The Chinese get over their shame to look for daughters given away

Chinese parents finally dare to look for daughters they gave away long ago. The one-child policy has been abolished for a few years now, so they no longer get a fine. Behind the shame that remains is the deep need to know how their child is doing.

Eefje Rammeloo2 July 2020 , 10:57 AM

Ye Yunfeng has a face full of laughter lines, the face of someone who likes to get up to mischief and can laugh happily. He must be a nice father to his son and daughter. There are two of them, the third was an accident. The laugh lines suddenly disappear. "Had it been a son, I might have fled into the mountains with him." It was the heyday of the one-child policy, and Farmer Ye couldn't pay another fine.

His parents still knew someone who could make the baby disappear. The girl was a few days old when her parents gave her to a crippled man in the morning. “The sun wasn't up yet,” Ye recalls. When he regretted it a few years later, he went after the man, but he turned out to be dead. He would give something to see his now 34-year-old daughter. The great thing is: nobody can fix it anymore, because the one-child policy is history.

A few hundred parents spend their Saturday afternoon on a square in the town of Shouning. They walk restlessly from one side of the square to the other. Maybe their daughter will also register just today. On a table in the semicircular gazebo lie sterile-wrapped cotton swabs and needles. The ladies who manage the table are sure to prick the fingers of the seekers. They drip some blood onto a card that they staple to a form in a brown envelope. Those who cannot write can leave it to them.

Wu Qihou

Today it is raining, just like on the day he gave his daughter to acquaintances from the village. They knew a family in the nearby town of Putian. Wu Qihou remembers as if yesterday how he and his wife tucked the daughter under a blanket and then saw her leave. The girl was too much. There were so many other children already. Wu could no longer pay a fine. One of his daughters helps to find her sister. She studies the folder with photos of daughters looking for their biological parents. Wu looks away when things get too difficult, when tears well. His wife doesn't speak Mandarin and hides behind her husband. Do they still remember the date of birth? Well no. Or right? "Our son's birthday is February 24th, she's 25th." Yes, it hurt. Later they looked for her,

There are already 14,000 DNA cards in the library that Xun qin bang bang tuan, or Help For Family Reunion, compiles from seekers and seekers. Everything goes into the computer that checks whether there is a match. The link between mothers and daughters offers the most certainty. The more people register, the greater the chance that the foundation will be able to reunite families. It has already been successful seven hundred times.

Ye Yunfeng and his wife Beeld Eefje Rammeloo

The question of whether collecting DNA data is really that safe is a bit strange for volunteer Xu Aisha. "Why do you want to know that? The DNA data is used exclusively for tracing family members. We take good care of it and do not give the information to others. ”

The search for their biological parents is less complicated for the daughters than for their parents. The generation of people in their twenties and thirties knows how to use the internet, use social media to spread it as widely as possible. The difficulty is that the parents are ashamed and are reluctant to admit that they ever "put away" a daughter.

"Don't be ashamed!"

On a platform in front of the gazebo, a volunteer calls people together. "Do not be afraid! Don't be ashamed! ” The seekers take turns telling who they have lost. A mother is looking for her daughter. When she gets too angry, her other daughter puts an arm around her. "We don't know where my sister is ..." An old man with no front teeth shouts something that nobody understands. There are chuckles at his fiddling with the microphone. But he is not the only farmer who only speaks a local dialect, and has never had to deal with sound systems.

To lure the farmers to the square, the volunteers have dozens of hot meals delivered around lunch hour. They hand out steaming bowls of rice with meat and vegetables to searching parents. Many of them had to drive for hours through the green, fog-covered mountains of Fujian to get to Shouning.

