Blog - problems Nigeria, Congo, Ghana - Netherlands

Het is zover, lieve schat. We komen op korte termijn naar je toe. Vandaag, 3 oktober, kregen we te horen dat we komende donderdag, 6 oktober, ons afreisgesprek krijgen. En dan krijgen we dus ook éindelijk een foto van je te zien. We hopen uiterlijk een week later in het vliegtuig te zitten. We zijn zo benieuwd!
Mama kan - uiteraard - niet slapen. De combinatie van een virusje en adrenaline zorgt er voor dat ik al de hele nacht naar het plafond heb liggen staren. Inpakken doen we dit weekend - dan is je zusje met oma Tine op stap en dan hebben we daar even de tijd en ruimte voor. Dinsdagmiddag gaan we het een en ander regelen op haar school - ze moet speciaal verlof hebben en dat moet uiteraard formeel aangevraagd worden. Ook ga ik de juf even inseinen: tijd om de werkjes te gaan samenstellen! Oktober wordt op deze manier wel een hele bijzondere maand voor ons - 4 jaar geleden je zus, nu jij erbij. Bijna. Bijna.

Op 13 juli zitten we op je zusjes school, om eens door te praten hoe en wat. Duidelijk wordt dat in september je ophalen mét je zus een probleem gaat worden: ze gaat naar groep 3 en kan (en mag) die oh-zo-belangrijke eerste maand niet missen. Het is verder een zeer plezierig gesprek, maar het roept bij mij wel het sterke verlangen naar jou op. En dat kan ik niet meer 1-2-3 wegstoppen. Naarmate de zomervakantie nadert, word ik enigzins gestoord. Waarom duurt het nu nog zo lang?! We hebben geen idee.

21 juli 2011.
Laatste schooldag, ik haal je zusje op. School geeft alle kinderen aan het einde van het schooljaar altijd een ijsje en dat moet natuurlijk eerst nog even opgegeten worden. En er moet natuurlijk nog even gespeeld worden. Ik vertel een andere moeder ons verhaal, en dat ik nu het wel heel erg zwaar begin te vinden. Maar goed, we hebben voorzichtig wat vakantieplannen gemaakt. Ook om het wachten wat dragelijker te maken.

Ik kom thuis, je zus gaat haar vakantiecadeautjes uitpakken en ik ben aan het fröbelen met een foto van juf Sandra, een aangepaste brief en dergelijke. En dan gaat de telefoon. Ik denk 'Bertie' en geef mezelf een mentale schop vanwege de hoop die door mijn lijf giert.

'Met Sabine' 
'Dag Sabine, met Bertie. Het is zover.'

Ik kan even niks anders dan huilen. Daar ben je dan eindelijk!! Met je zus op schoot hoor ik aan wat Bertie over je te zeggen heeft. 3 jaar. Klein maar stevig menneke. Mooi koppie. Doet het goed. Goed gezond.
Baf. Daar zit je. Recht in mijn hart. We hopen je voor september te kunnen komen ophalen, maar nadere afspraken gaan nu gemaakt worden. En anders wordt het na september - je zus moet natuurlijk mee, en die mag pas in oktober van school weg.

Ik bel je papa. Die zegt direct naar huis te komen - da' wa' nu ruim 2 uur geleden, dus er is of een dikke file, of er is nog wat op je gezondheid gedronken..

Ik bel je opa en oma. Oma Tine schiet net als ik spontaan in een huilbui. Ik bel je oudoma - die heeft vanmorgen haar laatst levende broer begraven, die kan wel een gouden randje aan de dag gebruiken. En ik mail wat mensen die oh-zo-veel hebben meegeleefd.

Het is zover. We gaan een zoon en broertje krijgen. Jij gaat een nieuwe papa, mama en zus krijgen. Welkom in ons midden, manneke!

Aaaaaaaaaaaaaaah... op de 22e juni - bijna drie maanden na het bericht 'jullie wachten nu officieel op voorstel' - is Frank maar weer eens gaan bellen. Helaas was Bertie er niet en Bouwien was niet beschikbaar, dus dan maar op naar de 23e. Maar ondertussen had dat woensdag-telefoontje wel effect: ze zijn nog maar weer eens met Ghana gaan bellen.
En dus kon Bertie Frank vertellen dat er niks aan de hand is, dat Ghana het retedruk heeft en dat het wachten nu nog op de medische verklaring is. Ik meen mij te kunnen herinneren dat dit in de procedure van S. & D. ook voor de nodige vertraging heeft gezorgd.. Maar mr. Ghana heeft beloofd het formulier uit de stapel te vissen - niet te veel van verwachten, this is still Africa, Sabine! - en te zijner tijd zal er dus het langverwachte voorstel van het brusje uit gaan rollen.

Ik heb nu genoeg vertrouwen in de goede afloop en ga volgende week (of de week daarna) maar eens shoppen voor wat kinderkameritems. Omdat ik het telefoontje met Frank in de auto met mijn dochter deed, moest ik haar daarna toch (eindelijk) wat meer vertellen. Licht teleurgesteld, maar wel meteen met een mooie 'grote zus' instelling. Dat gaat wel goedkomen. Over het méégaan naar Ghana is ze verdeeld. Eigenlijk wil ze dat het brusje op Schiphol wordt afgeleverd.. en bij opa en oma kunnen blijven klinkt ook wel heel aanlokkelijk. We moeten het er nog maar eens goed over hebben. Met z'n 2-en én met z'n 3-en.

Maar brusjelief.. het ziet er nu toch echt naar uit dat we er aan gaan komen. Dikke knuffel van je bijna-mama!

De maand begon goed, met nieuws dat alles nu finaal was, dat er geen juridische belemmeringen meer waren én dat het contact met Ghana goed verliep.

Krijgen we een mail van ons contact waarin hij ons beschroomd vraagt of wíj misschien wat weten, omdat hij sinds 4 april niks meer gehoord heeft.

Kijk, dat zijn nu van die dingen waar we gillend gek van worden. Maar we hebben het open en cool gespeeld. Hem hebben we geantwoord van niks te weten, de beltijden, het faxnummer en mailadres doorgegeven. Om niet veel later K&T op de hoogte hiervan te stellen met de vraag contact op te nemen.

Ik ben bang dat het allemaal nog wel even gaat duren op deze manier. Sigh.

