‘Gekleurde adoptiekinderen zeggen zich een bounty te voelen: bruin van buiten, wit van binnen’

Source: www.ad.nl

Publication date: 7 December 2019

Let adoptive children eat with them in the pot, they will feel at home the quickest, was the idea for a long time. Meanwhile, people think differently. Femmie Juffer, herself the mother of two adopted children, missed good tips and advice and therefore wrote a book herself.

It is the late 70s when Femmie Juffer decides to adopt two girls with her husband: Shira from Bangladesh and Elina from Peru. Juffer still remembers how people at that time could almost give an enchanting advice: just give them food to eat kale, even though they are used to rice.

"With the knowledge of today you could call that color blind," says Juffer, who is not only an adoptive parent but also a special professor of adoption and foster care at Leiden University. ,, It was well-intended. With that statement they wanted to prevent the children from becoming confused about where they belonged. But it is also an untenable idea: adoptive children sooner or later find out that they are a bit different from the rest.

Identity

Colored adoptive and foster children often say they feel bounty: brown on the outside, white on the inside

Femmie Miss

Because in 2019 there are still few guidelines for adoptive parents about how to deal with two cultures within the family, Juffer decided to write a book about the subject. That is now there: This house is a home. About half of the seventeen young people interviewed are foster children who also grew up as a non-Western child in a Western family. They are largely confronted with the same issues as the adopted children.

This often concerns identity issues. The children simply look different from the other family members and classmates. While at the same time they speak Dutch without accent and have fully grown up with the norms and values ??of here. "Colored adopted and foster children often say they feel like a bounty: brown on the outside, white on the inside," says Juffer. ,, They wonder to what extent they are 'just' Dutch and to what extent they are still connected to their original culture. That can be quite difficult for a child to figure out. ""

Your culture can be there

There are 15,000 under-adopted children in the Netherlands, but the number of new adoptions is falling sharply. The flowering period began in the late 1970s, with more than 1500 foreign adoptions in peak year 1982. The statistics show how the number of adoptions subsequently decreases, with only 156 adopted in 2018. That is due to declining demand here and better conditions there.

With more knowledge about how adoptive children thrive here, the color-blind vision gradually disappears. Adoption parents of today show the child: your culture can be there. Juffer: ,, The attention for the original culture can consist of celebrating the arrival day annually, or by preparing dishes from the country of origin. The children feel more "seen" in their true identity. "" Even if you don't exaggerate, "says Juffer. "If there is something about China on television and the parents keep saying" look, that's your country, "the child will be alienated from the rest of the family." "

"This house is a home; growing up in a multicultural adoption or foster family ”of Femmie Juffer, Lindy Popma and Monique Steenstra appears at DATO-Lecturis (€ 15)

When I am eighteen, I will look for family "

Thom, together with his adoptive parents Josette (48) and Rob (50) and his adoptive sister Mi Jin from South Korea.

Thom, together with his adoptive parents Josette (48) and Rob (50) and his adoptive sister Mi Jin from South Korea. © Lilian van Rooij

Thom Kempeners (15), lives in South Limburg, adopted from South Africa at the age of 1. Follows a vmbo-t-plus training.

,, My parents told me a lot about South Africa. They have tackled that well. I searched the internet for information about the strain I come from. I also often looked at pictures of African animals in the atlas. I would like to go on a safari once. I also want to see more of the country. Maybe I come across things that I recognize myself. I would still like to find family. When I am eighteen, I want to take a good look at my adoption file. Then I want to go looking, but I also enjoy traveling.

To adoptive children I want to say: trust yourself. If someone says something unpleasant, it hurts for a while, but learn to deal with it. You are unique and special. Don't be fooled by stupid comments. "

"We celebrate Yinn day every year"

Yinn at the table with adoptive mother Debby (44). Left adoptive father Bart (47) and "guest brother" Jesse Giebels (16). He plays at PSV, for which the Smetsers family is a host family.

Yinn at the table with adoptive mother Debby (44). Left adoptive father Bart (47) and "guest brother" Jesse Giebels (16). He plays at PSV, for which the Smetsers family is a host family. © Lilian van Rooij

Yinn Smetsers (17), lives in Brabant. She came from Taiwan as an eight-month-old baby. Does the nursing college education.

