ADOPTIEBEDROG INDONESIË

Cheating Adoption Indonesia

Meeting April 22, 2018

Written by: D. Deijle

Posted on www.ojau.nl, 12 May 2018

On April 22, 2018, in collaboration with Stichting Mijn Roots and mw. Y. Veenendaal organized a meeting at the Indonesian Embassy, ??following the broadcast of Zembla, "Adoption cheating part 3", where we were all in. It was a meeting for adopted people from Indonesia and their adoptive parents because there was a need for it. Although this day was organized in the short term, there was a lot of interest.

My Roots Foundation has told about what they encounter in searches for biological families in Indonesia. Yudi Hoekstra (mental trainer) gave a nice speech and I gave an explanation of the claim that now lies with the Ministry of Justice and Security. It was great to be able to ask questions openly and to discuss this extremely difficult and sensitive issue with each other in this setting. Adoptive parents also request the Dutch government to contribute to "finding the truth" in the broadest sense of the word. A compilation of the day can be found here: https://youtu.be/kEAnlCXR6Ho.

What I have expressed at the meeting:

In relation to adoptions of children from Indonesia, what is the claim based on?

The Dutch State, or the Ministry of Justice and Security:

• Has acted in conflict with (in the 70s and 80s) statutory norms in personal and family law and Aliens Law.

• Has been negligent in complying with the duty of care to take adequate measures against illegal adoptions.

• Has made an unauthorized violation of human rights without justification.

• Has acted in conflict with what befits unwritten law in society.

The Dutch State, or the Ministry of Justice and Security:

• Must acknowledge that she was wrong in the period from 1973 to 1983 and was (partly) responsible for the illegal adoptions of children from i.c. Indonesia to the Netherlands

• Must reimburse the costs associated with searches and descent questions

• Must ensure that openness is given by foundations and adoption mediators who were involved in the adoption at the time

In fact, the Dutch State should contribute to the promotion of truth-finding because it has culpably failed to take preventive measures to prevent illegal adoptions. As a result, the conditions set out in the Aliens Act Implementation Guidelines could not be sufficiently guaranteed.

Signals about illegal adoptions

There is enough evidence of illegal adoptions, unfortunately. Adopted people discovered this afterwards. But the Ministry of Justice already received worrying signals in the 1970s and 1980s.

Preventive measures with regard to the admission policy could have been taken as early as the 1970s to prevent future illegal adoptions. It would have been different if the Ministry of Justice had not been aware of it, but she did know about it. In any case, the Ministry of Justice is deemed to have known about it. The Indonesian government was already drafting a law that would make it virtually impossible to adopt Indonesian children abroad. The demand for babies led to excesses. There are plenty of newspaper reports from the '70s and' 80s from which it can be concluded that adoption procedures were not so fresh in Indonesia.

In some newspaper reports we can read the following:

In 1979 the Indonesian police discovered a trade with a few months old babies, who were presented with fake papers for adoption to, among others, Dutch couples. Of all these babies, 30 had ended up in the Netherlands. The police had arrested 3 suspects, including a civil servant in Jakarta and a midwife in Pekalongan, in Central Java. The official is suspected of having forged many birth certificates. The child was presented as an orphan or born out of wedlock. But this was not the case at all. Very poor parents received 65 guilders and were misled and shown that their child would be adopted by rich European couples who will guarantee the child's bright future. The child would return later to finance the parents. And also that women were talked to who had just given birth, and who therefore did not give birth to their baby with full awareness, in exchange for money. The organization sells the children on to children's homes, among other things. The "commercial value" of a baby could amount to between 300 and 500 Guilders. There were also newspaper reports about a foundation in Surabaya that bought babies for resale to foreign families. The resale took place when the papers were "falsified". In baby trafficking, midwives and social workers often played a major role in ensuring the growth of children.

In 1980 a newspaper article about a baby farm in Jakarta appeared. 18 babies were on the loft of a house that had been ordered by a foundation in Jakarta, which received substantial sums. The babies would later be given to someone who happens to go to the Netherlands. It often happened that the child was brought by an official of an airline stationed in the Netherlands, and who received substantial compensation for this. The person who accompanied the child to the Netherlands provides the necessary papers.

In East Java, New Guinea and the Madura Islands, things were not fresh either. Hundreds of babies were adopted without the parents' permission. However, the numbers in the newspapers do not say everything yet. It is only those cases that have actually surfaced.

In 1981 and 1982, a few newspaper articles appeared about kidnapping of children. One of them would have involved 9 people. A prison sentence of up to 5 years would have been demanded against 5 of them. Among them is a woman who is said to be the brain of illegal adoptions. The director of the Kasih Bunda foundation, who was (and still is) funded by Dutch foundations, was given 6 months in prison for being abducted. Kasih Bunda was blacklisted by police authorities.

That distance statements really seemed to be false but in fact was wrongly ignored. From this it can be concluded that the Ministry of Justice has knowingly accepted the risk of children leaving the Netherlands illegally from Indonesia to the Netherlands and has therefore contributed to the maintenance of illegal practices in Indonesia.

Shift responsibility

Instead, the Ministry of Justice indicated that it was a "purely domestic issue," and once the papers are in order, the Embassy cannot refuse a visa for the child. Also, a child could not just be sent back as long as it was not claimed by anyone. Prospective adoptive parents were also warned to adopt the child through official channels. That is in fact what the Ministry of Justice thought at the time.

The responsibility was therefore placed with Indonesia or the prospective adoptive parents. And this is precisely what is striking and also not fair. Just when there were signals about illegal adoptions, about active gangs in Indonesia abducting, selling and forging documents that are legalized so that they can enter the Netherlands in a devious way (thus also via official roads) in order to meet the high demand for children / babies the Ministry of Justice was expected to intervene. The fact that there were no biological parents at the door to claim their child back is of course logical, since a great many biological parents did not even know that the child had been adopted abroad or had no means of going to court.