Ye Liqing

It doesn't hurt, Ye Liqing smiles as the needle pricks her finger. "I'm used to it." Ye has a congenital heart defect, which is probably why her parents wanted to get rid of her. One day she was in front of Vanessa Chow's shop. For three days Chow fed the girl and put her back. Her face kept getting darker and then the shopkeeper knew she was sick. She had already adopted a daughter, perhaps that's why the parents chose her shop. Ye looks tired when she says she can't climb stairs and her chest hurts. She shows a plastic bag full of medicines, smuggled from India. Her face brightens when she thinks about her childhood. “Maybe I had it better than other real kids. When her adoptive mother heard this morning that the organization would register seekers in Shouning today, she pushed Ye into a taxi. It is a two-hour drive from her home village to the square. Chow is getting old now. She is already eighty. “What if I am no longer there? Who's Taking Care of Ye? ”

The definitive abolition of the one-child policy has shaken things up in rural China. Weathered faces under a cap laugh to expose battered teeth full of brown spots. The laugh camouflages the deep sadness. Ye Yunfeng had been looking for his daughter much earlier, but he was always afraid that he would be fined. “We are certainly ashamed,” his wife says, reeling. She also hardly speaks Mandarin. She puts her hand on her heart. "It hurt so much."

30 million fewer girls

The one-child policy lasted from 1979 to three years ago, and prevented an estimated 400 million births through contraception, sterilization or abortion. During that period, 30 million fewer girls were registered than boys. A 2016 study calculated that 25 million daughters may not have been reported to the registry office. The child grew up as an outsider. Anyone who does not have an identity card does not exist under Chinese law, and is not entitled to education and healthcare, for example.

It is not known how many girls grew up with other parents. The number runs into the millions, that's for sure. Everyone knows someone who had to make a child disappear, or had to perform tricks in order to be able to register it in the civil administration. An adoption gave a girl a fair chance.

A woman who says she just comes to have a look, fills up every now and then. “I know the situation so well. In my village I know two families who had to deal with this. They said their babies were dead. It was a terrible time. When I return, I will tell them about this organization. ” Suddenly, she drops that she herself has also raised a daughter in secret. She puts her hand over her mouth in shock and hurries away.

Mei Rong

Mei Rong was far from bad at home. She didn't know she'd been adopted until children on the street started calling after her. After that, her three brothers and two sisters also said that she did not belong. Then she knew. She enjoys working in a fish farm, making fruit cakes and flower arrangements. In 2009 she first heard about an organization in Changle that tried to use DNA to bring lost family members together. She began to think about looking for her real parents. Now she's a member of a group of a dozen or so women. They proudly wear their sash with yellow letters, help each other and tell everyone about the foundation. The whole club is looking for their parents. "All I hope is that they are healthy," says Mei Rong. “I have no questions for them. It was a different time, I can't blame them. ”

Sadness was always there, as was shame. It was very normal to 'not want' a child. The regret came later, and it was often too late. Boys were more valuable than girls in the farming villages. Not just in the family hierarchy: they could also work harder in the field.

Some are afraid that their daughter will not dare to contact. On stage in Shouning, sobbing parents declare that they expect nothing from their daughters. “My health is deteriorating,” says an elderly woman. "I don't care if you are married, I just want to know if you have a good life."

They used to have no money to pay the fine for an extra child. With the fine no longer hanging over their heads like a sword of Damocles, parents promise to help their prodigal daughter when she is struggling.

The regional government does not support the Help For Family Reunion organization, it does tolerate it. According to volunteer Xu Aisha, the government believes that people owe the suffering to themselves. “They think: we told you not to have so many children. This is what you get from it. ” She would prefer to see the government support them in bringing even more people together.

A Dutch match

The Dutch Linde Welberg (19) was the first foreigner to give her DNA to the Chinese HFFR. Mother Mieke Welberg was the driving force behind the search, although she had doubts at first. “While brushing teeth, Linde suddenly came in. "I want to search now," she said. I warned she didn't know what story she was going to hear. ”

Welberg sent Linde's call to China and rattled dozens of doors until she heard about HFFR. We managed to send a few drops of Linde's blood. “We allowed some blood to dry on sterile gauze. That went between a postcard to China. ” About sixteen months later there was a match. Linde's parents worked as mushroom workers in Fujian, and had later moved back to Sichuan, their home province. The Welberg family traveled around China for a month and spent a week with Linde's biological family. “It has brought peace to Linde and her biological parents,” says Mieke Welberg.

