Failed adoption US - Kind en Toekomst
Historie Verenigde Staten
Hieronder volgt een samenvatting van onze adoptie uit Amerika. We hebben bepaalde delen weggelaten omwille van de vertrouwelijkheid.
10 februari 2010 kregen we een telefoontje van Bouwien van Kind en Toekomst. We hadden de dag daarvoor zelf gebeld om wat van ons te laten horen en de collega die we toen aan de lijn krijgen zag dat er geen nieuwe notities in ons dossier waren bijgekomen. Ook hadden we 9 februari de infokrant van Kind en Toekomst ontvangen en hierin stond te lezen dat er geen concrete resultaten geboekt waren met volledige bemiddeling in de VS. We waren voornemens om over 3 maanden weer te bellen.
Wat schetst onze verbazing, Bouwien vertelde dat ze ons mocht polsen voor een sibling. Het ging om 2 jongentjes van net 7 en bijna 5 jaar. De VS wilde met ons een conference call. We mochten nog niet direct te enthousiast worden want het kon zijn dat ze met meerdere stellen aan het praten waren.
Op 14 februari 2010 belde Bouwien. Het was nog niet duidelijk wanneer de conference call kon plaatsvinden.
Op 4 maart 2010 kregen we een telefoontje van Bouwien en vertelde ze dat er een familielid was opgedoken van de jongens. Wij zaten op dat moment met ontzettend veel vragen. Hoe kan dit? Als het goed is gegaan dan was dat toch allang bekeken? Vanaf dat moment hielden we wekelijks contact op donderdagmiddag na 16:30 uur.
Op 11 maart 2010 kregen we te horen dat er nog steeds sterke interesse was in ons dossier voor deze jongens. We kregen de vraag om een extra document te maken waarin we moesten omschrijven hoe we met andere kinderen (nichtjes, neefjes) omgingen als die bij ons logeerden.
Op 18 maart 2010 kregen we te horen dat het familielid niet voor de jongens kon zorgen en dat wij nog steeds in beeld waren. De volgende stap zou het plannen van de conference call zijn. Wij begrepen maar niet waarom dat niet direct kon.
Op donderdag 1 april mailt Bouwien dat ze ons verslag een goede aanvulling vond op ons rapport en ons family book. Ze gaat het laten vertalen en daarna stuurt ze het door naar de VS.
Op maandag 12 april krijgt Patrick telefoon van Kind en Toekomst. De conference call mag niet doorgaan. De staat waar de kinderen verblijven geeft geen toestemming. Er komt eerst een bijeenkomst (eind april) van verschillende bureaus die dit dossier gaan beoordelen en bepalen wie de beste aspirant adoptieouders voor deze jongens zullen zijn. Dit is voor ons een onverwachte wending met grote gevolgen.
Vanaf dat moment hebben we hebben aardig wat contact per mail, fax en telefoon met Kind en Toekomst.
Op 27 april 2010 belt Rianne met Kind en Toekomst. Bertie geeft aan dat er toezeggingen zijn gedaan die weer werden ingetrokken. De social worker in Amerika is teruggefloten door haar meerdere en het is echt wachten op de bijeenkomst.
Op 3 mei 2010 krijgt Patrick het verlossende telefoontje. De bijeenkomst is geweest en er is besloten dat wij de kinderen mogen adopteren. De papieren en het dossier van de jongens komen nu naar NL om daarna de Statement of Approval aan te vragen. Dit duurt zo'n 2 weken op het moment dat het dossier in NL is. Wij waren natuurlijk helemaal door het dolle. Pa en ma stonden 's-avonds op de stoep met een grote bos bloemen met daarin 2 kleine blauwe voetballen.
Zondag 16 mei 2010
Gisteren zijn we voor het eerst naar Ikea en Trendhopper gegaan om ons in slaapkamermeubilair voor de jongens te verdiepen. We hadden op een gegeven moment 2 kleedjes in onze handen met daarop een print van een autoweg. We wilden bijna weglopen bij het schap toen een jongentje aan z’n moeder vertelde dat hij dat kleed niet meer leuk vond. "Dat is een stom kleed", vertelde hij. Ik vroeg toen aan dat jongentje hoe oud hij was. Hij bleek 8 jaar te zijn. Wij hebben het kleedje maar weer teruggelegd. Gniffelend liepen we weg en vertelden elkaar dat we huiswerk hadden om ons te verdiepen in de leeftijd van 5 en 7.
Dinsdag 25 mei 2010
Vanochtend een fax gestuurd naar K&T of ze ons willen bellen. Is het dossier al in
Nederland, is het al doorgestuurd naar Ministerie van Justitie?