Adoption ban

In 1981, the Indonesian government even announced a temporary adoption ban for children from Indonesia to the Netherlands because of an abducted child who was claimed back by the children's home in Jakarta, which had itself been involved in the abduction. However, the then director of the Intercountry Adoption Office, the BIA (which was also heavily subsidized by the Ministry of Justice) even wanted to travel to Jakarta to argue for "exemption" from the adoption ban. This, because there were 6 adoption couples who were just about to get their adopted child. The Indonesian Ambassador in The Hague initially refused to lift the adoption ban. He accused the Netherlands of contributing to children being stolen. According to the police in Indonesia, a number of these adoption foundations are funded by Dutch foundations, which mediate in adoptions.

They did not listen to requests for help from Indonesia, such as to bundle Dutch private mediators and all kinds of foundations that were involved with adoption from abroad, in one instance. The Ministry of Justice did not want to: "adoption had to be free for private initiative". The question is: which or whose interest was actually served here?

In 1983, adoption of children from Indonesia was virtually impossible. The Indonesian government had made a law for this and it was endorsed by the Indonesian High Court on September 30, 1983.

If the Ministry of Justice had previously stopped the demand for children from Indonesia, no more children would have left for the Netherlands illegally (Causal link).

Admission policy

The fact that the best interests of the child should be paramount in adoption has been considered a fundamental principle since 1956. However, the high demand for babies led to excesses. It appears that the Ministry of Justice contributed to this because it did not inform prospective adoptive parents about what was actually going on. As an example, the information booklet on intercountry adoption by the Intercountry Adoption Office (BIA), the official adoption mediation agency of the time and which was heavily subsidized by the Ministry of Justice, was mentioned;

"The purpose of the foundation is to look after the best interests of the child in the broadest sense, which is eligible for coming to and adopted in the Netherlands. The representation of these interests is in accordance with the Declaration of the Rights of the Child , adopted by the 14th United Nations Assembly on November 20, 1959. "

It should be clear that illegal adoption clearly misses this goal and is not in accordance with this Statement.

For a residence permit it had to be established that the child did not have to expect anything from the parents or other family members. Clearly, standards have therefore been violated here, because it can be concluded that those conditions were not respected, despite the fact that the Ministry of Justice knew about the existence of abducted children and also of forging documents legalized in Indonesia, so that child could be considered "adoptable". The children left illegally for the Netherlands. The Ministry of Justice continued to grant residence permits to children without any control and supervision and without adapting to the admission policy, and has failed to take adequate measures with regard to future adoptions, in order to guarantee the conditions as formulated in the aliens circular at that time.

Negligence

It is not for nothing that members of the House of Representatives hammered a bill to regulate supervision and control. In the 1970s, "prospective adoptive parents" who had adopted a child without the approval of the Ministry of Justice had already been discussed, and malicious mediation organizations. These had to be addressed. Members of the House of Representatives indicated that these illegal self-doers harm the position of the good organizations and self-doers, and run beyond the interests of the child. The members of the House of Representatives also asked about the measures that the Minister of Justice is planning to take, against the "illegal increase" of the Dutch population, as a result of forgery. In the 1980s, members of the House of Representatives regularly insisted that measures were necessary to set up a dam against "illegal adoptions" as quickly as possible. Year after year the subject returned to the agenda and questions were asked about it. Incidentally, not only about adoptions of children from Indonesia, but from several countries.

The then director of the BIA, Mr. van Deth, spoke of "an unclear and incorrect adoption practice in the Netherlands". Nobody felt responsible. Partial legislation promised in 1980 never happened. The full law for stricter supervision, control and enforcement also only came into effect in 1989. The bill has been at the bottom of the pile for many years for 9 years and 6 cabinets. In particular a deregulation operation and the cuts in the department had caused the new legislation to be delayed. The then State Secretary of the Ministry of Justice regretted this fact. It has therefore been acknowledged that it took far too long.

If all these facts are compared to the newspaper reports, then it is abundantly clear that it is no longer possible to speak of a "purely domestic issue". The Ministry of Justice has been culpably negligent on all fronts when it comes to the adoption of children from Indonesia. been wrong on all aspects.

Violation of duty of care

A few adoptive parents who had read the newspaper reports in the early 1980s were concerned because their adopted child might have left the Netherlands illegally. They went to get a story from the Dutch foundations and contacts, but they were blunt. The reaction was that the foundation deeply regretted that the goodness of the adoption institution in Indonesia, via where the child came from, was questioned.

Unfortunately, newspaper reports did not reach everyone. But the reputation of such malpractice should not be made dependent on the accessibility of a newspaper. The Ministry of Justice itself should have provided the correct information and the prospective adoptive parents should have been informed of what was going on in Indonesia. Instead, they covered everything up. In fact, the demand for children was only encouraged by pretending to save children's lives through international adoption. The idealistic image of adopting a child was maintained.

This while babies were bought and sold in large numbers for the demand for children. So it wasn't the other way around that there were too many children for too few parents. There were probably children who were really in need, there were probably distressing cases. Some babies almost died when they arrived in the Netherlands. But the reason why that happened is, of course, not known for sure. I look back briefly at the situation of abducted babies who were found close to each other in the attic of an attic. Not surprising that a baby then becomes sick and weak. So a complete picture of the facts was not given. There has never been any official communication with, for example, the application for a consent in principle or in the booklets on international adoption.

Both the BIA and the then State Secretary were on a working visit to Indonesia several times, and there was extensive discussion about illegal adoptions. Nothing was brought out, probably not to make prospective adoptive parents on the waiting list restless. Children also came into the Netherlands through other national borders, but the Ministry of Justice had never picked this up for fear of a negative press.

Couples who could not have children themselves saw intercountry adoption as an excellent opportunity to grow older. However, the Ministry of Justice should have gotten these prospective parents off that “pink cloud”, and before they would be on the waiting list they should send a clear signal, by not allowing children from Indonesia for the time being, until a properly functioning control system and better supervision. This is to prevent more children from being abducted and recruited. Because, which government would like to cooperate in this form of human trafficking?