The International Child Search Alliance (ICSA) organization helps adoptees from China in the search for their biological parents.

Sending blood samples to China can now also be done in other, less makeshift ways .

No admission of guilt

China is still recovering from 35 years of one-child policy. Participating in family reunification can seem like an admission of guilt: as if the government were taking responsibility for the disappearance of millions of girls.

The Communist Party has never made itself known as a public introspection party, so the chances of such a government support enterprise seem unlikely.

A rain cloud descends on the square, in the fog the temperature suddenly drops a few degrees. Boys crackle firecrackers under the bridge over the river. The metal frame of the stage clatters to the floor. The women at the table count 21 new registrations. "Not bad at all." The farmers return to their village. They have found nothing again.

National DNA database

Linking family members using DNA is increasingly happening in China. This usually concerns children who have been kidnapped or confused people who have lost their way. The Guangdong province says it was able to return 6,853 beggars to their families using facial recognition and DNA comparison, among other things. The city of Wenzhou set up its own DNA database for relatives looking for each other. Nearly a thousand people submitted DNA, and there were several dozen matches at the beginning of this year. Huada Gene Company, a biotechnology company, meanwhile, claims to set up a national DNA database. Critics fear that genetic data is being collected on a large scale with the aim of keeping a closer eye on the population, especially minorities such as the Uyghurs in far west China.

***************************************************************************************************************************

Chinese ouders durven eindelijk te zoeken naar dochters die ze lang geleden weggaven. Het eenkindbeleid is alweer een paar jaar afgeschaft, dus een boete krijgen ze niet meer. Achter de schaamte die overblijft, schuilt de diepe behoefte te weten hoe het met hun kind gaat.

Eefje Rammeloo2 juli 2020, 10:57

Ye Yunfeng heeft een gezicht vol lachrimpels, zo’n gezicht van iemand die graag kattenkwaad uithaalt en smakelijk kan lachen. Hij is vast een gezellige vader voor zijn zoon en dochter. Het zijn er twee, de derde was een ongelukje. De lachrimpels verdwijnen plots. “Was het een zoon geweest, dan was ik misschien nog wel met hem de bergen ingevlucht.” Het waren de hoogtijdagen van het eenkindbeleid en boer Ye kon niet nog een boete betalen.

Zijn ouders kenden nog wel iemand die de baby kon laten verdwijnen. Het meisje was een paar dagen oud toen haar ouders haar ’s ochtends aan een kreupele man meegaven. “De zon was nog niet op”, weet Ye nog. Toen hij een paar jaar later spijt kreeg, ging hij achter de man aan, maar die bleek al dood. Hij zou er wat voor over hebben om zijn nu 34-jarige dochter te zien. Het mooie is: niemand kan hem meer wat maken, want het eenkindbeleid is geschiedenis.

Een paar honderd ouders brengen hun zaterdagmiddag door op een pleintje in het stadje Shouning. Rusteloos wandelen ze van de ene naar de andere kant van het plein. Misschien dat hun dochter zich nét vandaag ook laat registreren. Op een tafeltje in het halfronde prieeltje liggen steriel verpakte wattenstaafjes en naaldjes. Trefzeker prikken de dames die het tafeltje beheren, in de vingers van de zoekers. Ze druppelen wat bloed op een kaartje dat ze in een bruine envelop aan een formulier nieten. Wie niet kan schrijven, kan het invullen aan hen overlaten.