26 mei: we hebben net K&T gesproken en tot onze grote verbijstering wachten ze op Ghana, iets wat we dus niet snappen omdat alles aan die kant klaar was.. Dus niet dat hier iets vastloopt op wat dan ook, ze wachten écht op een voorstel uit Ghana. Dat er dus allang al had moeten zijn, omdat er iemand al sinds maart 2010 op ons zou zitten te wachten.

Laat het maar even op je inwerken wat dát zou kunnen betekenen.

Het zou me niet verbazen als 'ons' voorstel van destijds naar ouders in de VS (of elders) is gegaan (wat zegt ze nou.. ja, dat zou me inderdaad niet verbazen) en als ons contact te bang is voor gezichtsverlies om dit te zeggen. Dus gaan we vanavond een uitermate zorgvuldig en begripvol mailtje die kant opsturen. The soap continues..
Wel 'grappig': ineens is het daarmee dus weer écht wachten op voorstel geworden en kan het weer alle kanten op. Krijgt Tani misschien toch nog het felbegeerde zusje. Maar brusje, dit was NIET de bedoeling! We willen jou!

Ik ga de komende maanden maar eens fijn volplannen... grrr.

Het stormt hier nu buiten - en binnen. Het draft-mailtje staat klaar voor approval door papa-lief. Laten we hopen dat het snel resultaat zal opleveren.
Dit is NIET de gemakkelijkste manier om een kind te krijgen zullen we maar zeggen..

Je zou er bijgelovig van worden... laat iets los en het komt naar je toe. Nee, we zijn nog niet zover dat we weg kunnen, maar Frank heeft op dinsdag 1 maart goed nieuws gekregen - hij belde te vroeg, was de reactie van Bertie. Er is groen licht, er is een bezwaartermijn, er is een lange brief van Justitie waarin ze álle bezwaren en mogelijke bezwaren van de NAS aanspreken en afserveren. Maar wij gaan niet de bezwaartermijn afwachten, wij gaan nu full swing door. Aldus Bertie. Maar wel 'sssshhhhht'. We willen geen nare mensen op nare gedachten brengen. Dus hou ik - op m'n ouders en intens meelevende vriendin N. na - mijn mond. Het kost me nu gek genoeg geen enkele moeite. Wel besluit ik op de website op een afgesloten pagina alles weer bij te gaan houden. Voor later. Opdat je weet hoe óntzettend veel mensen er óntzettend veel moeite voor je gedaan hebben. Zodat je, mocht je je eens ontheemd en/of ongewenst voelen, kan nalezen hoezeer er voor je komst gevochten is. Hoezeer je hier gewenst bent. Je zusje heeft het de laatste tijd veel over haar brusje. Die is er heilig van overtuigd dat het niet lang meer gaat duren. Omdat wij haar uiteraard niks vertellen over dit bizarre proces, is dat voor mij een steuntje in de rug. Het gaat goedkomen.

Vrijdag 4 maart ligt 'de brief' in de bus. We mogen de papieren gaan verzamelen - niettegenstaande het feit dat er natuurlijk al sinds september 2009 een soortemet van dossier in Ghana ligt. Dit wordt het officiele dossier.
Mama staat in de startblokken - en dan wordt je zusje erg ziek van de waterpokken. Complicaties. Dat compliceert (..) het opvragen van documenten her en der enigzins, maar gelukkig is ze op dinsdag genoeg opgeknapt om haar een uurtje aan opa Hans over te kunnen laten. Mama op naar de gemeente. Niet denkende dat alles in één keer zou lukken - en dat doet het dan ook niet. Ineens mag ik niet voor mijn echtgenoot iets aanvragen, daar moet ik een machtiging voor hebben. Die de gemeentemevrouw me in eerste instantie óók niet mee wil geven: 'meneer moet maar zelf komen'. Maar meneer heeft deze week kort geding en heeft écht heeeeele andere dingen te doen. En dus dram ik door. Vriendelijk maar toch. Ik vis zelf het formuliertje uit een stapeltje - nee hoor mevrouw, het kán echt niet - waaruit blijkt dat 'meneer' toch écht een machtiging voor het aanvragen van een VOG kan afgeven.
's avonds tik ik twee gezondheidsverklaringen - die ga ik met een begeleidend briefje aan de huisarts geven. Er hardop over praten kan even niet met de vleermuisoortjes van je zus in de buurt. En ik tik een briefje aan de geboortegemeente van papa. Voor een internationaal uittreksel uit het geboorteregister. Papa tekent de machtiging en dat briefje ergens midden in de nacht - we zien elkaar vrijwel niet, deze week.. - en op woensdag gaan zuslief en ik naar de gemeente om de VOG aan te vragen. Na een kwartier bestuderen van de documenten (... mama is héél trots op zichzelf, ik heb geen woord gezegd) besluit de mevrouw het dan toch maar te gaan regelen. Fijn..
Briefje naar Bernheze op de post, briefje voor de huisarts op de bus. En nu wordt het even wachten wanneer de verschillende documenten binnen gaan komen. Een VOG kan tot 6 weken in beslag nemen, maar mama gaat ergens begin volgende week er fijntjes achteraan bellen. Wil nog wel eens helpen.

Ondertussen heb ik mezelf éven de tijd gegeven om wat mooie foto's van het huis en zo te maken. De foto's van 4.5 jaar geleden zijn ergens in het archief verdwenen, en alhoewel de tuin nu niet op z'n best is zou het van het weekend met een zonnetje moeten lukken. Als ik de tijd heb om de tuin een béétje op te ruimen. Daarnaast moeten we nog pasfoto's laten maken en nog wat andere familiefoto's uitzoeken. En dan komt het lastigste klusje: het inkorten van onze voorstelbrief van destijds naar 1 A4. Ach, als dat alles is! Ik kan éindelijk wat doen!

Vrijdag 11 maart

Het is écht niet te geloven. Afgelopen dinsdag en woensdag de aanvragen voor een VOG ingediend - liggen ze nu al in de bus.. WAUW! En dat terwijl ze iets roepen in de trant van 'het kan 3 tot 6 weken duren, mevrouw'..
Dus nu moeten we van het weekend nog de verklaring vanuit Bernheze krijgen (ha ha ha), een foto zien te scoren van Tani met oma én opa E.  en van een ópgeruimde woonkamer en de pasfoto's maken. En oh ja.. die korte voorstelbrief..
Dan alles tig keer kopiëren en dan kan het twee weken eerder als verwacht naar Halle.
Ik heb de kriebels - zou mei dan toch haalbaar zijn?!