There were also adoptive parents who could have children of their own but who adopted a child in good faith in order to "save" it from the idealistic picture that was given. However, they have wandered, inter alia, at the hands of the Dutch government. He should have intervened.

In this respect, the Ministry has seriously renounced its duty of care from the moment it received the disturbing signals. Taking preventive interim measures, or at least investigating the seriousness of illegal practices, was not initiated from the Netherlands. Indonesia finally closed its doors. This is to halt the unacceptable adoptions due to the high demand for children from Indonesia.

The question is; On what grounds did the Ministry of Justice consider abduction of babies and children for intercountry adoption justified? Apparently the child's interest was of secondary importance.

Truth finding

The claim for recognition now lies with the Ministry of Justice. We are not satisfied with a single statement "that this must be emotionally demanding for all involved", as an adoptive mother received in response to her letter addressed to Minister Dekker.

This goes much further, children's rights / human rights have been violated. What the Ministry of Justice pretended did not correspond to reality. By no means was there actually a child who really could not have a future in Indonesia itself. If you sometimes see that adopted families find their family and the whole family comes to watch the reunion: there were certainly family members who could have raised the child. The question of whether the child would have ended up in a children's home is no longer an issue. As soon as it was known that there were kidnappings and falsification of papers, adoption would simply not have been allowed. Strange that we should discuss this.

Everything that can contribute to a search for the biological parents of adopted persons must be able to be used. But unfortunately there is not always cooperation.

In the Zembla broadcast of March 28, last for example, the chairman of the Kind en Toekomst foundation said that at the time she did not know what was going on and that papers were being falsified. She would only have known this since the earlier Zembla broadcasts in 2017. She states in the Zembla Adoption Cheating part 3, of March 28, 2018; “If I had known that in advance, those stories would not have been there. Stories like this, as you sketch, are nauseating. Rather no adoptions than these types of adoptions. " This is therefore strange because in De Telegraaf of 3 January 1981 with newspaper headline 'Stories about child trafficking only suspicion' in which the chairman would have already indicated: “Illegal Indonesian babies with Dutch adoptive parents? Nonsense, the admission policy is watertight. ”So she did not tell the truth in the Zembla broadcast. Inappropriate. This also hinders the search for truth.

Irrespective of the fact that the chairman regards the stories about illegal adoption as suspicions, she was indeed aware of it. Secondly, I am very curious to what admission policy she is referring to. The policy as formulated in the Aliens Act Implementation Guidelines then applicable? These are just a few aspects with conditions that have not even been checked, even when the Ministry of Justice was aware of the fact that documents were falsified and later legalized, precisely to circumvent this admission policy. Until 1989 there was no legislation at all for the admission of children from abroad, so how can the admission policy itself be watertight?

Adopted parents and adoptive parents have therefore inquired. But, how is it possible that all those foundations and private adoption mediators in the Netherlands, who support the foundations in Indonesia, know nothing about illegal adoptions? All sorts of people were arrested in Indonesia who were guilty of abductions, forgeries, deceit, etc. Also some managements of foundations / children's homes from which many children came to the Netherlands and officials ended up behind bars. It is strange that adoptive mediators would never have heard about it, while they did mediate in adoptions. We know, of course, that they must have known about it, but will not just acknowledge it.

What has been described above illustrates that both adopted and adoptive parents are sent from the box to the wall, while they are the victims of these adoption scandals and want to find out the truth. Adoptive parents have had to pay a lot of money for the admission of the child from abroad. This while there were babies who were bought and resold and were well deserved.

Only after the broadcast of Zembla, on March 28, 2018, for many adopted people, the puzzle pieces collapsed. Adopted people who have already done several searches now understand why they always ended up on a dead end. It has already cost them a lot of time and money to find out the truth.

Financial compensation for adopted persons - legal restoration

The Ministry of Justice and Security intends to create a help desk at Fiom. A kind of help desk at FIOM is not enough. There are no families in Indonesia with that. Incidentally, the requested "general recognition" of the mistakes made by the Ministry of Justice has not yet been mentioned.

Whether there was illegal adoption can only be determined afterwards. The Ministry of Justice must contribute to finding the truth. With regard to the adopted people from Indonesia, it is not about providing information for adopted people and adoptive parents about the adoption cases in the past, because everyone has already passed that station. It is a financial contribution to the costs of a search, incl. A DNA test (s). This is also about redress (Article 37 of the ECHR).

At the very least, an adopted person should be given the opportunity to find out whether or not the adoption was wanted by the biological parents, or whether the adopted person was robbed or not. It is bizarre that adopted persons now have to pay for solving crimes that have been committed against them.

Incidentally, on 12 May 2018 an article was published in the Reformatorisch Dagblad, which also included an interview with senior policy officer Hans van Hooff from FIOM. He indicates that the DNA database is not always helpful. Both I and the My Roots foundation do not share that opinion and there is proof that it can certainly be helpful, especially if there are few clues.

I also noticed that Van Hooff stated: "files from 1970-1980 are often so brief and careless that they hardly contain any leads". So FIOM has also concluded that files are careless. It therefore remains strange why the Ministry of Justice did not consider it necessary to carry out control and supervision at the time. All those irregularities that have been discovered for a few years could then also have been discovered. It has not been found that the Ministry of Justice has conducted research into the organizations involved and wanted to do so. The knowledge and expertise in descent questions for adoptees from Indonesia lies with the My Roots foundation and actually contributes to finding the truth for adoptees from Indonesia. There is also a rush, since people in Indonesia die and old buildings give way to new construction.

Finally

It is therefore a question of recognition from the Dutch government for the fact that it was wrong in failing to take adequate measures to ensure the adoption of children from abroad in the right direction, and for financial compensation for finding truth for adopters from Indonesia. And again, it must be ensured that "openness of affairs" is given by every foundation and adoption mediator who was involved in adoptions from Indonesia.

