Wij zijn hun mama en papa en we hebben elkaar nog nooit gezien. 
Plots ben ik heel erg benieuwd naar die foto, dat zal ons weer een stapje dichterbij brengen! Maar ik kan me nu al voorstellen dat het wachten dan nog moeilijker zal worden.
Inge

22:41 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

Al vóór thuiskomst met een adoptiekind, namelijk vanaf het moment van overdracht in het land van herkomst, begint een heel belangrijke periode voor adoptiegezinnen, namelijk het opbouwen van een band met elkaar, waarbij het adoptiekind zich veilig en op haar gemak moet gaan voelen bij de nieuwe ouders. Wanneer zo'n gevoelsband ontstaat wordt dat hechting genoemd. 
Om het op gang brengen van de hechting tussen ouders en kind te stimuleren, is het van groot belang om een aantal aandachtspunten in de gaten te houden. Voor elk kind in de eerste levensfasen is het kunnen aangaan van een gehechtheidrelatie een van de belangrijkste opgaven. 
Een veilige hechting kan ontstaan als het kind op zijn vaste verzorgers kan rekenen en deze zijn aanwezig als het kind hen nodig heeft. Een kind voelt zich op zijn gemak in aanwezigheid van ouders of vaste verzorgers, durft op onderzoek uit te gaan en te gaan spelen en zal troost en bescherming zoeken bij de vaste verzorgers als het zich bedreigt of alleen gelaten voelt. Vanuit deze basis kan het een sterk 'ik' ontwikkelen. 
Veilig gehechte kinderen ontwikkelen zich beter dan onveilig gehechte kinderen, ze durven de wereld te gaan verkennen, kunnen prettig met leeftijdsgenootjes en volwassenen omgaan en durven hun emoties en angsten te tonen in situaties waarin ze zich onveilig voelen. Veilig gehechte kinderen ontwikkelen eerder een positief zelfbeeld. Ook voor verdere relaties in het leven is een veilige hechting van groot belang. Wanneer je als kind ervaren hebt dat je op anderen kunt vertrouwen en daardoor zelfvertrouwen hebt kunnen opbouwen, zul je op latere leeftijd gemakkelijker prettige, langdurige relaties kunnen aangaan. Onveilige hechting ontstaat wanneer het kind niet altijd van zijn verzorgers op aan kan. Te weinig aandacht en zorg in de vroege kinderjaren kunnen de basisveiligheid en het basisvertrouwen van het kind in de weg staan; het zal zich niet veilig kunnen voelen en minder vertrouwen in verzorgers krijgen en zich minder of angstig gaan hechten.
Een onveilige hechting kan op verschillende manieren tot uiting komen: 
Klampgedrag: sommige kinderen voelen zich zo onveilig dat ze hun ouders of verzorgers niet durven loslaten uit angst deze te verliezen; ze vertrouwen er niet op dat de ouder weer terug zal komen. Ze maken geen contact met andere kinderen of volwassenen en klampen zich soms letterlijk vast aan ouder of verzorger en lopen deze de hele dag achterna. 
Allemansvriendje: andere kinderen gaan alleen maar oppervlakkige contacten aan omdat ze zich onveilig voelen. Ze maken wel gemakkelijk contact met iedereen, maar maken daarin geen onderscheid tussen buurvrouw of ouders; ze kunnen geen intieme relaties aangaan. Deze kinderen durven geen nabijheid te zoeken, zijn niet gewend om getroost of aangehaald te worden en zullen dit ook steeds proberen te vermijden. Ze durven hun gevoel niet te laten zien en sluiten zich hiervoor af door hard te zijn voor zichzelf en hun omgeving. Deze kinderen lijken heel zelfstandig, maar dit is schijnzelfstandigheid gebaseerd op angst. 
 