Donderdag 17 maart

De verklaring uit Bernheze liet tot vandaag op zich wachten. Ach, het gaf me de tijd de brief maar eens mooi te maken en twee mapkes met foto's samen te stellen. Alles ligt nu in 5-voud klaar, te wachten op de handtekening van Frank onder de voorstelbrief. En dan kan het morgen weg. Week vertalen, week onderweg - er zou zomaar half april wat kunnen gaan gebeuren. Helemaal zomaar. Ik heb nesteldrang.. de komende weken gaat de boekenkamer afgemaakt worden, waardoor de dozen van de vliering kunnen en de logeerkamer 'kindklaar' gemaakt kan gaan worden. Als we een telefoontje gekregen hebben, want eerder ga ik het je zus niet aandoen, al die spanning.

Vrijdag 18 maart
Het liefst zou ik nu van de daken schreeuwen dat de papieren op de bus gaan. Maar ja..
Heb gisteren wel voor het eerst sinds tijden het hele verhaal aan iemand verteld. Die was geshockeerd. Ik eigenlijk ook nog steeds - dat je al meer als een jáár op ons moet wachten vanwege politiek, machtsmisbruik en niet functionerend toezicht is redelijk onverteerbaar. Ik realiseer me ineens dat 'het hele verhaal' niet eens hier staat. Dus here it comes:

In juni 2009 maken we kennis met S. en D., met dochter L. uit Nigeria, die op dat moment staan te popelen om hun zoon uit Ghana te gaan ophalen. D. en Frank raken aan de praat en zij blijken geraakt door ons verhaal - niet meer welkom zijn in Nigeria. Ze bieden ons aan papieren mee te nemen naar Ghana, naar hun contact, zodat we eventueel een deelbemiddelingsprocedure in Ghana kunnen opstarten.
We maken twee brieven, een mapje met foto's en geven dat aan hen mee in september 2009. Hun reis verloopt niet als gepland en we verwachten er dan ook niet al te veel meer van. In de tussentijd komen we op de préwachtlijst voor Congo te staan.
Dan gaat op 25 februari 2010 de telefoon: D., met het bericht dat hij bericht uit Ghana heeft gekregen dat we meer dan welkom zijn om daar een kindje te adopteren. We starten op. Midden in de nacht zit ik rechtovereind: een nachtmerrie, met daarin de naam van een andere vergunninghouder en de stellige overtuiging dat dit heel moeilijk gaat worden.

En wie schetst mijn afwezige verbazing als blijkt dat... we inderdaad bij de ander moeten zijn. Die hebben het land namelijk 'geclaimed' - een praktijk die ik heel bizar vind, maar goed. Mail met verzoek om antwoord op de vraag of ze geinteresseerd zijn ons te helpen bij de deelbemiddeling. Geen reactie. Nog een mail, nog geen reactie. Gebeld. De contactpersoon - M.S. - is er niet en zal ons berichten zodra ze terug is. Geen reactie. Ondertussen zijn we ruim 6 weken verder en word ik pissig. Ik bel met de Centrale Autoriteit. Of niet reageren ook een afwijzing is, of zij wellicht de deelbemiddeling voor ons kunnen doen. Of ik het een en ander op papier wil zetten, maar het antwoord gaat sowieso nee zijn - of we het nog maar een keer willen proberen. Op papier gezet, afwijzende reactie gehad. Contact blijven zoeken. Daar krijgen we uiteindelijk de reactie dat we eerst ons raadsrapport moeten opsturen én dat we een volledig rapport moeten indienen. Dan zullen zij wel eens gaan bekijken of ze dit interessant genoeg vinden. Het raadsrapport opsturen durven we dan al niet meer aan; een volledig rapport hebben we wel gestuurd.
En raadt eens? Geen reactie. Reactie CA: dien maar een klacht in. Maar daar hébben we niks aan!
Op dat moment komt de familie L. in het geweer: S. belt Kind en Toekomst en doet haar beklag; ik bel vlak daarna en krijg te horen dat ze het in het team hebben besproken en aan Bertie zullen voorleggen of K&T iets kan betekenen in deze.

Het moment dat Bertie terugbelt met de mededeling dat ze graag voor ons de knuppel in het hoenderhok gaan gooien, vervult mij nog steeds met diepe opluchting en dankbaarheid: wij kwamen nergens doorheen.
Dan begint er een politiek traject waar de honden geen brood van lusten; Bertie heeft een kléin tipje van de sluier opgelicht en mijn bewondering voor haar standvastigheid & doorzettingsvermogen is een feit. Wat een slangenkuil! In de tussentijd krijgen wij van de CA te horen dat we ons verzoek bij hen mogen indienen. In overleg met K&T doen we dat ook, twee wegen zijn beter als één. De eerste brief negeren ze - geen ontvangstbevestiging, niks. De tweede brief krijgt een antwoord: we nemen het in behandeling, u hoor zsm van ons. Dat was in oktober 2010 en tot op de dag van vandaag hebben wij niks meer van de CA gehoord. Ons contactpersoon krijgt er genoeg van en vraagt ons wat er toch aan de hand is, waar we blijven. Op ons uitgebreide antwoord reageert hij met een brief aan K&T.

Het K&T-traject blijft ondertussen lopen. En uiteindelijk, stapje voor stapje voor stapje, krijgt K&T het gedaan dat zij toch iets in Ghana mogen doen. Geen deelbemiddeling, wel een volledige bemiddeling. Ons maakt het niks uit. Er wordt contact gelegd door K&T met ons contact. Die is blij, we tonen veel vasthoudendheid en dat bevalt hem wel - mijn angst dat Ghana zou zeggen 'pft, blijf maar weg' op het moment dat we hier éindelijk klaar zouden zijn blijkt gelukkig ongegrond.
Dan komt het moment waarop we dus eindelijk verkapt groen licht krijgen: we mogen er nog niet over praten, dat zou mogelijk teveel slapende honden wakker maken. En dus verzamelen we de papieren en maken we de foto's klaar zonder dat we het met iemand kunnen delen. 