Finally, the Ministry of Justice stated that the protection of the best interests of the child takes place in accordance with the "Declaration of the Rights of the Child, adopted by the 14th Assembly of the United Nations on November 20, 1959. So even though there was still no binding Convention that had been ratified, it was necessary to act in accordance with this Declaration, as the Ministry of Justice also pretended to do so. In this sense, among other things, Article 8, paragraph 2 of the Convention on the Rights of the Child (CRC) is now important.

There are also adoptive parents who want to find out the truth, and biological parents who may still be looking for their child. All kinds of parties were harmed because the Dutch government was wrong to look away. It is not sufficient and satisfactory to say that it is understandable from an emotional point of view and that everyone is free to go to court or to point to other parties. It is very regrettable if the Ministry of Justice wanted to solve / settle it in this way and that it would have to be a long struggle.

We wait and see.

Dutch:

Bijeenkomst 22 april 2018

Geschreven door: D. Deijle

Geplaatst op www.ojau.nl, 12 mei 2018

Op 22 april 2018 heb ik in samenwerking met stichting Mijn Roots en mw. Y. Veenendaal een bijeenkomst georganiseerd op de Indonesische Ambassade, naar aanleiding van de uitzending van Zembla, “Adoptiebedrog deel 3”, waar wij allen in te zien waren. Het was een bijeenkomst voor geadopteerden uit Indonesië en hun adoptieouders omdat daar behoefte aan was. Ondanks dat deze dag op korte termijn was georganiseerd, was er veel belangstelling.

Stichting Mijn Roots heeft verteld over wat zij tegenkomen in zoekacties naar biologische families in Indonesië. Yudi Hoekstra (mental trainer) heeft een mooie speech gehouden en ik heb een toelichting gegeven op de claim die nu op het Ministerie van Justitie en Veiligheid ligt. Heel fijn dat men in alle openheid vragen kon stellen, en in deze setting deze ontzettende moeilijke en gevoelige kwestie kon bespreken met elkaar. Ook adoptieouders verzoeken de Nederlandse regering om bij te dragen aan “waarheidsvinding” in de ruimste zin des woord. Een compilatie van de dag is hier te vinden: https://youtu.be/kEAnlCXR6Ho.

Wat ik heb verwoord op de bijeenkomst:

Waar is die claim, in relatie tot adopties van kinderen uit Indonesië, eigenlijk op gebaseerd?

De Nederlandse Staat, c.q. het Ministerie van Justitie en Veiligheid:

• Heeft gehandeld in strijd met (in de jaren ’70 en ’80 geldende) wettelijke normen in het personen- en familierecht en het Vreemdelingenrecht.

• Is nalatig geweest in de nakoming van de zorgplicht om adequate maatregelen te nemen tegen illegale adopties.

• Heeft een ongeoorloofde inbreuk gemaakt op mensenrechten zonder dat daarvoor een rechtvaardiging bestond.

• Heeft gehandeld in strijd met hetgeen volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt.

De Nederlandse Staat, c.q. het Ministerie van Justitie en Veiligheid:

• Dient te erkennen dat zij fout is geweest in de periode van 1973 tot en met 1983 en (mede) verantwoordelijk was voor de illegale adopties van kinderen uit i.c. Indonesië naar Nederland

• Dient over te gaan tot het vergoeden van de kosten die verband houden met zoektochten en afstammingsvragen

• Dient te bewerkstelligen dat er openheid van zaken wordt gegeven door stichtingen en adoptiebemiddelaars die destijds betrokken waren bij de adopties

In feite dient de Nederlandse Staat bij te dragen aan het bevorderen van waarheidsvinding, omdat het verwijtbaar heeft nagelaten preventieve maatregelen te nemen om illegale adopties te voorkomen. Hierdoor konden de voorwaarden zoals gesteld in de Vreemdelingencirculaire, niet voldoende worden gewaarborgd.

Signalen over illegale adopties

Er zijn genoeg bewijzen van illegale adopties, helaas. Geadopteerden zijn hier achteraf achter gekomen. Maar het Ministerie van Justitie heeft in de jaren ’70 en ’80 al zorgelijke signalen ontvangen.

Preventieve maatregelen met betrekking tot het toelatingsbeleid hadden al in de jaren ’70 genomen kunnen worden om toekomstige illegale adopties te voorkomen. Het zou anders zijn geweest, als het Ministerie van Justitie er niet van op de hoogte was geweest, maar zij wist er wel degelijk vanaf. In ieder geval wordt het Ministerie van Justitie geacht om ervan af te hebben geweten. De Indonesische regering was al bezig met het ontwerpen van een wet die adoptie van Indonesische kinderen naar het buitenland vrijwel onmogelijk zou maken. De vraag naar baby’s leidde tot excessen. Er zijn genoeg krantenberichten uit de jaren ’70 en ’80 waaruit kan worden geconcludeerd dat het er in Indonesië rondom adoptieprocedures niet zo fris aan toe ging.

In enkele krantenberichten kunnen we het volgende lezen:

In 1979 is de Indonesische politie een handel met enkele maanden oude baby’s op het spoor gekomen, die met valse papieren ter adoptie zijn aangeboden, aan onder andere Nederlandse echtparen. Van al deze baby’s waren er 30 in Nederland terecht gekomen. De politie had 3 verdachten gearresteerd, onder andere een ambtenaar van de burgerlijke stand in Jakarta en een vroedvrouw in Pekalongan, op Midden Java. De ambtenaar wordt ervan verdacht vele geboorteaktes te hebben vervalst. Het kind werd voorgesteld als wees of buitenechtelijk geboren. Maar hiervan was helemaal geen sprake. Hele arme ouders kregen omgerekend 65 gulden en werden misleid en voorgespiegeld, dat hun kind geadopteerd zou worden door rijke Europese echtparen die garant zullen staan voor een zonnige toekomst van het kind. Het kind zou later terugkomen om de ouders te financieren. En ook, dat er op vrouwen werd ingepraat die net waren bevallen, en die dus niet met volle bewustzijn hun baby afstonden, in ruil voor geld. De organisatie verkoopt de kinderen door aan o.a. kindertehuizen. De “handelswaarde” van een baby kon oplopen tot een bedrag tussen de 300 tot 500 Gulden. Ook waren er krantenberichten over een stichting in Surabaya die aangeboden baby’s kocht voor doorlevering aan buitenlandse gezinnen. De doorverkoop geschiedde als de papieren “afdoende zijn vervalst”. Bij babyhandel speelden vaak vroedvrouwen en sociale werksters een grote rol, die voor de aanwas van kinderen zorgden.