Wu Qihou

Het regent vandaag, net als op de dag dat hij zijn dochter meegaf aan kennissen uit het dorp. Die wisten wel een gezin in het verderop gelegen stadje Putian. Wu Qihou herinnert zich nog als de dag van gisteren hoe zijn vrouw en hij het dochtertje instopten onder een dekentje, en haar toen zagen vertrekken. Het meisje was te veel. Er waren al zoveel andere kinderen. Wu kon geen boete meer betalen. Een van zijn dochters zoekt mee naar haar zus. Ze buigt zich over de folder met fotootjes van dochters die hun biologische ouders zoeken. Wu kijkt weg als het te moeilijk wordt, als de tranen opwellen. Zijn vrouw spreekt geen Mandarijn en kruipt weg achter haar man. Weten ze de geboortedatum nog? Welnee. Of toch? “Onze zoon is de 24ste februari jarig, zij is de 25ste jarig.” Ja, het deed pijn. Later zochten ze haar nog, maar het gezin in Putian dat haar dochter had opgenomen, was te vaak verhuisd en onvindbaar.

Er zitten al 14.000 DNA-kaartjes in de bibliotheek die Xun qin bang bang tuan, of: Help For Family Reunion, samenstelt van zoekers en zoekenden. Alles gaat in de computer die kijkt of er een match is. De link tussen moeders en dochters biedt de meeste zekerheid. Hoe meer mensen zich laten registreren, hoe groter de kans dat de stichting families kan herenigen. Het is al zevenhonderd keer gelukt.

Ye Yunfeng en zijn vrouwBeeld Eefje Rammeloo

De vraag of DNA-gegevens verzamelen nou wel zo veilig is, vindt vrijwilliger Xu Aisha een beetje raar. “Waarom wil je dat weten? De DNA-gegevens worden uitsluitend gebruikt voor het opsporen van familieleden. We zorgen er goed voor en geven de informatie niet aan anderen.”

Voor de dochters is de zoektocht naar hun biologische ouders minder ingewikkeld dan voor hun ouders. De generatie twintigers en dertigers weet hoe ze het internet kan gebruiken, sociale media kan inzetten om het net zo breed mogelijk uit te gooien. De moeilijkheid zit ’m erin dat de ouders zich schamen en niet graag toegeven dat ze ooit een dochter ‘wegdeden’.

‘Schaam je niet!’

Op een podium voor het prieeltje roept een vrijwilligster de mensen bij elkaar. “Niet bang zijn! Schaam je niet!” Om de beurt vertellen de zoekers wie ze kwijt zijn. Een moeder zoekt haar dochter. Als ze het te kwaad krijgt, slaat haar andere dochter een arm om haar heen. “We weten niet waar mijn zusje is...” Een oude man zonder voortanden roept iets dat niemand verstaat. Er wordt gegniffeld om zijn gehannes met de microfoon. Maar hij is niet de enige boer die alleen een lokaal dialect spreekt, en nog nooit te maken had met geluidsinstallaties.

Om de boeren naar het plein te lokken, laten de vrijwilligers rond het lunchuur tientallen warme maaltijden afleveren. Ze delen dampende bakjes rijst met vlees en groenten uit aan zoekende ouders. Veel van hen moesten uren door de groene, met mist behangen bergen van Fujian rijden om in Shouning te komen.

Ye Liqing

Het doet geen pijn, glimlacht Ye Liqing als het naaldje in haar vinger prikt. “Ik ben het gewend.” Ye heeft een aangeboren hartafwijking, en vermoedelijk wilden haar ouders om die reden van haar af. Op een dag lag ze voor de deur van Vanessa Chow’s winkeltje. Drie dagen lang gaf Chow het meisje te eten, en legde ze haar terug. Haar gezicht werd alsmaar donkerder en toen wist de winkelier dat ze ziek was. Ze had al een dochter geadopteerd, misschien kozen de ouders daarom haar winkeltje uit. Ye kijkt vermoeid als ze vertelt dat ze geen trap op kan lopen en dat haar borst pijn doet. Ze laat een plastic zak zien vol met medicijnen, gesmokkeld uit India. Haar gezicht klaart op als ze denkt aan haar jeugd. “Ik had het misschien wel beter dan andere, echte kinderen.” Toen haar adoptiemoeder vanochtend hoorde dat de organisatie vandaag in Shouning zoekers zou registreren duwde ze Ye in een taxi. Twee uur rijden is het van haar thuisdorp naar het plein. Chow wordt nu oud. Ze is al tachtig. “Wat als ik er niet meer ben? Wie zorgt er dan voor Ye?”