Wat dit hele verhaal niet verteld, is wat dit soort ongein emotioneel met je doet. Ergens in februari staat er een hallelujah-stuk over de andere partij in een landelijke krant. Ik word bijna fysiek misselijk van het stuk en bekijk de foto van mevrouw M.S. - dus dát is het mens dat ons zo belachelijk behandelt, dat zich zo vreemd opstelt, dat niks doet behalve hoog van de toren blazen. Mijn mentale beeld klopte niet, ha ha ha.
Ook is er contact gelegd met een van de 6 echtparen die sinds november 2009 op een soort van 'wachtlijst' bij de NAS staan voor Ghana. Zij moeten van alles en nog wat aanleveren, betalen per echtpaar een hoop geld dat ze niet terugkrijgen en krijgen één voor één te horen dat 'hun contact niet goed genoeg' zou zijn. Ergens in het begin bied ik hen aan met ons mee te lopen in óns gevecht/traject. Ze durven het niet aan, ze worden aan alle kanten gewaarschuwd de NAS niet voor het hoofd te stoten. Uiteindelijk zijn ze er tot op de dag van vandaag geen steek mee opgeschoten. M'n hart bloedt voor ze en tegelijkertijd ben ik blij dat wij een andere route gekozen hebben.

Tijdens informatiedagen krijgt een webkennisje bij de NAS te horen dat Ghana een goede optie voor haar zal zijn, in 2011. Ziedend ben ik, ik wil haar waarschuwen, maar hou het bij een gematigd 'ga eerst eens goed rondvragen en besluit pas als je je BT hebt, de wereld ziet er dan weer heel anders uit'. Het kost me moeite. Ik wil niet dat er nog meer mensen in dit web gaan lopen!

Eind januari 2011 krijg ik een stuk onder ogen waaruit blijkt dat de vergunning van de NAS niet voor 5 maar slechts voor 2 jaar is verlengd tot december 2012. Naar aanleiding van diverse klachten. Ah, vandaar het verzoek van de CA om een klacht in te dienen..

Nou ja, ik ga zo de dikke envelop aangetekend versturen. Ik hoop dat we je snel voorgesteld gaan krijgen en je nog veel sneller in het echt gaan ontmoeten. Ik heb in ieder geval vannacht van je gedroomd. Ik werd er zacht blij wakker van.
Een héle dikke knuffel en kus van je aanstaande nieuwe mama. En van je aanstaande nieuwe zus. Want die heeft het op dit moment bijna dagelijks over haar brusje. En je aanstaande nieuwe papa kan eigenlijk ook niet meer wachten. Tsk, was er ooit een kind zo welkom?!

27 maart 2011
De documenten zijn aangepast, er zijn wat extra foto's verstuurd - kleinigheidjes. Het wachten is nu op voorstel, goedkeuring van voorstel van Justitie en dan.. tja, dat weten we eigenlijk niet. Het kan zijn dat we formeel nog de in Ghana verplichte 3 maanden (financiële) verzorgingsperiode hier moeten afwachten om elke mogelijke hobbel te voorkomen. Ik hoop niet, maar ga er maar wel vanuit. Dan wordt het op zijn vroegst augustus. En krap. Want je zusje gaat na de zomer naar groep 3 en daar mag ze van mij geen dag van missen.. dus wellicht loopt het uiteindelijk anders dan we in gedachten hebben en blijft zij toch thuis, onder de hoede van lieve mensen, terwijl wij jou gaan halen.  We merken het wel, ergens het komende half jaar gaat het gebeuren. En wat is een half jaar op een mensenleven. Op dat van jou heel veel, lieve kleine.. ik weet het. Ik heb er vandaag behoorlijk wat traantjes om gelaten.

Eerlijk gezegd hebben we (heb ik, Frank zit er anders in..) de hoop een beetje opgegeven. Als zelfs ons contact ons gaat vragen of we 'het nog wel willen'.. tja, dan weet je dat het allemaal te lang gaat duren. Niettegenstaande de goede berichten dat de contacten getekend zijn en dat de andere partij zich in allerhande overleggen onsterfelijk belachelijk heeft gemaakt en dat Justitie nu alleen nog maar groen licht hoeft te geven - en dat er geen redenen zijn waarom het niet gaat komen. In mij borrelt de dwaze angst omhoog dat op het moment dat we het hier éindelijk, he he he, voor elkaar hebben; Ghana zal zeggen  'sorry hoor, het kind had dringend ouders nodig, jullie komen onderaan de wachtlijst'. Ik zou hem eerlijk gezegd geen ongelijk kunnen geven.
In mijn 'energielandkaart'  zit op de vooruitgang van dit proces een enorm spanningsveld; er moet nog iets gebeuren waar wij geen enkele invloed op hebben. Desalniettemin (het is het paragraafje van de grote grote woorden..) roep ik al mijn beschermengelen aan. Je weet maar nooit - al was het alleen maar dat het manneke wat extra bewaakt wordt. Ja lieve schat, daar gelooft je ooit-mogelijk-hopelijk-eens mama in. Als ík zeg dat ik in gedachten bij iemand ben, dan meen ik dat..

Maar dit kost me klauwen vol met energie, die ik weliswaar meer maar nog niet voldoende heb. Op de verjaardag van de polsing laat ik het dus bewust los. Niet jou, wel dit hele gebeuren. Het komt zoals het komt en als we bij elkaar mogen horen, dan gaat het uiteindelijk lukken. Ik zie het wel.

Op 9 november hebben we 'even' een rondje Nederland richting Halle gedaan. Da's goed nieuws, zou je denken. Dus als de rest van dit berichtje wat mat klinkt, dan komt dat door mij, niet zozeer door het nieuws.
Er is uitgebreid besproken wat de stand van zaken op dit moment is én welke (procedurele en politieke) mogelijkheden er zijn. Vooralsnog lijkt het erop dat de keuze om een deelbemiddelingsprocedure door te zetten zou kunnen ontaarden in ellenlange rek- en trekpartijen met deze en gene en we hebben dan ook in overleg met K&T voor een andere route gekozen, die ze meteen ingezet hebben. Ons contact die zelfde avond nog op de hoogte gesteld - die wil dolgraag meewerken, echt heel fijn. Beweging dus!
Waarom dan toch wat mat? Nou.. nog los van dat we niet echt vrólijk werden van dit inkijkje achter de schermen (echt, we hebben geen idee allemaal..!) was daar een klein ander puntje. Door de afspraak flairde de hoop op dat er nu echt spijkers met koppen werden geslagen en we hádden dan ook gehoopt om februari/maart in Ghana te zitten. Om de een of andere reden zit dat al maanden in mijn hoofd.  Dus toen werd er iets gezegd in de trant van 'met een half jaar hebben we jullie dossier er liggen' liep ik, ondanks al mijn begrip voor verwachtingenmanagement etc, daar behoorlijk op leeg. En tot op heden ben ik niet meer volgelopen.