In 1980 verscheen een krantenartikel over een babyfarm in Jakarta. 18 baby’s lagen op de vliering van een huis die besteld waren door een stichting in Jakarta, dat forse bedragen kreeg. De baby’s zouden later worden meegegeven aan iemand die toevallig naar Nederland gaat. Vaak gebeurde het, dat het kind werd gebracht door een in Nederland gestationeerde functionaris van een luchtvaartmaatschappij, en die daar een flinke vergoeding voor kreeg. De persoon die het kind naar Nederland begeleidde, zorgt voor de benodigde papieren.

In Oost Java, Nieuw Guinea en de Madura-eilanden ging het er ook niet fris aan toe. Honderden baby’s zonder toestemming van de ouders waren geadopteerd. De genoemde aantallen in de kranten zeggen echter nog niet alles. Het zijn slechts die gevallen die daadwerkelijk boven water zijn gekomen.

In 1981 en 1982 verschenen er nog een paar krantenartikelen over ontvoeringen van kinderen. Bij één daarvan zouden 9 mensen betrokken zijn geweest. Tegen 5 van hen zou een gevangenisstraf tot 5 jaar zijn geëist. Onder hen is een vrouw, die het brein zou zijn van illegale adopties. 6 Maanden gevangenisstraf kreeg de directrice van stichting Kasih Bunda, die werd (en nog steeds) gefinancierd door Nederlandse stichtingen, wegens medeplichtigheid aan ontvoering. Kasih Bunda werd door politionele autoriteiten op de zwarte lijst gezet.

Dat afstandsverklaringen echt leken maar in feite vals waren opgemaakt, is dus ten onrechte genegeerd. Hieruit kan worden geconcludeerd dat het Ministerie van Justitie willens en wetens het risico heeft aanvaard dat er op illegale wijze kinderen vanuit Indonesië naar Nederland vertrokken en heeft dus bijgedragen aan het in stand houden van illegale praktijken in Indonesië.

Verschuiving verantwoordelijkheid

In plaats daarvan gaf het Ministerie van Justitie aan dat het om een “zuivere binnenlandse kwestie” zou gaan, en als de papieren eenmaal in orde zijn, de Ambassade geen visum voor het kind kan weigeren. Ook kon een kind niet zomaar meer terug gestuurd worden zolang het door niemand werd opgeëist. Tevens werden aspirant adoptieouders ervoor gewaarschuwd via officiële wegen het kind te adopteren. Dat is in feite wat het Ministerie van Justitie er destijds van vond.

De verantwoordelijkheid werd dus gelegd bij Indonesië of de aspirant adoptieouders. En dit is juist het frappante en ook niet fair. Juist toen er signalen waren over illegale adopties, over actieve bendes in Indonesië die baby’s ontvoeren, verkopen en documenten vervalsen die worden gelegaliseerd zodat zij op slinkse wijze Nederland kunnen binnenkomen (dus óók via officiële wegen) om aan de hoge vraag naar kinderen/baby’s te voldoen, werd het Ministerie van Justitie geacht om in te grijpen. Dat er geen biologische ouders voor de deur stonden om hun kind terug te eisen is natuurlijk logisch, aangezien er heel veel biologische ouders niet eens wisten dat het kind naar het buitenland was geadopteerd of hadden de middelen niet om naar de rechter te gaan.

Adoptieverbod

In 1981 werd door de Indonesische regering zelfs een tijdelijk adoptieverbod afgekondigd van kinderen vanuit Indonesië naar Nederland vanwege een ontvoerd kind dat wel werd teruggeëist door het kindertehuis in Jakarta, dat nota bene zelf betrokken was geweest bij de ontvoering. Echter, de toenmalige directeur van Bureau Interlandelijke adoptie, het BIA (dat overigens flink werd gesubsidieerd door het Ministerie van Justitie) wilde zelfs naar Jakarta afreizen om te pleiten voor “ontheffing” van het adoptieverbod. Dit, omdat er nog 6 adoptieparen waren die juist op het punt stonden om hun adoptiekindje te halen. De Indonesische Ambassadeur in Den Haag weigerde aanvankelijk om het adoptieverbod op te heffen. Hij betichtte Nederland ervan er aan bij te dragen dat er kinderen worden gestolen. Volgens de politie in Indonesië wordt een aantal van deze adoptiestichtingen gefinancierd door Nederlandse stichtingen, die bemiddelen in adopties.

Er werd niet geluisterd naar hulpvragen vanuit Indonesië, zoals om Nederlandse particuliere bemiddelaars en allerlei stichtingen die zich bezig hielden met adoptie uit het buitenland, te bundelen in één instantie. Het Ministerie van Justitie wilde daar niet aan: “adoptie moest vrij zijn voor particulier initiatief”. De vraag is: welk of wiens belang was hier nou eigenlijk mee gediend?

In 1983 was adoptie van kinderen vanuit Indonesië vrijwel onmogelijk. De Indonesische regering had hier een wet voor gemaakt en deze is op 30 september 1983 onderschreven door het Indonesische Hoger Gerechtshof.

Als het Ministerie van Justitie eerder een halt had toe geroepen aan de vraag naar kinderen uit Indonesië, hadden er geen kinderen meer op illegale wijze naar Nederland vertrokken (Causaal verband).