De definitieve afschaffing van het eenkindbeleid heeft iets losgemaakt op het Chinese platteland. Verweerde gezichten onder een pet lachen een gehavend gebit vol bruine plekken bloot. De lach camoufleert het diepe verdriet. Ye Yunfeng was al veel eerder op zoek gegaan naar zijn dochter, maar hij bleef altijd bang dat hij een boete zou krijgen. “We schamen ons zeker”, zegt zijn vrouw haspelend. Ook zij spreekt nauwelijks Mandarijn. Ze legt haar hand op haar hart. “Het deed zoveel pijn.”

30 miljoen minder meisjes

Het eenkindbeleid duurde van 1979 tot drie jaar geleden, en voorkwam door contraceptie, sterilisatie of abortus naar schatting 400 miljoen geboortes. In die periode werden er 30 miljoen minder meisjes geregistreerd dan jongens. Een studie uit 2016 berekende dat 25 miljoen dochters mogelijk niet werden opgegeven bij de burgerlijke stand. Het kind groeide op als buitenstaander. Wie geen identiteitskaart heeft, bestaat niet voor de Chinese wet, en heeft bijvoorbeeld geen recht op onderwijs en gezondheidszorg.

Hoeveel meisjes bij andere ouders opgroeiden, is niet bekend. Het aantal loopt in de miljoenen, dat is zeker. Iedereen kent wel iemand die een kind moest laten verdwijnen, of toeren moest uithalen om het toch in te kunnen schrijven in de burgeradministratie. Een adoptie gaf een meisje nog een redelijke kans.

Een vrouw die naar eigen zeggen gewoon even komt kijken, schiet zo nu en dan vol. “Ik ken de situatie zo goed. In mijn dorp ken ik twee families die hiermee te maken hadden. Ze zeiden dat hun baby’s dood waren. Een vreselijke tijd was dat. Als ik terug ben, vertel ik ze over deze organisatie.” Plotseling laat ze vallen dat ze zelf ook een dochter in het geheim heeft opgevoed. Van schrik slaat ze haar hand voor haar mond en haast zich weg.

Mei Rong

Mei Rong had het thuis lang niet slecht. Ze wist pas dat ze geadopteerd was toen kinderen op straat haar na begonnen te roepen. Daarna zeiden ook haar drie broers en twee zussen dat ze er niet bij hoorde. Toen wist ze het wel. Ze werkt met veel plezier in een viskwekerij, en maakt fruittaarten en bloemstukjes. In 2009 hoorde ze voor het eerst over een organisatie in Changle, die met DNA probeerde verloren familieleden bij elkaar te brengen. Ze begon erover te denken om haar echte ouders te zoeken. Nu is ze lid van een clubje van een dozijn of wat vrouwen. Ze dragen trots hun sjerp met gele letters, helpen elkaar en vertellen iedereen over de stichting. De hele club is op zoek naar hun ouders. “Alles dat ik hoop, is dat ze gezond zijn”, zegt Mei Rong. “Ik heb geen vragen voor ze. Het was een andere tijd, ik kan ze geen verwijten maken.”

Verdriet was er altijd, schaamte ook. Het was heel normaal om een kind ‘niet te willen’. De spijt kwam later, en dan was het vaak te laat. Jongens waren waardevoller dan meisjes in de boerendorpen. Niet alleen in de familiehiërarchie: ze konden ook harder werken op het veld.

Sommigen zijn bang dat hun dochter geen contact durft te zoeken. Op het podium in Shouning verklaren snikkende ouders dat ze niets van hun dochters verwachten. “Mijn gezondheid gaat achteruit”, zegt een vrouw op leeftijd. “Het maakt me niets uit of je getrouwd bent, ik wil gewoon graag weten of je een goed leven hebt.”