En nee, uiteraard heeft de CA nog niet gereageerd op ons ingediende verzoek.
Dus gaan we volgende week maar eens een fijn briefje dichten. Daar had ik deze week even geen puf meer voor.

Iemand nog een fijne mantra voor me?

Daar was eens een weekje met een huilbui of tig en wat nieuws.
Zo was daar een bezorgd mailtje uit Ghana; wat er zou gaan gebeuren als.. antwoord gedicht; gemaild én door Frank nagebeld. Hopelijk genoeg om ze gerust te stellen. Voor ons maakte het ineens alles weer heel echt én heel urgent. Pfoei..
Daarna heeft het Justitie behaagd ons een ontvangsbevestiging van ons verzoek te sturen - niet van de fax, die wordt nog steeds ostentatief genegeerd, maar van de nagestuurde brief. Ingaande geschatte wachttijd tot enig antwoord: ongeveer 6 weken.
K&T op de hoogte gesteld. Telefoontje van en met Bertie gehad. Ook van hun kant blijft de druk erop zitten. Justitie heeft uitgesproken dat er ruimte voor hen 'op Ghana' is en heeft eind september (gelijke datum verzending onze ontvangsbevestiging..) de andere vergunninghouder een finale termijn gesteld om tot afspraken te komen. Helaas was men vergeten hen daarvan op de hoogte te stellen, waardoor K&T's verzoeken wederom in een soort niemandsland belandden. Fout hersteld, brief alsnog uit - en uiteraard had K&T nog geen reactie gehad toen Bertie mij sprak. Verstrijken finale termijn: 29 oktober plus een dag of twee voor de herstelde fout.

Dus.. ergens half november zou er toch íets van zicht op een mogelijke deelbemiddeling moeten gaan komen - is het niet linksom via ons eigen verzoek, dan is het wel rechtsom via de druk van K&T. Dan zijn we er natuurlijk nog niet, ha ha ha, dan gaat het echte werk pas beginnen.

Nou ja, vandaar dus een huilbui of tig.

12 september 2010

Voor iedereen die het nog niet weet: in de tussentijd zijn we bezig geweest om een deelbemiddelingsprocedure van de grond te krijgen. Dát gaat niet van harte om allerhande, niet aan of bij ons liggende redenen, en gelukkig hebben we in die strijd (want daar kunnen we toch wel van spreken) steun en hulp gekregen van K&T.
Afgelopen week ging ik de Centrale Autoriteit maar weer eens bellen om te vragen hoe het er mee stond (K&T deed dat ondertussen dagelijks; wij tweewekelijks..) en kreeg ik de verbazingwekkende mededeling dat we onze aanvraag bij hén mochten indienen. Je kon me opvegen - iets waar ik in máárt om gevraagd heb en toen ábsoluuuut niet kon, ondenkbaar was, dat kan nu ineens wel.

En dus heeft Frank, na overleg met K&T, op vrijdag de fax met alle achterliggende stukken; correspondentie met de weigerachtige vergunninghouder (niet K&T) en onze formele aanvraag om hulp bij een deelbemiddeling naar de CA gestuurd. Met het vriendelijke doch dringende verzoek binnen 14 dagen te reageren - we mogen het proberen . Wie weet, wie weet krijg ik wel een heel, heel erg mooi verjaardagscadeau dit jaar. Toestemming om de deelbemiddelingsprocedure te gaan starten. Duim duim duim.

28 februari 2010

Thanks, allemaal. Het gaat wel weer hoor.. Bach rescuedruppels, wat goede gesprekken en een ingepland bezoekje aan de ostheopaat, morgen. En wie weet wat de toekomst gaat brengen.

16 februari 2010

Een jaar geleden hadden we op deze dag ons raadsgesprek. Een jaar geleden al weer. En in dat jaar is er - qua 2e procedure dan he - geen ene ^&@#%^$  ehh.. mallemoer gebeurd. Ja, ik heb er een paar telefoontjes aan K&T aan gewaagd (en zou dat eigenlijk nu ook weer moeten doen maar ik zie zo op tegen het aardige maar o-zo-ontoereikende 'zodra er mogelijkheden zijn bellen we jullie'), maar op een x moment moet je gewoon in de vertrouwensstand gaan en die stemmetjes die zeggen 'misschien vinden ze jullie gewoon niet zo aardig meer' of 'misschien gunnen ze het stellen voor wie het om een eerste kindje gaat meer' of 'misschien zijn ze jullie gewoon vergeten' een hele harde schop onder de kont geven. We moeten erop vertrouwen dat we 'in de picture' zijn. Dat we, zodra er ergens een mogelijkheid voor ons is, gebeld worden. Dat die intake voor dit brusje op tijd gaat komen - want de tijd tikt door, Frank wordt 43 dit jaar, BT's hebben een beperkte geldigheidsduur, procedures veranderen. Dat het brúsje überhaupt gaat komen.

Ondertussen speelt dan ook iedere keer weer door mijn hoofd 'waarom, oh waarom wonen wij in de strengste raadsregio van het land?' - we zien overal elders mensen BT's krijgen met toestemming voor het adopteren van meer als 1 kindje, zelfs ook als er al een kind in het gezin is. Hier niet, hier krijgt niemand dat voor elkaar. Hoe kan dat toch in hemelsnaam?! Zijn de mensen hier zoveel minder geschikt? Is de Raad hier zoveel meer alwetender? Of is er gewoon sprake van verregaande rechtsongelijkheid waar je geen fluit aan kan doen omdat je superafhankelijk bent van diezelfde Raad?