Toelatingsbeleid

Dat bij adoptie het belang van het kind voorop moest staan, is sinds 1956 al beschouwd als een fundamenteel uitgangspunt. De hoge vraag naar baby’s leidde echter tot excessen. Gebleken is dat het Ministerie van Justitie hieraan bijdroeg omdat het aspirant adoptieouders er niet van op de hoogte stelde over wat er in werkelijkheid gaande was. Als voorbeeld, in het voorlichtingsboekje over interlandelijke adoptie van het Bureau Interlandelijke Adoptie (de BIA), het officiële adoptie bemiddelingsbureau van toen en dat flink werd gesubsidieerd door het Ministerie van Justitie, stond vermeld;

"Het doel van de stichting is de behartiging van het belang van het kind in de meest ruime zin, die voor overkomst naar en adoptie in Nederland in aanmerking komt. De behartiging van deze belangen geschiedt in overeenstemming met de Verklaring van de rechten van het Kind, aangenomen door de 14e vergadering der Verenigde Naties op 20 november 1959."

Het moge duidelijk zijn dat illegale adoptie dit doel duidelijk voorbij gaat en niet in overeenstemming is met deze Verklaring.

Voor een verblijfsvergunning moest komen vast te staan dat het kind van de ouders of andere familieleden, helemaal niets meer hoefde te verwachten. Hier zijn dus duidelijk normen overtreden, omdat kan worden geconcludeerd dat die voorwaarden niet in acht werden genomen, ondanks het feit dat het Ministerie van Justitie af wist van het bestaan van ontvoerde kinderen en tevens van vervalsing van documenten die in Indonesië werden gelegaliseerd, zodat het kind “adoptabel” kon worden geacht. De kinderen vertrokken dus illegaal naar Nederland. Het ministerie van Justitie bleef zonder enige controle en toezicht en zonder aanpassing aan het toelatingsbeleid verblijfsvergunningen toekennen aan kinderen, en heeft voor wat betreft toekomstige adopties nagelaten adequate maatregelen te treffen, om de voorwaarden zoals geformuleerd in de destijds geldende vreemdelingencirculaire, te waarborgen.

Nalatig handelen

Niets voor niets werd door Tweede Kamerleden gehamerd op een wet die toezicht en controle moest reguleren. In de jaren ’70, werd al gesproken over “aspirant adoptieouders” die zonder beginseltoestemming van het Ministerie van Justitie een kind hadden geadopteerd, en over malafide bemiddelingsorganisaties. Deze moesten worden aangepakt. Tweede Kamerleden gaven aan dat deze illegale zelfdoeners schade toebrengen aan de positie van de goede organisaties en zelfdoeners, en hollen voorbij aan de belangen van het kind. Ook vroegen de Tweede Kamerleden naar de maatregelen die de Minister van Justitie denkt te nemen, tegen de “illegale aanwas” van de Nederlandse bevolking, ten gevolge van valsheid in geschrifte. In de jaren ’80 hamerden Tweede Kamerleden er regelmatig op dat maatregelen noodzakelijk waren om zo snel mogelijk een dam op te werpen tegen “illegale adopties”. Jaar in jaar uit keerde het onderwerp terug op de agenda en werden er vragen over gesteld. Overigens niet alleen over adopties van kinderen uit Indonesië, maar uit meerdere landen.

De toenmalige directeur van de BIA, de heer van Deth, sprak over een "onoverzichtelijke en foute adoptiepraktijk in Nederland". Niemand voelde zich verantwoordelijk. Een partiële wetgeving die in 1980 was toegezegd is er nooit van gekomen. Ook de volle wet voor strenger toezicht, controle en handhaving, trad pas in 1989 in werking. Het wetsontwerp heeft maar liefst 9 jaar en 6 kabinetten lang jaren lang onder aan de stapel gelegen. Vooral een dereguleringsoperatie en de bezuinigingen op het departement, hadden voor vertraging van de nieuwe wetgeving gezorgd. De toenmalige Staatssecretaris van het Ministerie van Justitie betreurde dit feit. Dat het veel te lang heeft geduurd, is dus erkend.

Als men al deze feiten naast de krantenberichten legt, dan is het overduidelijk dat niet meer gesproken kan worden van een “zuivere binnenlandse kwestie”. Het Ministerie van Justitie is verwijtbaar nalatig geweest op allerlei fronten als het gaat om adoptie van kinderen uit Indonesië. fout geweest op allerlei aspecten.

Schending zorgplicht

Enkele adoptieouders die in de jaren vroege jaren ‘80 de krantenberichten hadden gelezen, waren bezorgd omdat hun adoptiekind misschien illegaal naar Nederland zou zijn vertrokken. Zij gingen verhaal halen bij de Nederlandse stichtingen en contactpersonen, maar vingen bot. De reactie was dat de stichting het ten zeerste betreurde dat de goedheid van de adoptie-instelling in Indonesië, via waar het kind vandaan kwam, in twijfel werd getrokken.

Helaas bereikten de krantenberichten niet iedereen. Maar de bekendheid van dergelijke wanpraktijken moest men ook niet laten afhangen van de bereikbaarheid van een krant. Het Ministerie van Justitie had zelf die juiste voorlichting moeten geven en de aspirant-adoptieouders ervan moeten vergewissen wat er gaande was in Indonesië. In plaats daarvan stopten ze alles in de doofpot. De vraag naar kinderen werd in feite alleen maar aangemoedigd, door te pretenderen alsof men met interlandelijke adoptie kinderlevens zouden redden. Het idealistische beeld van het adopteren van een kind, werd in stand gehouden.

Dit terwijl er baby’s in grote getalen opgekocht en verkocht werden ten behoeve aan de vraag naar kinderen. Het was dus niet andersom, dat er teveel kinderen waren voor te weinig ouders. Er waren vast en zeker wel kinderen die echt in nood verkeerden, er zaten vast wel schrijnende gevallen bij. Sommige baby’s lieten bijna het leven toen zij in Nederland aan kwamen. Maar de reden hoe dat is gekomen, dat weten we nu natuurlijk ook niet zeker. Ik grijp even terug op de situatie van ontvoerde baby’s die dicht op elkaar op de vliering van een zolder waren gevonden. Niet zo gek dat een baby dan ziek en zwak wordt. Er werd dus géén volledig beeld van de feiten gegeven. Nooit is officieel iets gecommuniceerd bij bijvoorbeeld de aanvraag van een beginseltoestemming of in de boekjes over interlandelijke adoptie.

