Adopties waren niet altijd ‘in het belang van het kind’
Adoptions were not always "in the best interest of the child"
It is not easy for adopted children to find out the story behind their adoption. Prakash Goossens believes that there is a need for independent historical research in Flanders.
Belgian by adoption from India
Testimonials about fraud concerning adoption documents of Ethiopian and Indian children, an Unicef ??interim director who has to step aside because of "irregularities in the adoption of children from Guatemala" (DS May 13): heavy accusations have recently been made against of adoption services and to the Flemish Community. A "exchange of views" about fraudulent adoptions took place last week in the Flemish Parliament. The conclusion was to acknowledge the testimonials, to extend aftercare for adopted persons and to set up an "expert panel" that investigates irregularities and places them in a historical perspective. Competent Flemish minister Jo Vandeurzen (CD&V) referred to a similar investigation to historical (sexual) abuse in relationships of trust. He also referred to the research conducted on forced adoptions and the harrowing treatment of metis in the colonial period.
Why is that demand for openness just now? No one can give a ready-made answer, not even after the hastily convened session in parliament. It seems that everyone is doing their best, but nobody wants to take full responsibility.
Taboo atmosphere
Many adoptive parents have adopted a child with the best of intentions and with a lot of love. Some of them now note that the file does not appear to be watertight. Either the biological parents were still alive, or the age was incorrect, or something was wrong with the intermediaries. Only the adoption services and the authorities could know what the true circumstances were. That closedness reinforced the taboo atmosphere around adoption.
The legislation on adoption is written specifically for adoption services and prospective adopters
In society, after fifty years of intercountry adoption, it is not a foregone conclusion whether it is a form of development aid, an ultimate solution for infertility and therefore a form of family formation, or a form of charity. That may not be relevant, were it not for the fact that the legislation on adoption is primarily tailored to the adoption services and prospective adopters. Reference is always made to "the best interests of the child", while everyone feels that the real reasons for adoption lie elsewhere. Critics even claim that adoption starts with full waiting lists and not with full orphanages.
The third sobering observation is that there is a major gap in the aftercare for adopted persons. The government demands a lot from prospective adoptive parents in preparation, but after that it is much more absent. She is even downright negligent when it comes to the aftercare for the adoptive parents and the adopted. Some adopted people are victims of racism, end up in psychiatry, become addicted, attempt suicide or even request euthanasia. The complexity of the trauma means that adoptive parents are sometimes at a loss. Unfortunately, they do not receive the appropriate guidance either. They are primarily parents and not social workers.
Those involved in adoption should read the book Trauma tracks by international trauma expert Bessel van der Kolk. He investigated how anxiety and isolation in the core of the trauma make changes to the brain and body.
It is worrying that the competent authorities cannot make such an important irreversible decision as adoption legally and ethically watertight. The Belgian state and the Flemish Community point to the countries of origin, but that does not relieve them of their own obligations and responsibilities. If adequate control and supervision is not possible, or if they do not do everything in their power to bring adoptions to a successful conclusion, it is guilty omission. In that case we can better abolish intercountry adoption.
It is precisely because of the "importance of the adopted child" that Flanders needs more than ever an independent historical study financed by the Flemish Community. That research must be more than an "expert panel". Adoption services, private individuals active in adoption recruitment and also all government services mentioned in the adoption procedure must be required to open their records and correspondence for an investigation into historical truth.
Dutch:
Voor geadopteerde kinderen is het niet eenvoudig om het verhaal achter hun adoptie te weten te komen. Prakash Goossens vindt dat er nood is aan een onafhankelijk historisch onderzoek in Vlaanderen.
Belg door adoptie uit India
Getuigenissen over fraude rond adoptiedocumenten van Ethiopische en Indische kinderen, een interim-directeur van Unicef die een stap opzij moet zetten wegens ‘onregelmatigheden bij de adoptie van kinderen uit Guatemala’ (DS 13 mei): de afgelopen tijd werden zware beschuldigingen geuit aan het adres van adoptiediensten en aan de Vlaamse Gemeenschap. In het Vlaams Parlement vond vorige week nog een ‘gedachtewisseling’ plaats over frauduleuze adopties. De conclusie was om de getuigenissen te erkennen, de nazorg voor geadopteerden uit te breiden en om een ‘expertenpanel’ op te richten dat onregelmatigheden onderzoekt en in een historisch perspectief plaatst. Bevoegd Vlaams minister Jo Vandeurzen (CD&V) refereerde aan een soortgelijk onderzoek als bij historisch (seksueel) misbruik in vertrouwensrelaties. Hij verwees ook naar het onderzoek dat gevoerd werd rond gedwongen adopties en de schrijnende behandeling van metissen in de koloniale periode.