Speelt er ook door mijn hoofd 'hadden we niet toch zoete broodjes moeten gaan bakken'. Speelt door mijn hoofd 'wat nu als K&T het gebeuren in Nigeria ons toch aanrekent'. Jongens, dit is geen gemakkelijk proces.. er speelt zoveel doorheen. En ik merk ook dat het me absoluut niet helpt als mensen me, goedbedoeld, gaan verzekeren dat alles goed komt. Gek, hoe dat werkt! Ik word er narrig en wat gedeprimeerd van en ga die mensen vermijden. Ernstig gedrag, mevrouw.., ernstig gedrag..
Met enig schaamrood op mijn wangen bedenk ik me dan dat ook ik me hieraan bezondigd heb: vanuit je eigen enthousiasme o.i.d. de ander 'gerust willen stellen'. Iieeeeps.. ik zal het nooooooit meer doen! Beloofd! Het enige wat je namelijk kán zeggen is dat je hóópt dat het allemaal goed gaat komen.. en dat je dus de onrust en zo van de ander deelt (of denkt te delen, maar ik mag van mezelf niet zó kritisch zijn ).

Nou ja, het gaat dus effe niet zo lekker met mij. Een jaar 'geduldig wachten in het limbo' blijkt een regelrechte aanslag op mijn goede humeur en mijn lijf. Stijf, stram, vatbaar voor zo'n beetje alles, hormonen ondanks de pil op z'n kop. Auw auw auw, moe moe moe. M'n haar zit niet, m'n kleren zitten niet, m'n huid is vaal en pukkelig en m'n nagels scheuren al als je er alleen al naar kijkt!
En uiteraard gaat mijn hoofd dan ook nog eens keer aan de wandel.. ga er maar eens lekker voor zitten:
- ik draag niks bij aan de maatschappij
- ik profiteer alleen maar
- ik ben helemaal geen leuk gezelschap, geen wonder dat ik zo weinig vriendinnen heb (..)
- het wordt nooit meer wat, aan het werk kom ik niet meer en ik weet toch niet wat ik wil
- m'n leven staat on hold, m'n man is aaaaaaltijd weg (..) en niemand is meer lief voor me (...... sic ...)
- die opvoeding, daar bak ik helemaal niks van
- als er nu nog ééén sneeuwvlok valt dan ga ik.. dan zal ik.. oh bloody hell..!
- ik ben te dik (voor het archief: ik weeg nog steeds hetzelfde als bij terugkomst uit Nigeria..) en lelijk en dat rokje paste ook al niet
etc etc etc. Nee, ik hoef niet gerustgesteld te worden - ik ken mezelf, ik herken het patroon en ik kan er ergens ook wel om lachen. Alsof je met zielig doen en zelfmedelijden en 'ziek zijn' kan afdwingen dat je krijgt wat je ooooh zo graag hebben wilt.. nou ja, misschien als je 5 bent..

Dus heb ik vandaag geld uitgegeven aan wat kleren, als compensatie - dat hielp een beetje, niet genoeg omdat 'dat rokje' dus niet paste; m'n dochter éxtra geknuffeld ter compensatie - dat hielp al wat meer; en besloten het nu even écht van me af te schrijven. Bij deze dus. Niet dat het daarmee als bij toverslag verdwenen is, maar dan weet ik zelf ook weer even hoe dat ook al weer werkt bij mij. Dat wachten op een tweede kindje. Nou ja. Zo dus. Het mentale equivalent van de ochtendmisselijkheid zullen we maar zeggen..

6 januari 2010

Dag lief brusje van Tanimola, dag lief toekomstig dochontje van ons. Weet je dat ik je nu al verhaaltjes aan het vertellen ben? Over waar je kamertje gaat komen - en dat ik dan een andere was- en strijkkamer nodig ga hebben - over de dingen die we samen kunnen gaan doen, over hoe ik me af en toe afvraag hoe dat dan 's ochtends moet als je zusje weer 'ns niks zelf wil doen. Soms sta ik met iets in mijn handen 'zou dat wat voor dochontje zijn?' - maar tot op heden heb ik het nog maar niet gedaan. We wachten op jou, maar het papierwerk is nog geeneens gedaan. We zien je liever gisteren als vandaag komen, maar we staan nog geeneens op de wachtlijst. Er trilt een snaartje - er is een verbinding gelegd - maar je toekomstige mama heeft ook heeeeeel veel fantasie en twijfelt soms wel eens of.. Maar ach, ik ga lekker verder met dromen over jou. Vroeg of laat móet er schot in de procedure komen. En die brengt ons uiteindelijk bij elkaar. Tot gauw!

23 november 2009

Vanmorgen Kind en Toekomst maar weer 'ns gebeld - we zien de laatste tijd allerhande voorstellen voor jongere kindjes uit Congo langskomen én stellen die ineens op intake mogen, dus wie niet waagt..
Kreeg gelukkig iemand aan de lijn met verstand van zaken, maar helaas.. we zijn gewoon nog niet aan de beurt - alhoewel ik dit keer wel even doorgeduwd heb door te verwijzen naar een aantal stellen (met al een kindje in ongeveer de leeftijd van Tani) die wél op intake mochten. Ze bood aan het per stel (..!) voor me uit te zoeken hoe het dan precies zat. Heel attent, heel open, maar dát hoeft nu ook weer niet, zei ik toen. Suffe trien.. ehh.. ik dus he. Maar gek genoeg is dat enkele aanbod voor mij genoeg om erop te vertrouwen dat het wel goed zit. Het komt gewoon echt op die paar maanden verschil aan (tussen Tanimola en die kinderen in ongeveer haar leeftijd dus). Wel heel lief: ze zei dat ze ons dossier nog even intern zou bespreken. Niet dat ik er veel van verwacht, maar het is toch attent. In ieder geval heb ik weer even iets van me laten horen; het duurde dit keer ook niet zo lang voordat ze het dossier te pakken had (hahahaha, as if..) en we gaan maar weer terug in de préwachtlijstwachtstand.  Sigh

28 september 2009

Nee, nog geen nieuws. Echt niet. Congo is voor ons nog steeds dicht in verband met de leeftijd van Tanimola en andere kanalen lopen stroef volgens de berichten. Het knaagt en rommelt aan alle kanten en afgelopen zaterdag schoot ik, na het weerzien met Mr Moses die meegekomen was naar mijn verjaardag, toch weer heel even 'in de kramp'. Je kent 'm misschien wel. Die kramp van 'maar die en die konden wel' en 'die en die doen dat en waarom mogen wij dan niet' en 'ohh, als het toch eens anders was gelopen'. Zo'n kramp waar je helemaal niks mee kan maar die feilloos je machteloosheid in dit proces blootlegt. We zijn zo toe aan een tweede moppie.. maar goed. Als het voor ons is weggelegd (blerk... soms word ik moe van mijn eigen 'aanvaarding'..)..