Zowel de BIA als de toenmalige Staatssecretaris zijn destijds enkele keren op werkbezoek geweest in Indonesië, en is er uitvoerig gesproken over illegale adopties. Niets werd naar buiten gebracht, waarschijnlijk om aspirant adoptieouders die op de wachtlijst stonden, niet onrustig te maken. Er kwamen ook kinderen via andere landsgrenzen Nederland binnen maar het Ministerie van Justitie had ook dit, uit angst voor negatieve pers, nooit opgepakt.

Echtparen die zélf geen kinderen konden krijgen, zagen interlandelijke adoptie als een uitgelezen kans om toch ouder te worden. Het Ministerie van Justitie had deze wensouders echter van die “roze wolk” moeten halen, en nog vóórdat zij op de wachtlijst zouden komen te staan een duidelijk signaal moeten afgeven, door kinderen uit Indonesië voorlopig niet toe te laten, totdat er een goed werkend controlesysteem en beter toezicht zou zijn. Dit om te voorkomen, dat er nog méér kinderen zouden worden ontvoerd en geronseld. Want, welke regering wenst nou mee te werken aan deze vorm van mensenhandel?

Er waren ook adoptieouders die zelf wel kinderen konden krijgen maar te goeder trouw nog een kindje adopteerden om het vanuit het idealistisch beeld dat werd gegeven, te “redden”. Zij hebben echter gedwaald, o.a. door toedoen van de Nederlandse regering. Die had moeten ingrijpen.

In dit opzicht heeft het Ministerie haar zorgplicht ernstig verzaakt vanaf het moment dat zij de verontrustende signalen binnen kreeg. Het nemen van preventieve tussentijdse maatregelen, of op z’n minst onderzoek doen naar de ernst van de illegale praktijken, werd vanuit Nederland niet geïnitieerd. Uiteindelijk sloot Indonesië de deuren. Dit om de onacceptabele adopties omwille van het voldoen aan de hoge vraag naar kinderen uit Indonesië, een halt toe te roepen.

De vraag is; op welke grond vond het Ministerie van Justitie ontvoering van baby’s en kinderen, ten behoeve van interlandelijke adoptie, gerechtvaardigd? Blijkbaar was het belang van het kind toch van ondergeschikt belang.

Waarheidsvinding

De claim voor erkenning ligt nu op het Ministerie van Justitie. Wij nemen geen genoegen met een enkele mededeling ‘dat dit emotioneel zwaar moet zijn voor alle betrokkenen’, zoals een adoptiemoeder ontving als reactie op haar brief gericht aan Minister Dekker.

Dit gaat veel verder, er zijn kinderrechten/mensenrechten geschonden. Hetgeen werd gepretendeerd door het Ministerie van Justitie kwam niet overeenkwam met de werkelijkheid. Bij lange na niet was er daadwerkelijk sprake van een kind dat echt geen toekomst meer kon hebben in Indonesië zelf. Als je soms ziet dat er geadopteerden hun familie terugvinden en de hele familie komt kijken naar de reünie: er waren dus wel zeker familieleden die het kind ook hadden kunnen opvoeden. De vraag of het kind dus in een kindertehuis zou zijn beland, is niet meer aan de orde. Zodra bekend was dat er óók sprake was van ontvoeringen en vervalsing van papieren, had adoptie gewoon niet meer gemogen. Vreemd dat we daarover zouden moeten discussiëren.

Alles wat kan bijdragen aan een zoektocht naar de biologische ouders van geadopteerden moet aangewend kunnen worden. Maar helaas wordt er niet altijd meegewerkt.

In de Zembla uitzending van 28 maart j.l. bijvoorbeeld, beweerde de voorzitter van stichting Kind en Toekomst dat zij destijds niet wist van wat er speelde en dat papieren vervalst werden. Zij zou dat pas weten sinds de eerdere Zembla uitzendingen in 2017. Ze geeft aan in de Zembla Adoptiebedrog deel 3, van 28 maart 2018; “als ik dat van te voren had geweten waren die verhalen er niet geweest. Dit soort verhalen zoals u schetst, dat is misselijkmakend. Liever geen adopties dan dit soort adopties”. Dit is dus vreemd want in de Telegraaf van 3 januari 1981 met krantenkop 'Verhalen over kinderhandel slechts verdachtmaking' waarin de voorzitter toen al zou hebben aangegeven: “Illegale Indonesische baby’s bij Nederlandse adoptieouders? Onzin, het toelatingsbeleid is waterdicht.” In de Zembla uitzending vertelde zij dus niet de waarheid. Niet netjes. Hiermee wordt ook het zoeken naar de waarheid belemmerd.

Los van het feit dat de voorzitter de verhalen over illegale adoptie als verdachtmakingen aanmerkt, was zij er dus wel degelijk van op de hoogte. Ten tweede ben ik dan wel heel erg benieuwd op welk toelatingsbeleid zij doelt. Het beleid zoals geformuleerd in de toen geldende Vreemdelingencirculaire? Dat zijn slechts een paar kantjes met voorwaarden waar al niet eens op werd gecontroleerd, zelfs toen het Ministerie van Justitie bekend was met het feit dat documenten werden vervalst en later werden gelegaliseerd, juist om dit toelatingsbeleid te kunnen omzeilen. Er was tot 1989 helemaal geen wet- en regelgeving voor opneming van kinderen uit het buitenland, dus hoe kan het toelatingsbeleid zelf dan waterdicht zijn?