Veel adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met veel verschillende verzorgers, die allemaal andere eisen aan hun stelden of met een onvoorspelbare verzorger die de ene keer wél aanwezig was en aandacht voor het kind had en de andere keer niet. Adoptiekinderen hebben daardoor vaak al meerdere keren geprobeerd zich te hechten aan verzorgers, maar voelden zich steeds weer in de steek gelaten. Eerst door de biologische moeder die niet voor het kind kon zorgen, daarna door verschillende verzorgers in een weeshuis en soms ook nog door een pleegmoeder bij wie het tijdelijk geplaatst werd toen een adoptie geregeld ging worden. Wanneer een kind geen kans heeft gehad om zich goed te hechten aan de verzorger, is het voor het kind heel moeilijk om zich wél goed te gaan hechten aan adoptieouders. De adoptieouders zien er voor het kind vreemd uit, ruiken vreemd, praten raar en doen alles anders dan het kind het gewend was. Vaak wist het kind in het weeshuis op welke manier ze kon krijgen wat ze nodig had (vechten om aandacht/eten/etc.: 'overlevingsgedrag'), terwijl dit gedrag bij adoptieouders ineens niet meer nodig is en niet geaccepteerd wordt.  Sommige kinderen zijn niets gewend en voor hen is alles wat er gebeurt na de adoptie nieuw, vreemd en beangstigend. Dit betekent niet dat alle adoptiekinderen onveilig gehecht zijn. Wél is het zo dat voor de meesten geldt dat vanwege hun achtergrond de hechting niet optimaal heeft kunnen verlopen. 
Adoptiekinderen die wél veilig gehecht zijn geweest aan hun biologische moeder of aan een verzorger/pleegouder in het land van herkomst, zullen een rouwperiode doormaken in de eerste periode na de overdracht. Dit is een heel logische en gezonde reactie op het verlies dat ze meegemaakt hebben. Ook deze kinderen moeten zich na de adoptie opnieuw gaan hechten, namelijk aan de adoptieouders, maar voor hen zal dat gemakkelijker zijn dan voor de kinderen die zich in het verleden nooit goed hebben kunnen hechten.
Om de hechting goed op gang te brengen zijn een aantal aandachtspunten voor de eerste periode na thuiskomst van belang. 
Uit dit alles blijkt dat adoptiekind en adoptieouders vanaf het moment van overdracht voor een grote taak staan, namelijk het veilig gaan hechten van het kind aan de adoptieouders. Dit is een proces dat veel tijd kost en waarbij adoptieouders én anderen in de omgeving van het kind heel veel kunnen betekenen. Heel concreet betekent dit dat het in de eerste periode na thuiskomst van groot belang is dat de omgeving van adoptieouders en adoptiekind rekening houdt met het volgende: 
De eerste periode na thuiskomst uit het herkomstland van het kind moet een periode zijn van rust, waarin zowel de ouders als het kind kunnen wennen aan de nieuwe situatie. Het kind moet leren onderscheid te maken tussen wie de ouders zijn en wie de buren, familie, vrienden. Daarom is het belangrijk in de eerste periode geen of weinig bezoek te ontvangen. De adoptieouders moeten laten zien dat zij er voortdurend zijn voor het kind, dat zij degenen zijn waarop het kind altijd kan rekenen, dat zij te vertrouwen zijn en dat het kind zich bij hen veilig mag gaan voelen. Dit is alleen mogelijk door het kind in de eerste periode volledig zelf te verzorgen, alle aandacht en liefde te geven, te troosten, etc. Het is daarom in deze eerste periode beter als anderen het kind niet oppakken, op schoot nemen, eten of iets anders geven (eventuele cadeautjes kunnen via de adoptieouders aan het kind gegeven worden). Anderen moeten dus enige fysieke afstand houden tot het kind. Relaties met anderen dan de ouders moeten rustig aan opgebouwd worden. Dit komt vanzelf nadat eerst een goed begin is gemaakt met het opbouwen van een band met de ouders. Hoe lang dit alles nodig is, is natuurlijk van te voren niet te zeggen.Bij het ene kind merk je dat de 'strenge regels' na een aantal maanden wat losgelaten kunnen worden, bij een ander kind zie je dat het ook na een jaar nog niet toe is aan contact met anderen waarbij die anderen een verzorgende taak op zich nemen. Heel belangrijk dus om hierbij te kijken naar je kind en aan de hand van alle ontwikkelingen te bepalen wanneer de contact met anderen uitgebreid kunnen gaan worden.

20:45 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren (0) | Email dit |  Facebook | 

Gisteren zijn we terug naar Ray of Hope in Berlare gereden voor de reisvoorbereidingsavond.
In het sociaal rapportje (dat we op 27 juli 2005 via e-mail ontvangen hadden), hadden we al kunnen lezen dat de 5-jarige tweeling inderdaad de broertjes zijn van onze zoontjes. We waren dus blij dat we het koppel die hen gaat adopteren terug konden ontmoeten. Het is natuurlijk een beetje een onwennige situatie, maar ik heb gelukkig het gevoel dat het met deze mensen wel klikt. 
Een afreisdatum hebben we nogaltijd niet gekregen, het zal de laatste week van augustus of de eerste week van september worden. Volgende week zou alles voor de rechtbank komen en dan zouden we vrijdag een concrete afreisdatum krijgen. En de week daarna mogen we een fototje verwachten. Eindelijk!
Naast een heleboel practische tips rond de reis en het verblijf, hebben we ook uitleg gekregen over de administratie die ons te wachten staat na de aankomst in België. Ik hoop maar dat we geluk zullen hebben met onze papiermolen op het stadhuis van Oostende!
Verder is er ook stilgestaan bij het eerste contact met de kindjes en hoe dat niet altijd verloopt zoals je zou hopen. En er werden een aantal tips gegeven voor de eerste periode na thuiskomst. 
Een groot aankomstfeest op de luchthaven kan voor de kindjes erg overdonderend zijn en er wordt aangeraden om de eerste periode na aankomst een zo duidelijk mogelijke dagstructuur aan te houden. Eigenlijk zijn dat allemaal zaken die tijdens de voorbereidingscursus ook aan bod gekomen zijn. Maar misschien is het geen slecht idee als ik hier straks ook nog iets over vermeld op deze blog. 
Inge

20:39 Gepost door Danny en Inge Permalink | Commentaren