Jullie zullen wellicht snappen wat ik met hart en ziel gewenst heb toen ik zaterdag in een keer - met een beetje hulp van dochter-lief - alle 40 kaarsjes uitblies. En niet alleen voor mezelf. Voor al die mensen die met hart en ziel een kind een broodnodig thuis willen geven en daarbij afhankelijk zijn van instanties, kanalen, goodwill, contactpersonen en politiek.

30 april 2009

De datum boven dit stukje klopt niet, want moet eigenlijk 28 april zijn - maar goed. Afgelopen dinsdag werd ik met de zoveelste, meelevende edoch bozige, reactie van 'Maar Congo is gewoon ópen, zeggen ze zelf op de site!' geconfronteerd en toen trok ik het ineens even niet meer. En dus heb ik Kind & Toekomst nog maar even gebeld. Ik trof Liesbeth (fijn, want mee te praten, op de hoogte én betrouwbaar) en heb dat haar even voorgelegd: dat we verschillende verhalen te horen hebben gekregen, dat we van verschillende kanten te horen krijgen 'maar (zie boven)' en dat ik even heel zeker wilde weten dat wat ik dacht ook echt klopt. En inderdaad. Net als destijds met de Nigeria wachtlijst zijn er per 'leeftijdsgroep' een aantal plekken op de wachtlijst. We vallen op dit moment, gezien de leeftijd van Tani en onze wens van minimaal een jaar leeftijdsverschil, net als toen in de groep van 'tot 3 jaar'. Toen hadden we mazzel, nu even niet: voor die groep staan er voor Congo op dit moment genoeg ouders op de wachtlijst. Zodra er voor ons weer mogelijkheden zijn (en hoe meer tijd er verstrijkt, hoe ouder Tani wordt en hoe ruimer onze leeftijdscategorie) worden we gebeld voor een intake. Heeft geen zin om daar bozig over te doen, zo werkt het nu eenmaal. En vooralsnog zien we geen enkele reden om van bemiddelaar of van continentkeuze te wisselen: adopteren bestaat voor een groot deel uit 'wachten op'. En dat gaan we nu dan ook maar doen.

Maar gisteren heb ik er, mede onder invloed van een pijnlijke enkel, toch even een traantje om gelaten. Klaarblijkelijk ben ik mentaal érg klaar voor dat tweede kindje..
Kom maar op met die nieuwe portie mazzel.

Maar ik zet dat graag even opzij voor wat Nigeriaanse voorstellen. Voor Erik en Daan; voor Nanon en Willem - voor lieve mensen die al veels te lang moeten wachten op hun éérste kindje(s). We denken aan jullie, dearies!

21 april 2009

Vanmorgen de stoute schoenen aangetrokken en Kind en Toekomst maar eens gebeld. Na twee keer in de wacht gezet te zijn kwam de vriendelijke mevrouw terug met het bericht dat haar collega ons gísteren op alle drie de bekende nummers geprobeerd had te bellen. Ze had uiteindelijk maar een voicemail ingesproken - niet die van mij, niet het antwoordapparaat, dus de kans is érg groot dat dit op Frank's nummer is geprobeerd. Die, jawel, z'n voicemail zelden afluistert . Oh well.

Het bericht dat ze ons wilde geven was niet bemoedigend: op dit moment kunnen we niet op intake komen voor Congo, en ook niet voor ons mogelijk alternatief. Zodra er weer ruimte op de wachtlijst is, nemen ze contact op. Uit (andermans) ervaringen weten we inmiddels dat dit soort berichten tot een aardig lange extra wachttijd kunnen leiden.. dus helemaal blij was ik niet. Bij dit soort zaken héb je nu eenmaal ook een dosis geluk en mazzel nodig.
Maar goed, het is niet anders, alles sal reg kom, het gaat zoals het gaat, wie weet waar dit toe leidt - je kent ze wel, alle dooddoeners die helemaal waar zijn maar totaal geen impact hebben als je even flink zit te balen. Zoals nu. Want ik had zo graag ergens in 2010 ons tweede moppie in mijn armen gesloten.. Nu ga ik me maar instellen op een relatief lange wachttijd - want er zijn ouderparen die nog veeeeeeeeeeeeele malen langer wachten, waar heb ik het over - en 'ns bedenken hoe ik mijn tijd ga vullen. Kan het uiteindelijk alleen maar meevallen, toch?

Blerk.

14 april 2009
Helaas, nog geen nieuws van K&T. Er was iets gezegd over '5 tot 10 werkdagen na ontvangst van het intakeformulier' en Pasen zat er tussen natuurlijk, maar we hopen op een telefoontje ergens deze week. En anders ga ik begin volgende week zelf maar 'ns bellen.. want we hebben dan wel geen haast, maar toch..

25 maart 2009

He he, daar was 'ie dan. De langverwachte envelop met het K&T logo.. gek genoeg toch even de bibbers toen ik 'm openmaakte, maar gelukkig lachte het matchingsformulier me tegemoet. Vanavond even met Frank invullen, morgen kopietje draaien & aangetekend verzenden. Waarom aangetekend? Nou.... het éérste matchingsformulier in onze eerste procedure heeft er bizar lang over gedaan om K&T te bereiken. Waar de 2e er binnen twee dagen was, deed de eerste er 4 weken over. Foutje van toen nog TPG.. maar dat gaan we nu dus niet meemaken (sprak zij gedecideerd, ha ha ha!)