Geadopteerden en adoptieouders hebben dus navraag gedaan. Maar, hoe kan het toch zijn dat al die stichtingen en particuliere adoptiebemiddelaars in Nederland, die de stichtingen in Indonesië steunen, niets weten over illegale adopties? Er zijn namelijk allerlei mensen opgepakt in Indonesië die schuldig waren aan ontvoeringen, vervalsingen, bedrog, etc. Ook enkele directies van stichtingen/kindertehuizen van waaruit veel kinderen naar Nederland zijn overgekomen en ambtenaren belandden achter de tralies. Toch wel vreemd dat de adoptiebemiddelaars daar nooit iets over zouden hebben gehoord, terwijl zij wel in adopties bemiddelden. We weten natuurlijk wel, dat zij er wel degelijk vanaf moeten hebben geweten, maar dat niet zomaar zullen erkennen.

Het geen hierboven is beschreven, illustreert dat zowel geadopteerden als adoptieouders van het kastje naar de muur worden gestuurd, terwijl zij de dupe zijn van deze adoptieschandalen en juist de waarheid willen achterhalen. Adoptieouders hebben heel veel geld moeten betalen voor de opneming van het kind uit het buitenland. Dit terwijl er sprake was van baby’s die werden gekocht en doorverkocht en hier flink aan werd verdiend.

Pas na de uitzending van Zembla, d.d. 28 maart 2018 vielen voor veel geadopteerden de puzzelstukjes in elkaar. Geadopteerden die al meerdere zoektochten hebben gedaan, begrijpen nu waarom zij steeds op een doodlopend spoor uitkwamen. Het heeft hen al heel veel tijd en geld gekost om de waarheid te achterhalen.

Financiële vergoeding voor geadopteerden - rechtsherstel

Het Ministerie van Justitie en Veiligheid heeft voornemens een helpdesk bij het Fiom te creëren. Een soort van helpdesk bij het FIOM is niet voldoende. Daar vindt men in Indonesië geen families mee terug. Overigens is hier nog geen sprake van de gevraagde “algemene erkenning” van de fouten gemaakt door het Ministerie van Justitie.

Of er sprake was van illegale adoptie, kan ook alleen maar achteraf worden vastgesteld. Het Ministerie van Justitie dient bij te dragen aan waarheidsvinding. Het gaat voor wat betreft de geadopteerden uit Indonesië niet om voorlichting voor geadopteerden en adoptieouders voor wat betreft de adoptiezaken in het verleden, want dat station is iedereen al gepasseerd. Het gaat om een financiële bijdrage in de kosten van een zoektocht, incl. een DNA test(en). Het gaat ook hier om rechtsherstel (artikel 37 EVRM).

Op z’n minst moet een geadopteerde de mogelijkheid krijgen om te achterhalen of de adoptie wel of niet gewild was door de biologische ouders, of dat de geadopteerde al dan niet is geroofd. Het is toch bizar dat geadopteerden nu zelf moeten betalen voor het oplossen van misdaden die jegens hen zijn gepleegd.

Overigens is op 12 mei 2018 een artikel verschenen in het Reformatorisch Dagblad met daarin ook een interview met seniorbeleidsmedewerker Hans van Hooff van het FIOM. Hij geeft aan dat DNA-databank niet altijd behulpzaam is. Zowel ik als stichting Mijn Roots delen die mening niet en het bewijs is er dat het wel degelijk behulpzaam kan zijn, juist als er weinig aanknopingspunten zijn.

Wat mij verder opviel is dat Van Hooff aangaf: “dossiers uit 1970-1980 zijn vaak zo summier en onzorgvuldig dat ze nauwelijks aanknopingspunten bevatten”. Dus ook het FIOM heeft de conclusie getrokken dat dossiers onzorgvuldig zijn. Het blijft dus vreemd waarom het Ministerie van Justitie destijds niet noodzakelijk vond om controle en toezicht uit te voeren. Al die onrechtmatigheden die enkele jaren worden ontdekt, hadden toen ook ontdekt kunnen worden. Niet gebleken is dat het Ministerie van Justitie onderzoek heeft gedaan naar betrokken organisaties en dat ook wilde doen. De kennis en expertise in afstammingsvragen voor geadopteerden uit Indonesië ligt bij stichting Mijn Roots en draagt daadwerkelijk iets bij aan waarheidsvinding voor geadopteerden uit Indonesië. Er is ook haast bij, aangezien er mensen in Indonesië overlijden en oude gebouwen plaatsmaken voor nieuwbouw.

Tot slot

Het gaat dus om erkenning vanuit de Nederlandse regering voor het feit dat zij fout was door na te laten adequate maatregelen te nemen om adopties van kinderen uit het buitenland in goede banen te leiden, en om een financiële tegemoetkoming t.b.v. waarheidsvinding voor geadopteerden uit Indonesië. En nogmaals, bewerkstelligd moet worden dat er “openheid van zaken” wordt gegeven door iedere stichting en adoptiebemiddelaar die bij adopties uit Indonesië was betrokken.

Tenslotte stelde het Ministerie van Justitie dat de behartiging van de belangen van het kind geschiedt in overeenstemming met de “Verklaring van de rechten van het Kind, aangenomen door de 14e vergadering der Verenigde Naties op 20 november 1959. Dus ook al was er nog geen bindend verdrag dat was geratificeerd, er moest wel gehandeld worden in overeenstemming met deze Verklaring, aangezien het Ministerie van Justitie dit ook pretendeerde te doen. In die zin is o.a artikel 8, tweede lid van het Verdrag inzake de rechten van het kind (IVRK), nu van belang.

Ook zijn er adoptieouders die de waarheid willen achterhalen, en biologische ouders die mogelijk nog op zoek zijn naar hun kind. Allerlei partijen zijn geschaad omdat de Nederlandse regering ten onrechte wegkeek. Het is niet afdoende en bevredigend om te zeggen dat het vanuit emotionele oogpunt is te begrijpen en ieder vrij staat om naar de rechter te gaan, of om te wijzen naar andere partijen. Het is zeer te betreuren als het Ministerie van Justitie het op deze manier zou willen oplossen/afdoen en dat het om een lange strijd zou moeten gaan.

We wachten het af.