Donderdag 27 mei 2010
Patrick belt gedurende de ochtend met K&T en krijgt ze uiteindelijk te pakken. Bertie geeft aan dat het dossier niet naar Nederland is gestuurd, dit tegen de afspraken in.
Vrijdag 28 mei 2010
Vanochtend zijn we gebeld door Bertie Treur. We kregen slecht nieuws te horen. De jongens zijn toegewezen aan een Amerikaans echtpaar. We zijn intens verdrietig en lamgeslagen. Het is nu 15:24 uur en we kregen het nieuws rond 11:30 uur te horen. We hebben alleen nog maar lopen bellen en aan de eettafel gezeten om domweg voor ons uit te staren.
K&T begrijpt er ook helemaal niets van. Bertie wist het zelf net 10 minuten. Na gisteren had ik alweer zo'n raar voor gevoel. Het klopte gewoon niet dat het dossier nog niet was verstuurd. Ze had nog even getwijfeld of ze het ons volgende week zou moeten vertellen. Wij hebben haar enorm bedankt dat ondanks dit zeer slechte nieuws ze ons gelijk op de hoogte heeft gebracht. De klap moest toch worden uitgedeeld, anders had de spanning alleen maar weer langer geduurd. We zijn er toch de hele dag mee bezig.
We begrijpen niet hoe dit kan. Eind april hielden we hier rekening mee toen we te horen kregen dat de social worker was teruggefloten door haar meerdere en er een groep van social workers ging kijken wie de jongens mocht adopteren. Toen kregen we ook te horen dat er toch ook een Amerikaans gezin interesse had. Gezien het Haags Adoptieverdrag hielden we sterk rekening met slecht nieuws voor ons. We waren al bezig om dat te verwerken.
Afgelopen 3 mei kwam geheel onverwacht het bericht dat wij ze mochten adopteren. We hebben een mondeling toezegging gekregen!!! Ik neem het ze met name kwalijk dat ze zo slordig met ons omgaan. Eind april hielden we rekening met slecht nieuws. Ik vind het schaamteloos dat een mondelinge toezegging in Amerika blijkbaar niets waard is. En dat met name van mensen die hiervoor zijn opgeleid.
Sinds 3 mei durfden wij pas echt te gaan genieten. We zijn naar de Ikea geweest. We hebben een maand lang gedacht dat de jongens onze kant op zouden komen en we konden niet wachten op meer nieuws over de jongens. We hebben de skivakantie geboekt en de jongens opgegeven voor de annuleringsverzekering. Bertie verwoordde het goed: "jullie koffers stonden eigenlijk al gepakt".
Woensdag 9 juni 2010 hebben we een afspraak met K&T. We moeten toch maar kijken of we ergens nog een klacht kunnen indienen. We kunnen dit niet zomaar laten gebeuren. Het liefst stap ik in het vliegtuig om een gesprek aan te gaan met de social worker. Heeft ze wel in de gaten wat ze ons nu aandoet? Dit had zo nooit mogen gebeuren. Voor een land als Amerika is dit zeer ernstig en ontzettend nalatig.
Ik zit hier te huilen om m'n twee kinderen van wie ik de namen nog geeneens weet. Het heeft al zo vorm gekregen in je hoofd.
Woensdag 9 juni 2010
Vandaag verkiezingen in Nederland en wij gaan naar K&T om 15:00 uur in de middag. We komen een half uur te laat omdat we verkeerd waren gereden. Toen we de navigatie aanzetten werden we helemaal binnendoor gestuurd.
We arriveren tegen 15:30 uur en na 10 minuten wachten komt Bertie Treur bij ons. We hebben een dik uur gespraat. Ze begon ons de tekst van een mail te laten lezen die door Illien was opgesteld.
Het ziet er naar uit dat de Supervisor er alles aan heeft gedaan om de adoptie van deze jongens tegen te houden. Ze voert dus een 2-sporen beleid en is niet eerlijk. Op het moment dat ze geen stel kan vinden in Amerika houdt ze ons achter de hand. Op het moment dat ze met haar rug tegen de muur stond eind april toen de groep van social workers de voorkeur voor ons had uitgesproken is ze als een gek een Amerikaans stel gaan zoeken.
Het doet erg zeer om te moeten lezen dat wij, volgens de wettelijk voogd en Illien, meer dan de beste keuze voor deze jongens waren.
Helaas mag de sociale dienst in Amerika blijkbaar iedereen overrulen ook al was de match al gemaakt en waren ze ons toegezegd. Daarnaast blijkt hun beslissing dus niet in het beste belang van de kinderen te zijn geweest!! Dit was en is nog steeds erg frustrerend. We kunnen er helaas niets meer tegen doen en zullen het moeten accepteren.