Twee weken geleden fietste ik door Haarlem en toen was het er ineens. Een soort van snaar die aangeraakt wordt en gaat trillen. Een heel vreemd gevoel, dat ik dit keer herkende - en voor wie niet metafysisch is ingesteld, je kan nu nog afhaken - van onze eerste procedure: toen sloeg ik vanaf eind februari 2007 ineens helemaal op tilt en in tranen omdat 'm'n kind nu doormaakt wat hij/zij moet doormaken om bij ons terecht te komen'. Iets wat achteraf feilloos bleek te kloppen.
Dit keer voelde het niet pijnlijk, niet dramatisch. Het voelt alsof dit kindje al wat langer in de situatie zit waar hij/zij in zit en het kan zijn dat het op of rond dat moment beschikbaar kwam voor internationale adoptie - geen idee. Maar de link is gelegd, de rode draad gespannen. Ben benieuwd of het ook dit keer achteraf blijkt te kloppen.

22 maart 2009

Afgelopen maandag heb ik K&T maar even gebeld, om beleefd te vragen hoe het tegenwoordig ging, nadat zij een BT en rapport binnenkregen. Nou, werd mij verteld, dan gaan we kijken of u bemiddelbaar bent en dat duurt tussen de 5 en de 10 werkdagen. Het is druk. Bent u bemiddelbaar, dan ontvangt u een matchingsformulier (en daar gaat het ons om..); bent u het niet, dan krijgt u een briefje. Ok.

Afgelopen vrijdag was werkdag nr. 9 achter de rug. Helaas zat er niks bij de post, zaterdag. Maandag werkdag nr. 10 na ontvangst van de spullen. Het is heel gek, maar ineens ga ik me zomaar afvragen of we wel bemiddelbaar bevonden zullen worden... brr.. er gebeuren gekkere dingen in adoptieland..

Maar daar gaan we natuurlijk gewoon van uit. En dinsdag of woensdag ligt gewoon fijn het matchingsformulier op de mat. Toch?!

8 maart 2009

En toen was 'ie er ineens al! Deze zaterdag lag de brief van het Ministerie van Justitie in de bus met onze beginseltoestemming voor het opnemen van een 2e buitenlands kind ter adoptie. Twee weken vroeger dan verwacht..
Ben benieuwd wanneer we iets van Kind en Toekomst gaan horen - die hadden dit dus ook afgelopen zaterdag in hun brievenbus.
Spannend, nu komt het 'begin van de tweede procedure' écht in zicht!

Tanimola wist mij overigens diezelfde zaterdag te vertellen dat een zusje zéér op prijs gesteld werd. Geen broertje. Nee echt niet. Jongens waren namelijk stom. Oeeps.. laten wij nu net geen geslachtsvoorkeur hebben . Ik heb haar uitgelegd dat je dat niet zelf kan bepalen en dat we moeten afwachten wat het wordt; net als wanneer het kindje in mama's buik had gegroeid. Ze vond het maar niks, geloof ik. Tenzij - mama, ik heb een goed ideetje! - het een broertje én een zusje zou worden. Dat kon madam's goedkeuring wel wegdragen. Mama zou daar ook geen bezwaar tegen hebben, maar ja.... we hebben toestemming voor één kind en dat vereist dan echt een nader onderzoek tzt. Met name of het dametje dat wel gaat trekken. Zíj denkt in ieder geval van wel .

2/3/09

Onze raadsmevrouw heeft tussen de middag gebeld om de tekst van het aanvullende rapport door te spreken. Het klonk allemaal goed en op wat kleine wijzigingen hier en daar na - zo had een of andere onverlaat van Tanimola's derde naam, Kastina, Kashing gemaakt... zó onduidelijk schrijf ik niet hoor! - kon ik volmondig instemmen met het rapport. En zo kunnen we binnen 14 dagen de tweede beginseltoestemming verwachten.. Waarna hopelijk ook Kind en Toekomst contact met ons gaat opnemen en het hele circus kan gaan beginnen. Kom maar op! Een gek idee, toch wel, weer een stap gezet op weg naar gezinsuitbreiding! Als ik het vergelijk met de eerste procedure, dan zijn we nu stukken relaxter over de procedure - en laconieker, dat ook. Maar de basisemotie is zéker niet anders. Brusje van Tanimola, je bent ontzettend welkom. Weet dat je nu al bij je Nederland-mama door het hoofd speelt. Want tja.. ook jij zal het een en ander door moeten maken om bij ons terecht te komen. Nog steeds een moeilijk te bevatten idee. Want als mama-in-spé zou ik je (heel tegenstrijdig) dat juist graag besparen.

16/2

Vandaag hadden we dus het raadsgesprek in onze 2e procedure. Van te voren had ik met buuf Sylvia geregeld dat Tani daar kon spelen nadat de raadsmevrouw haar gezien en gesproken had - Tani kennende, die overal graag bij is én zich overal ondertussen graag tegenaan bemoeit, zou het gesprek anders veelvuldig door 'nu even niet' en 'we zijn even aan het praten' worden onderbroken , en dit alles was Tanimola ook verteld. Nadat we het misverstand 'raadsmevrouw neemt broertje en zusje voor Tanimola mee' uit de weg hadden geruimd konden we er vanmorgen tegenaan. Hoe Táni op een en ander reageerde vindt je onder thuis (het is soms moeilijk het zuiver te houden, ha ha ha), maar we hebben uiteindelijk een lang, gezellig, goed en soms wat verwarrend gesprek gehad. Zo was daar het fenomeen van ons 1e raadsrapport dat volgens haar de conclusie 'sibling niet mogelijk' niet rechtvaardigde . Tja, dat had misschien iets te maken met een eerdere raadsmevrouw die haar oordeel al klaar had. En nadat we onze verbazing hierover tegen elkaar hadden uitgesproken hebben we onze schouders opgehaald. Het is gegaan zoals het is gegaan en dat heeft ons Tani gebracht. Need I say more?
Een sibling in het kader van de 2e procedure is ook aan de orde geweest, maar ja.. het belang van het kind dat er al is gaat natuurlijk altijd voor. En alhoewel mijn hart zingt 'dat gaat goedkomen' zegt mijn verstand dat je sommige zaken beter (al dan niet onnodig) voorzichtig kan aanpakken dan dat je te hard loopt. Dus was de uiteindelijke conclusie: gewenst maar misschien niet verstandig. Hoe zij dat in haar aanvullend rapport gaat vertalen merken we wel.
We hebben het heerlijk over ons meiske kunnen hebben, met de ups en de downs en ik kan niet anders zeggen dan dat ik op een x moment stiekum heb gewenst dat we déze mevrouw bij onze eerste procedure hadden gehad. Warm, open, goed luisterend. Een Goed Gesprek dus. