Bij adoptie is de waarheid uiteindelijk het beste

With adoption, the truth is ultimately the best

Council investigator Ans Bosman tells about searching for your origin and the importance of clear legislation.

Ans Bosman has been working as a council investigator for more than forty years at the RvdK in Rotterdam, where she mainly did adoption cases. "If adoptive children are told that they have been ceded, they may be sad about that," says Ans. "Processing their unknown past is comparable to a mourning period. People struggle with questions about their origins and origins and ask themselves: who am I really? ”The RvdK has been approaching a large group of people for years looking for information about their descent, for example because they have been abandoned or have been abandoned. foundling. Ans has supported many of these people in their search and therefore knows from experience how important that knowledge is. "That's how I know a middle-aged woman who has persisted in her search for years. At regular intervals she comes by to dig through her entire file for the umpteenth time. She does that, as she says herself, hoping to find a clue to her past. "

The passage of time does not ease the sorrow of an unknown past. "We recently helped a 70-year-old woman with information about her pedigree," says Ans. "Now that she had grandchildren, she went looking for her origins. We have found an old file about her adoption. Then you see that, even in old age, all kinds of things suddenly fall into place. People can, for example, place traits of themselves that caused them to fall out of tune in their adoptive family. "

Honesty is the best policy

A biological parent can also look for his or her child himself. The RvdK can tell the child in a letter that a parent is looking for contact. Not wrong in itself, unless the child has never been told that it has been adopted. Ans: "I know of a case where it turned out that the child, then already fifty years old, had never known that he had been adopted. That man was stunned when he received a letter from his biological mother via the RvdK. He immediately said that he had always suspected that his parents were keeping something from him. "But in this case too, Ans believes that the truth, no matter how painful it may be, is ultimately best for all parties. Ans: "It not only gives air to your existence, but also hands and feet to the identity of the adopted person."

The child always on one

What, according to Ans, does not help with problems concerning descent questions, is the lack of good legislation on surrogacy. "With adoption, much has already been achieved in the triangle between adopted child, adoptive parents and distance parents. But in the relatively new world of surrogacy, there is no clear legislation, "she says. "This leads to experiments such as submitting an adoption request before the birth of a child. This is not accepted by the court and creates feelings of uncertainty among prospective parents and surrogate mothers. There is still too much pioneering and that sometimes leads to dire situations. "The interests of the child are the most important for Ans. "We have to take parents and prospective parents into account, but the child is always on one and has the right to information about his or her biological background. The latter is particularly missing from children born of surrogate mothers abroad. "

A notorious example of how things can go wrong is the "Belgian case" from 2005, in which the surrogate mother suddenly decided after birth that she would not give up the child, but keep it herself and later give it to another couple. As a result, a painful legal battle. "You have to take that type of excess into account," says Ans. "But regardless of this example, it is not nothing to bear a child for nine months that you then have to give up forever. That remains an emotional moment, many women then experience an emptiness. I know a surrogate mother, who had a family with adult twins, who immediately became pregnant herself after bearing and giving up the child and thus filled the void with another "own" child. "

At the beginning of July, Ans spoke on behalf of the RvdK during a working visit with Minister Dekker of Legal Protection, where surrogacy was also discussed. Ans is happy that the minister is looking up information from practice. "The interest of the child was central to that conversation," she says. "I think the minister has understood how complex these things can be, and that new legislation is needed."

Dutch:

Bij adoptie is de waarheid uiteindelijk het beste

Raadsonderzoeker Ans Bosman vertelt over zoeken naar je afkomst en het belang van duidelijke wetgeving.

Ans Bosman werkt al meer dan veertig jaar als raadsonderzoeker bij de RvdK in Rotterdam, waar zij hoofdzakelijk adoptiezaken heeft gedaan. ‘Als adoptiekinderen te horen krijgen dat zij zijn afgestaan, kunnen zij daar verdriet over hebben,’ vertelt Ans. ‘Het verwerken van hun onbekende verleden is vergelijkbaar met een rouwperiode. Mensen worstelen met vragen over hun ontstaan en afkomst en vragen zich af: wie ben ik eigenlijk?’ Bij de RvdK klopt sinds jaar en dag een grote groep mensen aan die op zoek is naar informatie over hun afstamming, bijvoorbeeld omdat zij zijn afgestaan of te vondeling zijn gelegd. Ans heeft veel van deze mensen ondersteund bij hun zoektocht en weet dus uit ervaring hoe belangrijk die kennis is. ‘Zo ken ik een vrouw van middelbare leeftijd die al jarenlang volhardt in haar zoektocht. Op gezette tijden komt zij langs om voor de zoveelste keer haar hele dossier door te spitten. Ze doet dat, zoals ze zelf zegt, in de hoop alsnog een aanknopingspunt te vinden naar haar verleden.’

