Een echte Urker jongen

Soms heb je in dit vak van die ontmoetingen die je nooit meer vergeet. Twee jaar geleden was ik op Urk. Voor een onderwerp over een wonderlijk negentiende eeuws onderzoek. Waarmee een arts de raszuiverheid van de Urkers wilde aantonen. Daarvoor roofde hij schedels van het plaatselijke kerkhof. Twee jaar geleden werden ze teruggegeven. En herbegraven. We filmden de kerk waar de overdracht met een kleine plechtigheid plaats had. In de straten bij de kerk hing de vlag uit.  Dat kon niet zijn vanwege de afsluiting van die onverkwikkelijke affaire. Wat de reden wel was bleek toen een busje stopte.

Het portier zwaaide open en een jonge vrouw stapte uit. Op haar arm droeg ze een piepkleine donkere baby. Pieter Jacob, roepnaam P.J. Uit de Verenigde Staten. Of we zijn aankomst mochten filmen, vroeg ik . `Graag!’ zei de moeder. En  straalde alsof ze licht gaf met de trotse, boomlange vader aan haar zijde. Zo liepen ze naar hun met slingers versierde woning.

Met de thuiskomst van de baby kwam een einde aan de lange jaren dat ze bezig waren geweest een kind te adopteren. `Mijn wondertje’ zoals moeder Janneke hem noemde.  Dat wondertje, dat in de hand van zijn vader Albert paste is nu, zoals zijn ouders zeggen, een echte Urker jongen. Gisteren zag ik hem weer. Hij was in dracht, vanwege Urkerdag.  Op die feestdag halen de Urkers hun oude goed uit de kledingkast. `Altijd vrolijk, zo staat ie  ’s ochtends op, zo gaat ie ’s avonds naar bed’ vertelde moeder Janneke. En we bekeken nog eens de foto’s van de eerste dagen met z’n drieën in Amerika. En zijn aankomst.  P.J speelde ondertussen met een bal op het veldje bij het huis. Kwam geregeld langs voor een knuffel.

Naar goed Urker gebruik, het was tenslotte zaterdag, serveerde vader Albert een gebakken visje. Zo werd een gedenkwaardige week afgesloten. Want de Kinderbescherming gaf toestemming voor de adoptie van een tweede kindje. Janneke en Albert hebben lang gewikt en gewogen. De financiële  consequenties overwogen. Dan maar botje bij botje leggen. Ze willen dat P.J niet alleen blijft. Anderen is het door de recessie niet gegeven een kindje, of een tweede te adopteren. Heel verdrietig, vindt Janneke. Want  ze gunt iedereen het grote geluk dat haar en haar man ten deel viel toen Pieter Jacob in hun leven kwam.