The trail comes to a dead end; everything points to adoption fraud

Sumiati knows better than anyone that adoption is not always a sweet spot. When she was six months old, she was adopted from Indonesia. For years, Sumiati struggled with the feeling that she was not wanted. To get answers, she looked for her biological mother. The trail ended when she found out that there was an adoption fraud.

“I was six months old when I was picked up by my adoptive parents from a children's home in Indonesia. I grew up in an environment where everyone was white and, with my dark skin tone, always felt like the odd man out. In addition, I constantly had the feeling that I was missing something. It felt like nostalgia for something unknown. When I tried to put these feelings into words, I was told to be grateful for the opportunities presented to me, because life in Indonesia would have been much more difficult. Of course I am grateful for the material prosperity in the Netherlands and for all the opportunities that I have been given, but there was no room for that gnawing bit of lack, deep inside. ”

DEPRESSIONS

'I started to suffer from depression, an inferiority complex and a personality disorder and struggled with the question of whether my life had any meaning. My home situation made everything even more complex, because my adoptive father had also had a difficult childhood and that had an effect on the upbringing. He considered himself my savior and made me feel like I had to excel at everything. This reinforced my feeling that I should not have been born. I thought that my existence was useless because my biological mother didn't want me and I was a disappointment to my adoptive parents. ”

'I was a mistake that had to go'

“I married a man who I now think was an extension of my father and I fell into my old role pattern. In my opinion, the person Sumiati was completely suffocated; it seemed my opinions, needs and desires were unimportant and I figured myself out. In the end I was convinced that I was a mistake that shouldn't have been there anymore. I started to self-harm and thought of ways I could take my own life. I even had my farewell letters ready.

Because our marriage was going very badly, we decided to go into relationship counseling. Our therapist said to me, "Throughout your life story, you can see that you have literally brushed yourself out of your life by constantly adjusting and constantly feeling that no one is waiting for you." I realized that she was right, because I always tried to make myself as useful as possible, so that I had at least a little bit of right to exist. ”

'The old Sumiati was gone forever'

Despite the therapy, the relationship between me and my husband deteriorated. Unfortunately, our marriage ultimately broke down. On the advice of my environment I went to the Herberg (pastoral diaconal center, ed.) For a few weeks. When I said goodbye at home, I intended to end my life during my stay at the Inn. I felt my kids would be better off without me.

To my surprise, in De Herberg, for the first time in years, I was listened to as a person and I felt appreciated. I was so damaged that I wondered suspiciously why so much attention was being paid to me. ”

“In the Inn I had enough time to devise a suicide plan. On the day I was about to carry out my plan, I was sadly sitting at the edge of a pond, when suddenly I heard a voice that said to me three times: " You are My beloved daughter!" I felt such an overwhelming love in these words that I felt truly loved for the first time in my life.

I disliked myself and was convinced that my life was a mistake, but God showed me that I was His beloved daughter. I said to God, if I am Your beloved daughter, what do I do now? I can no longer sustain this life. God taught me how to focus on Him alone. I should no longer try to be the daughter, the wife and the mother, but I could be Sumiati, just as God intended me to be.

After my period in the Herberg I followed intensive therapy for two years, in which I learned to love myself. During this period I also got to know my current husband. With him I feel safe and appreciated and I can be who I am. ”

'The search for my biological mother seemed to be easy'

“In 2016 I had a strong desire to look for my biological mother. I wanted answers to questions that I've been dealing with all my life. I came into contact with the My Roots foundation , they advise and help in the search for biological families in Indonesia.

Since I had all the official documents of my adoption, my search seemed simple. A contact person in Indonesia went to the address where my mother would live. However, someone else lived at the address in question. She could tell with certainty that the woman we were looking for had never lived there. The couple from the adoption agency in question had since passed away. ”

'They were involved in adoption fraud and child trafficking'

“Despite the fact that the trail ended, the My Roots foundation kept looking. Files were compared and so they found out that the owner of the adoption agency was involved in adoption fraud and child trafficking. His sister-in-law recruited babies from poor neighborhoods and paid mothers with the promise that their children would have a good future. The name of the doctor who issued my bill of health appears in many dubious files. Harrowing stories came to light during this search, which even included baby abductions. It breaks my heart to realize that something similar might have happened to my biological mother.