,, I was brought up in Dutch and my parents give me the freedom to discover my Taiwanese background. In Taiwan they have many rituals, beliefs, sacrifices and temples. I am not at all concerned with that. I am very sober, that is what I got from my father.

I have a strong bond with both my parents. I also don't feel that I have been adopted, because for them I am just their daughter. In terms of character traits, I have something from both my parents. My mother always wants to do everything for other people. She is very helpful, that's what I got from my mother.

On my day of arrival - Yinn day - our house is one big "Taiwan house" with Taiwanese garlands and the Taiwanese flag on the table. I think it is special that we celebrate my arrival day every year. It is a reduced version of a birthday. "

"Korea values ??my opinion"

Soo Jin, brother Teun (19) and adoptive mother Marina (59).

Soo Jin, brother Teun (19) and adoptive mother Marina (59). © Lilian van Rooij

Soo Jin van Dalen (17), lives in Brabant. She was adopted from South Korea as a six-month-old baby. Has an intermediate year after obtaining her HAVO diploma.

,, I participated in a Korean study into what the government could do for young people under the age of 18 who have been adopted from South Korea. They wanted to find out if they could do something for adopted people, for example with an offer to learn the language and culture. I find that very special and it gives me a good feeling that Korea values ??the opinion of adopted people.

My adoptive father died of leukemia when I was ten. We had a very good tire. We always did fun things and sometimes camped with two people in a van. If I had a fight with my mother, I would call my father on the toilet. He said, "I'll be home soon." Fortunately, I now also have a good relationship with my mother. "

"I think: all people are people"

Ayron

Ayron © Lilian van Rooij

Ayron Marchena (19), lives in Noord-Holland. He entered a foster home when he was eight years old. He is a rapper and writes songs himself.

,, I have a father and mother band with my foster parents, just like you would with your own parents. I see my biological father more as a friend. When we are together, it is always fun, but sometimes he promises things that he does not do anyway.

My classmates were surprised that I am a foster child and had to leave my parents so young. They were shocked. I have a friend who was also posted from home. He now lives with his parents again. I sometimes talk to him about what it's like not to grow up with your parents. I have never been concerned that I look different from my foster parents. When I left primary school, people sometimes said, "Nigger, go back to your own country." Then I thought: why? I am just as Dutch as you. All people are people, I think. Nobody is different. "

Dutch:

‘Gekleurde adoptiekinderen zeggen zich een bounty te voelen: bruin van buiten, wit van binnen’

Laat adoptiekinderen met de pot mee-eten, dan voelen ze zich het snelst thuis, was lange tijd het idee. Inmiddels wordt daar anders over gedacht. Femmie Juffer, zelf moeder van twee aangenomen kinderen, miste goede tips en adviezen en schreef daarom zelf een boek.

Jette Pellemans > 07-12-19, 15:02 Laatste update: 15:36

Het is eind jaren 70 als Femmie Juffer besluit om samen met haar man twee meisjes te adopteren: Shira uit Bangladesh en Elina uit Peru. Juffer weet nog hoe mensen in die tijd haast bezwerend konden adviseren: geef ze maar gewoon boerenkool te eten, ook al zijn ze gewend aan rijst.

,,Met de kennis van nu zou je dat kleurenblind kunnen noemen’’, zegt Juffer, die behalve adoptieouder ook bijzonder hoogleraar adoptie- en pleegzorg is aan de Universiteit Leiden. ,,Het was goedbedoeld. Met die uitspraak wilde men voorkomen dat de kinderen verward zouden raken over waar ze thuishoorden. Maar het is ook een onhoudbaar idee: adoptiekinderen komen er vroeg of laat toch achter dat ze een beetje anders zijn dan de rest.’’

Ayron en zijn zus Sheba (20) met pleegouders Frank (50) en Nicolet (45).

