Summary Wereldkinderen Meeting 30/11/2018

Report meeting Wereldkinderen ..

During the summer I was approached by a Master's student in Educational Sciences at Leiden University. In collaboration with, among others. Wereldkinderen Foundation hoped to learn more about intercountry adoption in the Netherlands. Her aim was, as a neutral third party, to gather information about the context of intercountry adoption in Bangladesh in the 70s and 80s. This student wanted to try to gather a wide range of opinions and stories from different sources.

Through my blogs that I wrote about Bangladesh and adoption, she ended up with me. She told me that she had read my blogs with great pleasure. She wanted to hear my story and ask me questions and if she could use some information from me. Upon hearing that she did this in collaboration with Wereldkinderen, I became a bit skeptical. World children were not so popular with many adoptees and I also had my thing with Wereldkinderen. She asked if I knew more people who wanted to work with this. I would look for her. But not everyone was jumping to give his / her cooperation. She was sorry, but after I explained why, she understood.

The invitation for a meeting follows. I did not know they also gave them a meeting for this. Wereldkinderen wanted to invite all adoptees from Bangladesh to present their findings they had made in recent months. Which findings? And what do they have for something new that we do not yet know? I would go. Later I doubted, also because world children were vague about this meeting. And it was not next door.

After I had spoken to the student last Monday, I decided to go to the meeting on Wednesday 27 November. With the knowledge that nothing will be new. But yes, the miracles are not yet out of the world! After a journey of 2.5 hours I arrive at Wereldkinderen in Den haag. I thought I would see black of the Bengal who had all come to this meeting. But unfortunately, I only saw 7 brown heads, while we really are with the 500 .. the turnout was therefore very special.

The opening..

The director of Wereldkinderen, who was also new there, opened the meeting. Was he a director? I wondered. I did not exactly see someone standing there who exuded authority, stood firmly in his shoes and knew what he was talking about. No, none of this! I found him nervous and confused.

Dutch:

Verslag bijeenkomst Wereldkinderen..

Van de zomer werd ik benadert door een masterstudent Pedagogische Wetenschappen aan de Universiteit Leiden. In samenwerking met oa. Stichting Wereldkinderen hoopte ze meer te leren over interlandelijke adoptie in Nederland. Haar doel was, om als neutrale derde partij, informatie te verzamelen over de context van interlandelijke adoptie in Bangladesh in de jaren 70 en 80. Deze student wilde proberen om hierbij een breed scala aan meningen en verhalen te verzamelen van verschillende bronnen.

Via mijn blogs die ik over Bangladesh en adoptie heb geschreven, is ze bij mij terecht gekomen. Ze vertelde dat ze met veel plezier mijn blogs had gelezen. Ze wilde mijn verhaal horen en wat vragen aan me stellen en of ze wat informatie van mij mocht gebruiken. Bij het horen dat ze dit in samenwerking met Wereldkinderen deed, werd ik een beetje sceptisch. Wereldkinderen was namelijk niet zo geliefd bij vele geadopteerden en ook ik had zo mijn ding bij Wereldkinderen. Ze vroeg of ik nog meer mensen wist die hier aan mee wilden werken. Ik zou voor haar kijken. Maar niet iedereen stond te springen om zijn/haar medewerking te verlenen. Ze vond het jammer, maar nadat ik had uitgelegd waarom, begreep ze het wel.

De uitnodiging voor een bijeenkomst volgt. Ik wist niet dat ze ze hier ook een bijeenkomst voor gaven. Wereldkinderen wilde alle geadopteerden uit Bangladesh uitnodiging om hun bevindingen die ze de afgelopen maanden hebben gedaan, aan ons presenteren. Welke bevindingen? En wát hebben ze voor iets nieuws wat wij nog niet weten? Ik zou gaan. Later twijfelde ik, ook omdat wereldkinderen vaag over deze bijeenkomst was. Én, het lag niet naast de deur.

Nadat ik de studente afgelopen maandag had gesproken, besloot ik toch om woensdag 27 november naar de bijeenkomst te gaan. Met de medeweten dat er niets nieuws zal zijn. Maar ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Na een reis van 2,5 uur kom ik bij Wereldkinderen in Den haag aan. Ik dacht dat ik zwart van de bengalen zou zien die allemaal op deze bijeenkomst af waren gekomen. Maar helaas, ik zag maar 7 bruine koppies, terwijl we toch écht wel met z'n 500 zijn.. de opkomst was dus bijzonder duntjes.

De opening..

De directeur van Wereldkinderen, die daar ook nieuw was, opende de bijeenkomst. Was hij een directeur? Vroeg ik me af. Ik zag nou niet bepaald iemand staan die gezag uitstraalde, stevig in zijn schoenen stond en wist waar hij het over had. Nee, niets van dit alles! Ik vond hem zenuwachtig en warrig overkomen.

De eerste speech werd door de masterstudente gedaan. Van de week toen ik haar aan de telefoon had, vertelde ze dat ze er best tegen op zag, vooral doordat er zoveel negatief gereageerd werd over deze bijeenkomst. Maar ze heeft het goed gedaan hoor. Wat ik jammer vond, is dat ze de informatie, die ze uit mijn blogs heeft gehaald, in één keer opsomde. Ze had er juist meer een verhaal van kunnen maken en er dieper op in kunnen gaan. Verder miste ik in haar verhaal, voorbeelden van de misverstanden die er tijdens de adopties waren. Of het delen van ervaringen van geadopteerden. Dit heb ik ook aan haar aangegeven. Informatie van oud medewerkers van Wereldkinderen konden ze niet verkrijgen, die zijn er helaas niet meer. Van een paar personen, zoals Dr. Preger, een arts die in Bangladesh werkte, hadden ze ook kunnen benaderen en interessante informatie kunnen verkrijgen. Bij de naam Dr. Preger stonden ze ons allemaal een beetje schaapachtig aan te kijken. Een gemiste kans voor Wereldkinderen. De heer Manzur kreeg overal de schuld van en wat is het aandeel van Wereldkinderen? Die doen nog steeds of ze van niets weten.

DNA database..

Een geadopteerde uit India, die bij het Fiom werkt, vertelde over haar eigen adoptie, de zoektochten en dna database. Hoe of wat je kan doen, waar je moet zijn, enz.. Ik vond het saai en langdradig. Ook omdat wij hier zelf al zo lang mee bezig zijn.

Deze hele bijeenkomst was één grote kinderspel. Wereldkinderen had hier veel meer uit kunnen halen dan wat ze tot nu toe hebben gedaan.

Tips voor een volgende bijeenkomst..

eerst eens alles goéd uitpluizen, het onderste uit de kan halen. Inventariseren wat de behoeften zijn van de geadopteerden en hier weer op inspelen. Verschillende geadopteerden interviewen, hun verhaal vertellen, meer mensen proberen te bereiken, enz... genoeg leerpunten dus voor Wereldkinderen.

Adoptie blijft een gevoelig onderwerp bij vele geadopteerden en iedereen ervaart het weer anders en gaat ieder op zijn/haar manier mee om. Er is veel boosheid en frustratie naar verschillende instanties..

Want weet je wat geadopteerden nu écht zouden willen? Het magische woord: ERKENNING! Dat Wereldkinderen hun verantwoordelijkheden opzich nemen en kunnen toegeven dat ze destijds fouten hebben gemaakt. Dán is er misschien een mogelijkheid tot een samenwerking tussen Wereldkinderen en de geadopteerden.

The first speech was done by the master student. During the week when I spoke to her on the phone, she said that she was quite upset about it, especially because so many people reacted negatively about this meeting. But she did well. What I regretted is that she summed up the information she got from my blogs in one go. She could have made more of it a story and could go deeper into it. Furthermore, I missed in her story, examples of the misunderstandings that existed during the adoptions. Or sharing experiences of adoptees. I have also indicated this to her. They were unable to obtain information from former employees of Wereldkinderen, which unfortunately no longer exist. From a few people, like Dr. Preger, a doctor who worked in Bangladesh, could also approach them and obtain interesting information. With the name Dr. Preger they all looked at us a little sheepishly. A missed opportunity for Wereldkinderen. Mr. Manzur was blamed everywhere and what is the share of Wereldkinderen? They still do whether they know nothing.

DNA database ..

An adopted from India, who works at Fiom, told about her own adoption, the quests and the dna database. How or what you can do, where you have to be, etc. I found it boring and long-winded. Also because we have been working on this for so long.

This whole meeting was one big child's play. World children could have achieved much more here than what they have done so far.

Tips for a next meeting ..

first take a good look at everything, get the bottom out of the can. Make an inventory of the needs of the adoptees and respond to them. Interview different adopters, tell their story, try to reach more people, etc ... enough learning points for Wereldkinderen.

Adoption remains a sensitive issue for many adoptees and everyone experiences it differently and everyone goes along with his / her way. There is a lot of anger and frustration to different authorities.

Because do you know what adopted people really want? The magic word: RECOGNITION! That Wereldkinderen take on their responsibilities and can admit that they made mistakes at the time. Then there might be a possibility for cooperation between Wereldkinderen and the adopted ones.

.