Internationale adoptie meestal niet in belang van het kind
International adoption is usually not in the child's interest
For a long time, adoption was an act of love. According to Prakash Goossens, adopted from India at the age of eight in 1985, that image needs to be adjusted. In the case of international adoption, the adoptive parents were the main focus. The interests of the child and the place of the biological parents remained underexposed to this day. Kelly Keasberry “Until ten years ago it was assumed that adoption was in the best interests of the child. The only criterion was material progress and in return gratitude was expected from the child. If you were integrated into a normal Fleming or Belgian, the business was closed. Only recently has there been a growing awareness that adoption is sometimes linked to serious trauma. I myself was shocked that an adopted child applied for euthanasia while supposedly there was nothing wrong with society. Depressions, addictions and suicide attempts are indications that something more fundamental is going on with adopters, "says Prakash Goossens. No aftercare “The first forms of modern adoption were created during and after the First World War. There were many displaced children back then. They were adopted in the US and Canada, but also in Belgium. The adoption as we know it today dates from the beginning of 1960 and peaked between 1980 and 2002. I was adopted in 1985. The intention for adoption shifted from pure charity to family formation. It was an ultimate remedy for fertility problems. No one asked questions. After adoption scandals in the 1990s, adoption legislation would increasingly be in the best interests of the child. The Children's Rights Convention (1989) and the Hague Adoption Convention (1993) led to stricter legislation on adoptions. What is now well arranged is the procedure from intake to adoption. Nevertheless, things still go too wrong after adoption. Up to now, no follow-up care has been provided for adult adopters. While many problems of a psychosocial nature come to the fore just then, "Goossens knows.
Primordial wound
“Psychotherapist Nancy Verrier states in The Primal Wound of 1993 that it is particularly difficult to restore the adhesion of adopted people. By breaking that bond "roughly", a primitive wound is created in the child. That wound determines everything that the adopted child experiences, feels and expresses in word and behavior in his later life. According to trauma expert Bessel van der Kolk, a trauma also changes the brain structure. This influences the language skills, the psycho-emotional stability and the development opportunities of the child. The first 45 minutes after birth are crucial according to that expert. If there is attachment to the mother then, the body adjusts, but if there was no one to comfort or grasp the child, the body creates a shutdown. As a result, the brain structure changes thoroughly and the trauma short circuit closes the connection to the emotional part of the brain. As a survival strategy, the brain creates an "unreal". An upper layer is created on the original personality and then it develops further. Often the person only discovers in therapy that his original personality comes to the surface, "Goossens continues.
“Adoption children usually adapt well. But because the body remains in the survival mode and therefore under constant high voltage, the child will be suspicious and will not attach easily. Verrier states that attachment precedes love. Love is not a condition for attachment. Safety and security are crucial. Even adoptive parents who have done everything will never be able to heal that primeval wound. " Adopted people encounter a lot of misunderstanding. “Society only sees that you grew up in a loving family and were given every opportunity. She does not see the taboos and the sorrow because you have never known your biological parents. She doesn't know what it's like to never feel 100 percent at home. To always remain a stranger. Certainly if you then have a different skin color. ”Nevertheless, Goossens states that that primeval wound does not have to be paralyzing. “The wound can be transformed; it can become a source of motivation, a creative drive, a desire for unity that is fundamentally good and healing. Our deepest pain can transform us if we want to. However, the brokenness caused by that primeval wound is so deep that our society must respond positively. There is an urgent need for a psychosocial aftercare package for adopters and adoptive parents. "
Historical lie
Goossens argues for historical research after 50 years of international adoption. “In Belgium we are easily involved in 38,000 intercountry adoption dossiers; in the Netherlands there are 54,000. The legality of the documents supplied is sometimes questionable. Little attention was paid to documentation and, above all, they wanted to protect the anonymity of the biological mother. In the last few months, more and more files have appeared in newspapers and media that make it clear that things have happened that really cannot get through. For example, most orphans are not full orphans at all. Many biological parents were looking for a temporary solution in orphanages and were shocked to find that their child was gone or they were even told that it had died. "
Recognition
The interpretation of charity with regard to adoption was far too one-sided. The Hague Adoption Convention says very clearly that poverty cannot be a criterion for adoption. “The Indian state's motto is: Truth alone triumphs, only the truth triumphs. Now there is the opportunity for adoption services, governments, politicians and Child & Family to take their responsibility. Adoptive children are entitled to social recognition that something serious has gone wrong. That is precisely why it is a historical lie to pretend that adoption was only in the best interests of the child. There are enough options to help a child in the country of origin. We help with that more than by taking it away from the biological parents, "says Goossens." III
Dutch:
Adoptie gold lange tijd als een daad van liefde. Volgens Prakash Goossens, in 1985 op achtjarige leeftijd geadopteerd uit India, moet dat beeld worden bijgesteld. Bij internationale adoptie stonden vooral de adoptieouders centraal. Het belang van het kind en de plaats van de biologische ouders bleven tot op vandaag onderbelicht.