Het verstrijken van de tijd verzacht het verdriet over een onbekend verleden niet. ‘Onlangs hebben we een vrouw van in de 70 geholpen met informatie over haar afstamming,’ vertelt Ans. ‘Nu ze kleinkinderen had was ze op zoek gegaan naar haar afkomst. We hebben een oud dossier rond haar adoptie gevonden. Dan zie je dat, zelfs op hoge leeftijd, opeens allerlei dingen op hun plek vallen. Mensen kunnen bijvoorbeeld karaktertrekken van zichzelf plaatsen, die er in hun adoptiegezin voor zorgden dat ze uit de toon vielen.‘

Eerlijkheid duurt het langst

Een biologische ouder kan ook zelf op zoek gaan naar zijn of haar kind. De RvdK kan in een brief aan het kind vertellen dat een ouder op zoek is en contact wil. Op zich niet verkeerd, behalve als het kind nooit verteld is dat het geadopteerd is. Ans: ‘Ik ken een geval waarin bleek dat het kind, toen al vijftig jaar, nooit had geweten dat hij geadopteerd was. Die man was verbijsterd toen hij via de RvdK een brief van zijn biologische moeder kreeg. Hij zei er wel meteen bij dat hij altijd het vermoeden had gehad dat zijn ouders iets voor hem geheimhielden.’ Maar ook in dit geval is Ans van mening dat de waarheid, hoe pijnlijk ook soms, uiteindelijk het beste is voor alle partijen. Ans: ’Het geeft niet alleen lucht aan je bestaan, maar vooral ook handen en voeten aan de identiteit van de geadopteerde.’

Het kind altijd op één

Wat volgens Ans niet helpt bij problemen rond afstammingsvragen, is het gebrek aan goede wetgeving over draagmoederschap. ‘Bij adoptie is er al veel bereikt in de driehoek tussen adoptiekind, adoptieouders en afstandsouders. Maar in de betrekkelijk nieuwe wereld van draagmoederschap ontbreekt duidelijke wetgeving,’ vertelt ze. ‘Dit leidt tot experimenten zoals het indienen van een adoptieverzoek vóór de geboorte van een kind. Dat wordt door de rechtbank niet geaccepteerd en zorgt voor gevoelens van onzekerheid bij wensouders en draagmoeder. Er wordt nog te veel gepionierd en dat leidt soms tot schrijnende situaties.’ De belangen van het kind wegen voor Ans het zwaarst. ‘We moeten rekening houden met ouders en wensouders, maar het kind staat altijd op één en heeft recht op informatie over zijn of haar biologische achtergrond. Dat laatste ontbreekt met name bij kinderen die zijn geboren uit draagmoeders in het buitenland.’

Een berucht voorbeeld van hoe mis het kan gaan, is de “Belgische zaak” uit 2005, waarbij de draagmoeder na de bevalling plotseling besloot het kind niet af te staan, maar zelf te houden en later weer aan een ander echtpaar te geven. Met als gevolg een pijnlijke juridische strijd. ‘Met dat soort uitwassen moet je dus ook rekening houden,’ zegt Ans. ‘Maar los van dit voorbeeld, het is niet niks om negen maanden een kind te dragen dat je vervolgens voor altijd moet afstaan. Dat blijft een emotioneel moment, veel vrouwen ervaren daarna een leegte. Ik ken een draagmoeder, die een gezin had met een volwassen tweeling, die na het dragen en afstaan van het kind prompt zelf zwanger werd en aldus de leegte opvulde met nog een “eigen” kind.’

Begin juli heeft Ans namens de RvdK tijdens een werkbezoek gesproken met minister Dekker van Rechtsbescherming, waar het draagmoederschap ook ter tafel kwam. Ans is blij dat de minister de voorlichting uit de praktijk opzoekt. ‘Het belang van het kind stond in dat gesprek centraal,’ zegt ze. ‘Ik denk dat de minister begrepen heeft hoe complex deze zaken kunnen zijn, en dat er nieuwe wetgeving nodig is.’

’