Ayron en zijn zus Sheba (20) met pleegouders Frank (50) en Nicolet (45). © Lilian van Rooij

Identiteit

Gekleurde adoptie- en pleegkinderen zeggen zich vaak een bounty te voelen: bruin van buiten, wit van binnen

Femmie Juffer

Omdat er anno 2019 nog steeds weinig richtlijnen zijn voor adoptieouders over hoe om te gaan met twee culturen binnen het gezin, besloot Juffer een boek te schrijven over het onderwerp. Dat ligt er nu: Dit huis is een thuis. Ongeveer de helft van de zeventien geïnterviewde jongeren zijn pleegkinderen die óók als niet-westers kind in een westers gezin opgroeiden. Zij hebben grotendeels met dezelfde issues te maken als de adoptiekinderen.

Het gaat dan vaak om identiteitskwesties. De kinderen zien er nu eenmaal anders uit dan de andere gezinsleden en klasgenootjes. Terwijl ze tegelijkertijd accentloos Nederlands praten en volledig zijn opgegroeid met de normen en waarden van hier. ,,Gekleurde adoptie- en pleegkinderen zeggen zich vaak een bounty te voelen: bruin van buiten, wit van binnen”, zegt Juffer. ,,Ze vragen zich af in hoeverre ze ‘gewoon’ Nederlands zijn en in hoeverre ze nog verbonden zijn met hun oorspronkelijke cultuur. Dat kan voor een kind best lastig zijn om uit te vogelen.’’

Jouw cultuur mag er zijn

Er zijn 15.000 minderjarige geadopteerden in Nederland, maar het aantal nieuwe adopties daalt sterk. Eind jaren 70 begon de bloeiperiode, met ruim 1500 buitenlandse adopties in piekjaar 1982. In de statistieken zie je hoe het aantal adopties daarna afneemt, met in 2018 nog maar 156 geadopteerden. Dat komt door afnemende vraag hier en betere omstandigheden daar.

Met meer kennis over hoe adoptiekinderen hier gedijen, verdwijnt langzamerhand de kleurenblinde visie. Adoptieouders van nu laten aan het kind merken: jouw cultuur mag er zijn. Juffer: ,,De aandacht voor de oorspronkelijke cultuur kan bestaan uit het jaarlijks vieren van de aankomstdag, of door gerechten klaar te maken uit het land van afkomst. De kinderen voelen zich zo meer ‘gezien’ in hun ware identiteit.’’ Al moet je het niet overdrijven, zegt Juffer. ,,Als er iets over China op televisie is en de ouders zeggen telkens ‘kijk, dat is jouw land’, vervreemdt het kind juist van de rest van het gezin.’’

‘Dit huis is een thuis; opgroeien in een multicultureel adoptie- of pleeggezin’ van Femmie Juffer, Lindy Popma en Monique Steenstra verschijnt bij DATO-Lecturis (€15).

‘Als ik achttien ben, ga ik familie zoeken’

Thom, samen met zijn adoptieouders Josette (48) en Rob (50) en zijn adoptiezus Mi Jin uit Zuid-Korea.

Thom Kempeners (15), woont in Zuid-Limburg, op 1-jarige leeftijd geadopteerd uit Zuid-Afrika. Volgt een vmbo-t-plus-opleiding.

,,Mijn ouders hebben me veel verteld over Zuid-Afrika. Dat hebben ze goed aangepakt. Ik heb zelf op internet naar informatie gezocht over de stam waar ik vandaan kom. Ook heb ik vaak in de atlas gekeken naar plaatjes van Afrikaanse dieren. Ik zou graag een keer op safari willen. Ook wil ik meer van het land zien. Misschien kom ik dingen tegen die ik van mezelf herken. Ik zou nog graag familie willen vinden. Als ik achttien ben, wil ik mijn adoptiedossier goed bekijken. Dan wil ik op zoek gaan, maar ik vind het ook gewoon leuk om te reizen.

Tegen adoptiekinderen wil ik zeggen: vertrouw op jezelf. Als iemand iets vervelends zegt, doet dat even pijn, maar leer daarmee om te gaan. Jij bent uniek en speciaal. Laat je niet uit het veld slaan door domme opmerkingen.’’

‘We vieren elk jaar Yinn-dag’

Yinn aan tafel met adoptiemoeder Debby (44). Links adoptievader Bart (47) en ‘gastbroer’ Jesse Giebels (16). Die speelt bij PSV, waarvoor de familie Smetsers gastgezin is.

Yinn aan tafel met adoptiemoeder Debby (44). Links adoptievader Bart (47) en ‘gastbroer’ Jesse Giebels (16). Die speelt bij PSV, waarvoor de familie Smetsers gastgezin is. © Lilian van Rooij

Yinn Smetsers (17), woont in Brabant. Ze kwam als baby van acht maanden uit Taiwan. Doet de hbo-opleiding verpleegkunde.

,,Ik ben Nederlands opgevoed en van mijn ouders krijg ik de vrijheid om mijn Taiwanese achtergrond te ontdekken. In Taiwan hebben ze veel rituelen, geloven, offers en tempels. Daar ben ik totaal niet mee bezig. Ik ben heel nuchter, dat heb ik van mijn vader.

Ik heb een sterke band met allebei mijn ouders. Ik voel ook niet dat ik geadopteerd ben, want voor hen ben ik gewoon hun dochter. Qua karaktereigenschappen heb ik van allebei mijn ouders wat. Mijn moeder wil altijd alles voor andere mensen doen. Ze is heel behulpzaam, dát heb ik van mijn moeder.

Op mijn aankomstdag - Yinn-dag - is ons huis één groot ‘Taiwanhuis’ met Taiwanese slingers en de Taiwanese vlag op tafel. Ik vind het bijzonder dat we mijn aankomstdag elk jaar vieren. Het is een verkleinde versie van een verjaardag.’’

‘Korea hecht waarde aan mijn mening’

Soo Jin, broer Teun (19) en adoptiemoeder Marina (59).

Soo Jin van Dalen (17), woont in Brabant. Ze werd als baby van zes maanden geadopteerd uit Zuid-Korea. Heeft na het halen van haar havo-diploma een tussenjaar.

,,Ik heb meegedaan aan een Koreaans onderzoek naar wat de overheid zou kunnen doen voor jongeren onder de achttien die geadopteerd zijn uit Zuid-Korea. Ze wilden nagaan of ze iets voor geadopteerden kunnen betekenen, bijvoorbeeld met een aanbod om de taal en cultuur te leren. Dat vind ik heel bijzonder en het geeft mij een goed gevoel dat Korea waarde hecht aan de mening van geadopteerden.

Mijn adoptievader is overleden aan leukemie toen ik tien was. We hadden een heel goede band. We deden altijd leuke dingen en hebben ook weleens met zijn tweeën gekampeerd, in een busje. Als ik ruzie had met mijn moeder, ging ik op de wc mijn vader bellen. Die zei dan: ‘Ik kom zo naar huis’. Inmiddels heb ik gelukkig ook met mijn moeder een goede band.’’

‘Ik vind: alle mensen zijn mensen’

Ayron

Ayron Marchena (19), woont in Noord-Holland. Hij kwam in een pleeggezin toen hij acht jaar was. Hij is rapper en schrijft zelf liedjes.

,,Met mijn pleegouders heb ik een vader- en moederband, zoals je ook zou hebben met eigen ouders. Mijn biologische vader zie ik meer als een vriend. Als we samen zijn, is het altijd gezellig, maar soms belooft hij dingen die hij dan toch niet doet.

Mijn klasgenoten waren verbaasd dat ik pleegkind ben en zo jong al weg moest bij mijn ouders. Daar schrokken ze van. Ik heb een vriend die ook uit huis was geplaatst. Hij woont nu weer bij zijn ouders. Met hem praat ik er weleens over hoe het is om niet bij je ouders op te groeien. Ik ben er nooit mee bezig geweest dat ik er anders uitzie dan mijn pleegouders. Toen ik van de lagere school af kwam, zeiden mensen weleens: ‘Neger, ga terug naar je eigen land’. Dan dacht ik: hoezo? Ik ben net zo Nederlands als jij. Alle mensen zijn mensen, vind ik. Niemand is anders.’’

’

Countries: Netherlands

Persons: Femmie Juffer