Waarom is die vraag naar openheid er juist nu? Niemand kan een pasklaar antwoord geven, ook niet na de inderhaast bijeengeroepen zitting in het parlement. Het lijkt erop dat iedereen zijn best doet, maar niemand zijn verantwoordelijkheid ten volle wil opnemen.
Taboesfeer
Veel adoptieouders hebben met de beste bedoelingen en met veel liefde een kind geadopteerd. Sommigen van hen stellen nu vast dat het dossier niet waterdicht blijkt te zijn. Ofwel leefden de biologische ouders nog, ofwel klopte de leeftijd niet, ofwel was er iets aan de hand met de tussenpersonen. Alleen de adoptiediensten en de autoriteiten konden weten wat de ware toedracht was. Die geslotenheid versterkte de taboesfeer rond adoptie.
De wetgeving rond adoptie is op maat van de adoptiediensten en kandidaat-adoptanten geschreven
In de samenleving is het na vijftig jaar interlandelijke adoptie geen uitgemaakte zaak of het nu een vorm van ontwikkelingshulp, een ultieme oplossing voor onvruchtbaarheid en dus een vorm van gezinsvorming, of een vorm van naastenliefde is. Dat is misschien niet zo relevant, ware het niet dat de wetgeving rond adoptie in de eerste plaats op maat van de adoptiediensten en kandidaat-adoptanten geschreven is. Er wordt telkens verwezen naar ‘het belang van het kind’, terwijl iedereen aanvoelt dat de echte redenen voor adoptie ergens anders liggen. Critici beweren zelfs dat adoptie begint bij volle wachtlijsten en niet bij volle weeshuizen.
De derde ontnuchterende vaststelling is dat er een grote lacune bestaat in de nazorg voor geadopteerden. De overheid vraagt veel van kandidaat-adoptieouders in de voorbereiding, maar is daarna veel afweziger. Ze is zelfs ronduit nalatig als het gaat om de nazorg voor de adoptieouders en de geadopteerden. Sommige geadopteerden zijn het slachtoffer van racisme, komen in de psychiatrie terecht, raken verslaafd, ondernemen zelfmoordpogingen of vragen zelfs euthanasie aan. De complexiteit van het trauma leidt ertoe dat adoptieouders soms ten einde raad zijn. Spijtig genoeg krijgen zij evenmin de gepaste begeleiding. Zij zijn in de eerste plaats ouders en geen hulpverleners.
Betrokkenen bij adoptie zouden het boek Traumasporen van internationaal traumaexpert Bessel van der Kolk eens moeten lezen. Hij onderzocht hoe de angst en het isolement in de kern van het trauma veranderingen in de hersenen en het lichaam aanbrengen.
Het is verontrustend dat de bevoegde instanties zo’n belangrijke onomkeerbare beslissing als adoptie juridisch en ethisch niet waterdicht kunnen maken. De Belgische staat en de Vlaamse Gemeenschap wijzen naar de herkomstlanden, maar dat ontslaat hen niet van de eigen verplichtingen en verantwoordelijkheden. Als er geen adequate controle en toezicht mogelijk is, of als ze er niet alles aan doen om adopties tot een goed einde te brengen, gaat het om schuldig verzuim. In dat geval kunnen we interlandelijke adoptie beter afschaffen.
Juist vanwege het ‘belang van het geadopteerde kind’ heeft Vlaanderen meer dan ooit nood aan een onafhankelijk historisch onderzoek gefinancierd door de Vlaamse Gemeenschap. Dat onderzoek moet meer zijn dan een ‘expertenpanel’. De adoptiediensten, de privépersonen die actief waren in adoptierekrutering en ook alle overheidsdiensten die in de adoptieprocedure vermeld zijn, moeten verplicht worden om hun administratie en correspondentie open te stellen voor een onderzoek naar de historische waarheid.