Kelly Keasberry
“Tot tien jaar geleden ging men ervan uit dat adoptie in het belang van het kind was. Het enige criterium was materiële vooruitgang en in ruil werd van het kind dankbaarheid verwacht. Als je geïntegreerd was tot een gewone Vlaming of Belg, dan was de zaak gesloten. Pas sinds kort groeit het besef dat adoptie soms gelinkt is aan ernstige trauma’s. Zelf was ik geschokt dat een adoptiekind euthanasie aanvroeg terwijl er zogenaamd voor de samenleving niks aan de hand was. Depressies, verslavingen en zelfmoordpogingen zijn indicaties dat er toch wel iets fundamentelers aan de hand is met geadopteerden”, zegt Prakash Goossens.
Geen nazorg
“De eerste vormen van moderne adoptie ontstonden tijdens en na de Eerste Wereldoorlog. Er waren toen veel ontheemde kinderen. Die werden geadopteerd in de VS en Canada, maar ook in België. De adoptie zoals we die nu kennen, dateert van begin 1960 en piekte tussen 1980 en 2002. Ik ben in 1985 geadopteerd. De intentie voor adoptie verschoof van pure caritas naar gezinsvorming. Het was een ultimum remedium voor vruchtbaarheidsproblemen. Niemand die zich vragen stelde. Na adoptieschandalen in de jaren 1990 zou de adoptiewetgeving steeds meer in het belang van het kind komen te staan. Het Kinderrechtenverdrag (1989) en het Haags Adoptieverdrag (1993) leidden tot een verstrengde wetgeving rond adopties. Wat nu goed geregeld is, is de procedure van de intake tot aan de adoptie. Toch loopt het na de adoptie nog altijd teveel mis. Er is tot nu toe in geen nazorg voorzien voor volwassen geadopteerden. Terwijl heel veel problemen van psychosociale aard juist dan naar boven komen”, weet Goossens.
Oerwond
“Psychotherapeut Nancy Verrier stelt in The Primal Wound van 1993 dat het bijzonder moeilijk is om bij geadopteerden de hechting te herstellen. Door die binding ‘ruw’ te verbreken, ontstaat bij het kind een oerwond. Die wond bepaalt alles wat het adoptiekind in zijn verdere leven ervaart, voelt en tot uiting brengt in woord en gedrag. Volgens trauma-expert Bessel van der Kolk verandert een trauma ook de hersenstructuur. Dat beïnvloedt de taalvaardigheid, de psycho-emotionele stabiliteit en de ontwikkelingskansen van het kind. De eerste 45 minuten na de geboorte zijn volgens die expert cruciaal. Als er toen hechting met de moeder heeft plaatsgevonden, past het lichaam zich wel aan, maar als er niemand was om het kind te troosten of vast te pakken, dan creëert het lichaam een shutdown. Met als gevolg dat de hersenstructuur grondig wijzigt en door die traumakortsluiting wordt de verbinding met het emotionele deel van de hersenen afgesloten. Als overlevingsstrategie creëren de hersenen een ‘onecht ik’. Er ontstaat een bovenlaag op de oorspronkelijke persoonlijkheid en die ontwikkelt zich dan verder. Vaak ontdekt de persoon pas in therapie dat zijn oorspronkelijke persoonlijkheid komt bovendrijven”, vervolgt Goossens.
