Girl In Return (vanavond, om 20.55 uur, op NPO2)

Her previous film about adopted Ethiopian children caused a lot of commotion in her own country. In Mercy Mercy (2012), Danish filmmaker Katrine Rijs Kjær provided insight into how an adoption can go completely wrong. With only victims: Masho's biological parents in Africa, her Scandinavian adoptive parents and the orphaned girl herself, who eventually became entangled in youth care. Kjær herself also came under fire: should she not have intervened?

A few years later there is now a sort of sequel, Girl In Return (55 min.).

Another girl, the same song: it does not clash with adoptive parents, contrary to all agreements, contact with biological parents has been rigorously broken and this child is also in danger of becoming a plaything for social workers and the associated authorities. She is just a little older and already puberty. The adopted child in question is called Amy Rebecca Steen. At least, that's the name she got from her adoptive family. Her real name is Tigist Anteneh. And she is trapped between her biological, adoptive and foster parents.

Her story is utterly sad: she came to Denmark with her sister at the age of ten, was placed out of the house just two years later, ended up in a foster home and taken away again. She is now back with foster mother Hanne, with whom she seems to have a warm bond, but her adoptive parents who have official custody are bothering. Do you still get it? And could the girl herself, longing back to Ethiopia and her biological mother and sister, understand it? In the meantime, her younger sister Buzayo is still in the adoptive family (and not in this film).

Kjær follows Amy / Tigist from the age of fourteen to eighteen and also films her biological family in Addis Ababa, who continues to attract her. Whereas in Mercy Mercy she still claimed a role as omniscient narrator, the documentary maker in this again very poignant film remains completely out of the picture. Every now and then she only asks the orphaned girl a question, who now wonders whether the adoption can be reversed. However, the Danish authorities do not allow her to travel to Ethiopia to re-establish bond with her family. It is a hopelessly stalemate. Who feels called or forced to break it?

Dutch:

Haar vorige film over geadopteerde Ethiopische kinderen veroorzaakte in eigen land heel wat commotie. In Mercy Mercy (2012) maakte de Deense filmmaakster Katrine Rijs Kjær inzichtelijk hoe een adoptie helemaal fout kan lopen. Met alleen maar slachtoffers: Masho’s biologische ouders in Afrika, haar Scandinavische adoptie-ouders en het verweesde meisje zelf, dat uiteindelijk verstrikt raakte in de jeugdhulpverlening. Ook Kjær zelf kwam onder vuur te liggen: had ze niet moeten ingrijpen?

Enkele jaren later is er nu een soort vervolg, Girl In Return (55 min.). Ander meisje, hetzelfde liedje: het botert niet met de adoptie-ouders, tegen alle afspraken in is het contact met de biologische ouders rigoureus verbroken en ook dit kind dreigt een speelbal te worden van hulpverleners en de bijbehorende instanties. Ze is alleen wat ouder en al flink aan het puberen. Het adoptiekind in kwestie heet Amy Rebecca Steen. Althans, dat is de naam die ze van haar adoptiegezin heeft gekregen. Eigenlijk heet ze Tigist Anteneh. En ze zit gevangen tussen haar biologische, adoptie- en pleegouders.

Haar verhaal is ronduit treurig stemmend: op tienjarige leeftijd samen met haar zusje overgekomen naar Denemarken, slechts twee jaar later alweer uit huis geplaatst, in een pleeggezin terecht gekomen en daar weer weggehaald. Inmiddels is ze terug bij pleegmoeder Hanne, met wie ze een warme band lijkt te hebben, maar haar adoptieouders die de officiële voogdij hebben liggen dwars. Snapt u het nog? En zou het meisje zelf, dat terugverlangt naar Ethiopië en haar biologische moeder en zus, het dan kúnnen begrijpen? Intussen zit haar jongere zusje Buzayo nog gewoon in het adoptiegezin (en niet in deze film).

Kjær volgt Amy/Tigist van haar veertiende tot haar achttiende en filmt ook haar biologisch familie in Addis Abeba, die (aan) haar blijft trekken. Waar ze in Mercy Mercy nog een rol als alwetende verteller claimde, blijft de documentairemaakster in deze wederom zeer schrijnende film geheel buiten beeld. Ze stelt alleen zo nu en dan een vraag aan het verweesde meisje, dat zich inmiddels afvraagt of de adoptie kan worden teruggedraaid. Van de Deense autoriteiten mag ze echter niet naar Ethiopië reizen om de band met haar familie te herstellen. Het is een hopeloos stemmende patstelling. Wie voelt zich geroepen, of genoodzaakt, om die te doorbreken?

?