The truth about this large-scale adoption deception must be revealed, otherwise we - the children adopted from Indonesia from the 1980s - will continue to feel the adoption as a poignant wound. The My Roots Foundation is working hard to find out the truth and the Joustra committee is conducting research for the government.

Despite everything, I don't feel any resentment about what happened to me, because I have been able to put my life in God's hands. I experience that He also used the difficult things in my life to mold me in His image. ”

***************************************************************************************************************************

Dat adoptie niet altijd rozengeur en maneschijn is, weet Sumiati als geen ander. Toen zij zes maanden was, werd zij geadopteerd uit Indonesië. Jarenlang worstelde Sumiati met het gevoel dat zij niet gewenst was. Om antwoorden te krijgen, ging zij op zoek naar haar biologische moeder. Het spoor liep dood toen zij erachter kwam dat er sprake was van adoptiebedrog.

“Ik was zes maanden toen ik vanuit een kindertehuis in Indonesië, werd opgehaald door mijn adoptieouders. Ik groeide op in een omgeving waar iedereen blank was en voelde mij, met mijn donkere huidskleur, altijd een vreemde eend in de bijt. Daarnaast had ik doorlopend het gevoel dat ik iets miste. Het voelde aan als heimwee naar iets onbekends. Als ik deze gevoelens onder woorden probeerde te brengen, kreeg ik te horen dat ik dankbaar moest zijn voor de kansen die mij werden geboden, omdat een leven in Indonesië veel moeilijker zou zijn geweest. Natuurlijk ben ik dankbaar voor de materiële welvaart in Nederland en voor alle kansen die ik heb gekregen, maar voor dat knagende stukje gemis, diep vanbinnen, was geen ruimte.”

DEPRESSIES

‘Ik kreeg last van depressies, een minderwaardigheidscomplex en een persoonlijkheidsstoornis en worstelde met de vraag of mijn leven wel zin had. Mijn thuissituatie maakte alles nog complexer, want mijn adoptievader had zelf ook een moeilijke jeugd gehad en dat werkte door in de opvoeding. Hij beschouwde zichzelf als mijn redder en gaf mij het gevoel dat ik overal in moest uitblinken. Dit versterkte mijn gevoel dat ik niet geboren had moeten worden. Ik bedacht dat mijn bestaan nutteloos was, omdat mijn biologische moeder mij niet hoefde en ik een teleurstelling voor mijn adoptieouders was.”

‘Ik was een fout die weg moest’

“Ik trouwde met een man waarvan ik nu denk dat hij een verlengstuk van mijn vader was en ik verviel in mijn oude rollenpatroon. Voor mijn gevoel werd de persoon Sumiati volledig verstikt; het leek of mijn mening, behoeften en verlangens onbelangrijk waren en ik cijferde mezelf weg. Uiteindelijk was ik ervan overtuigd dat ik een fout was die er beter niet meer kon zijn. Ik begon aan zelfbeschadiging te doen en bedacht manieren waarop ik mezelf van het leven kon beroven. Ik had zelfs mijn afscheidsbrieven al klaar liggen.

Omdat ons huwelijk heel slecht ging, besloten we in relatietherapie te gaan. Onze therapeut zei tegen mij: ‘In heel jouw levensverhaal is te zien dat je jezelf letterlijk uit je leven hebt weggepoetst, door je constant aan te passen en doorlopend het idee te hebben dat niemand op jou zit te wachten.’ Ik zag in dat zij gelijk had, want ik probeerde mij altijd zo nuttig mogelijk te maken, zodat ik tenminste nog een klein beetje bestaansrecht had.”

‘De oude Sumiati was voorgoed verdwenen’

“Ondanks de therapie, verslechterde de relatie tussen mij en mijn man. Helaas is ons huwelijk uiteindelijk stukgelopen. Op aanraden van mijn omgeving ben ik een aantal weken naar de Herberg (pastoraal diaconaal centrum, red) gegaan. Toen ik thuis afscheid nam, had ik het voornemen om tijdens mijn verblijf in de Herberg een einde aan mijn leven te maken. Ik had het idee dat mijn kinderen beter af zouden zijn zonder mij.

Jaarabonnement voor 25 euro

Tot mijn verwondering werd er in De Herberg, voor het eerst in jaren, naar mij als persoon geluisterd en voelde ik mij gewaardeerd. Ik was zo beschadigd, dat ik me achterdochtig afvroeg waarom er zoveel aandacht aan mij werd besteed.”

‘Jij bent Mijn geliefde dochter!’

“In de Herberg had ik voldoende tijd om een zelfmoordplan uit te stippelen. Op de dag dat ik mijn plan ten uitvoer wilde brengen, zat ik verdrietig aan de rand van een vijver, toen ik opeens een stem hoorde Die tot drie keer toe tegen mij zei: ‘Jij bent Mijn geliefde dochter!’. Ik voelde zo`n overweldigende liefde in deze woorden, dat ik mij voor het eerst in mijn leven werkelijk geliefd voelde.

Ik had een enorme afkeer van mezelf en was ervan overtuigd dat mijn leven een vergissing was, maar God liet mij zien dat ik Zijn geliefde dochter was. Ik zei tegen God: als ik Uw geliefde dochter ben, wat moet ik dan nu? Dít leven kan ik niet meer volhouden. God leerde mij hoe ik mij alleen op Hem moest richten. Ik moest niet langer proberen de dochter, de vrouw en de moeder te zijn, maar ik mocht Sumiati zijn, precies zoals God mij had bedoeld.

Na mijn periode in de Herberg heb ik twee jaar intensieve therapie gevolgd, waarin ik leerde van mezelf te houden. In deze periode heb ik ook mijn huidige man leren kennen. Bij hem voel ik mij veilig en gewaardeerd en mag ik zijn wie ik ben.”

‘De zoektocht naar mijn biologische moeder leek eenvoudig te zijn’

“In 2016 kreeg ik een sterk verlangen om op zoek te gaan naar mijn biologische moeder. Ik wilde antwoorden op vragen waar ik mijn hele leven al mee rondliep. Ik kwam in contact met de stichting Mijn Roots, zij adviseren en helpen bij de zoektocht naar biologische families in Indonesië.

Omdat ik alle officiële documenten van mijn adoptie had, leek mijn zoektocht eenvoudig. Een contactpersoon in Indonesië ging naar het adres waar mijn moeder zou wonen. Op het betreffende adres woonde echter iemand anders. Zij wist met zekerheid te vertellen dat de vrouw die wij zochten daar nooit had gewoond. Het echtpaar van het betreffende adoptiebureau was inmiddels overleden.”

‘Zij hielden zich bezig met adoptiebedrog en kinderhandel’

“Ondanks dat het spoor doodliep, zocht stichting Mijn Roots verder. Dossiers werden vergeleken en zo kwamen zij erachter dat de eigenaar van het adoptiebureau zich bezighield met adoptiebedrog en kinderhandel. Zijn schoonzus ronselde baby`s uit arme wijken en betaalde moeders met de belofte dat hun kinderen een goede toekomst tegemoet zouden gaan. De naam van de arts die mijn gezondheidsverklaring had afgegeven, komt in veel dubieuze dossiers voor. Er kwamen tijdens deze zoektocht schrijnende verhalen aan het licht, waarin zelfs sprake was van baby-ontvoeringen. Het breekt mijn hart als ik bedenk dat mijn biologische moeder misschien iets dergelijks is overkomen.

De waarheid rondom dit grootschalige adoptiebedrog moet boven water komen, anders zullen wij -de uit Indonesië geadopteerde kinderen uit de jaren tachtig - de adoptie als een schrijnende wond blijven voelen. Stichting Mijn Roots maakt zich hard om de waarheid te achterhalen en de commissie Joustra doet onderzoek voor de overheid.

Ondanks alles voel ik geen enkele wrok ten opzichte van wat mij is overkomen, want ik heb mijn leven in Gods handen kunnen leggen. Ik ervaar dat Hij ook de moeilijke dingen in mijn leven heeft gebruikt om mij te vormen naar Zijn beeld.”