Vroeger hadden ze geen geld om de boete voor een extra kind te betalen. Nu de boete niet meer als een zwaard van Damocles boven hun hoofd hangt, beloven ouders hun verloren dochter te helpen als ze het zwaar heeft.

De regionale overheid steunt de organisatie Help For Family Reunion niet, ze gedoogt haar wel. Volgens vrijwilliger Xu Aisha is de overheid van mening dat de mensen het leed aan zichzelf te danken hebben. “Ze denken: we zeiden toch dat je niet zoveel kinderen moest krijgen. Dit krijg je ervan.” Liefst zou ze zien dat de overheid hen steunt om zo nog meer mensen bij elkaar te brengen.

Een Nederlandse match

De Nederlandse Linde Welberg (19) was de eerste buitenlander die haar DNA gaf aan het Chinese HFFR. Moeder Mieke Welberg was de drijvende kracht achter de zoektocht, hoewel ze aanvankelijk twijfels had. “Tijdens het tandenpoetsen kwam Linde opeens binnen. ‘Ik wil nu zoeken’, zei ze. Ik waarschuwde dat ze niet wist wat voor verhaal ze zou gaan horen.”

Welberg stuurde Linde’s oproep naar China en rammelde aan tientallen deuren tot ze hoorde over HFFR. Het lukte om een paar druppels bloed van Linde op te sturen. “Op een steriel gaasje lieten we wat bloed opdrogen. Dat ging tussen een ansichtkaart naar China.” Zo’n zestien maanden later was er een match. Linde’s ouders werkten als arbeiders in de champignonteelt in Fujian, en waren later teruggegaan naar Sichuan, hun thuisprovincie. De familie Welberg reisde een maand rond in China, en trok een week met Linde’s biologische familie op. “Het heeft Linde en haar biologische ouders vrede gegeven”, zegt Mieke Welberg.

De organisatie International Child Search Alliance (ICSA) helpt geadopteerden uit China bij de zoektocht naar hun biologische ouders.

Bloedmonsters naar China versturen kan nu ook op andere, minder provisorische manieren.

Geen schuldbekentenis

China is nog aan het herstellen van 35 jaar eenkindbeleid. Meewerken aan gezinshereniging kan lijken op een schuldbekentenis: alsof de overheid verantwoordelijkheid neemt voor de verdwijning van miljoenen meisjes.

De Communistische Partij heeft zich nooit laten kennen als een partij die in het openbaar aan introspectie doet, dus de kans op zo’n steunonderneming door de overheid lijkt niet groot.

Een regenwolk daalt neer op het plein, in de mist zakt de temperatuur opeens een paar graden. Jongens knetteren met rotjes onder de brug over de rivier. Het metalen frame van het podium kletst op de grond. De vrouwen aan het tafeltje tellen 21 nieuwe aanmeldingen. “Helemaal niet slecht.” De boeren gaan terug naar hun dorp. Ze hebben weer niets gevonden.

Nationale DNA-database

Familieleden met behulp van DNA aan elkaar linken, gebeurt steeds vaker in China. Het gaat dan meestal om kinderen die ontvoerd zijn, of verwarde mensen die verdwaald zijn. De provincie Guangdong wist naar eigen zeggen 6853 bedelaars met behulp van onder andere gezichtsherkenning en DNA-vergelijking terug te brengen naar hun familie. De stad Wenzhou zette een eigen DNA-database op voor familieleden die elkaar zoeken. Bijna duizend mensen gaven DNA af, en begin dit jaar waren er enkele tientallen matches. Huada Gene Company, een bedrijf in biotechnologie, beweert ondertussen een nationale DNA-database op te zetten. Critici vrezen dat genetische data op grote schaal worden verzameld met als doel de bevolking, en dan met name minderheden zoals de Oeigoeren in het verre westen van China, beter in de gaten te houden.

.