“Er is dringend nood aan een psychosociaal nazorgpakket voor geadopteerden en de adoptieouders”, zegt Prakash Goossens. © kk
“Adoptiekinderen passen zich meestal goed aan. Maar doordat het lichaam in de survival-modus en dus onder constante hoogspanning blijft, zal het kind wantrouwig zijn en zich niet gemakkelijk hechten. Verrier stelt dat hechting voorafgaat aan liefde. Liefde is geen voorwaarde voor hechting. Wel veiligheid en geborgenheid zijn cruciaal. Zelfs adoptieouders die alles hebben gedaan, zullen nooit die oerwond kunnen helen.”
Geadopteerden stuiten op veel onbegrip. “De samenleving ziet alleen dat je in een liefdevol gezin bent opgegroeid en alle kansen kreeg. Ze ziet niet de taboes en het verdriet omdat je je biologische ouders nooit hebt gekend. Ze weet niet hoe het is om je nooit 100 procent thuis te kunnen voelen. Om altijd een vreemde te blijven. Zeker als je dan nog een andere huidskleur hebt.” Toch stelt Goossens dat die oerwond niet verlammend hoeft te werken. “De wond kan worden getransformeerd; het kan een bron van motivatie worden, een creatieve drive, een verlangen naar eenheid die fundamenteel goed en helend is. Onze diepste pijn kan ons transformeren, als we dat willen. De gebrokenheid door die oerwond is echter wel zo diep dat onze samenleving daar een positieve respons op dient te geven. Er is dringend nood aan een psychosociaal nazorgpakket voor geadopteerden en de adoptieouders.”
Historische leugen
Goossens pleit voor historisch onderzoek na 50 jaar interlandelijke adoptie. “In België zitten we gemakkelijk aan 38.000 interlandelijke adoptiedossiers; in Nederland zijn dat er 54.000. De legaliteit van de aangeleverde documenten is soms twijfelachtig. Voor documentatie was weinig aandacht en men wilde bovenal de anonimiteit van de biologische moeder beschermen. De jongste maanden komen er steeds meer dossiers in kranten en media die duidelijk maken dat er zaken gebeurd zijn die echt niet door de beugel kunnen. Zo zijn de meeste weeskinderen helemaal geen volle weeskinderen. Veel biologische ouders zochten een tijdelijke oplossing in weeshuizen en moesten tot hun schrik vaststellen dat hun kind weg was of ze kregen zelfs te horen dat het was overleden.”
Erkenning
De invulling van caritas met betrekking tot adoptie was veel te eenzijdig. Het Haags Adoptieverdrag zegt heel duidelijk dat armoede geen criterium kan zijn voor adoptie. “Het motto van de Indiase staat is: Truth alone triumphs, enkel de waarheid triomfeert. Nu is er de kans voor adoptiediensten, overheden, politici en Kind & Gezin om hun verantwoordelijkheid te nemen. Adoptiekinderen hebben recht op de maatschappelijke erkenning dat er iets grondigs is misgegaan. Juist daarom is het een historische leugen te doen alsof adoptie alleen in het belang van het kind was. Er zijn genoeg mogelijkheden om een kind in het land van herkomst te helpen. Daarmee helpen we meer dan door het bij de biologische ouders weg te nemen”, vindt Goossens.” III
Bio
Prakash Goossens (1977) studeerde rechten en internationale politiek aan de KU Leuven, de UCL en de Université Robert Schumann in Straatsburg. Momenteel is hij internationaal vertegenwoordiger voor Fracarita International, een ngo van de Broeders van Liefde.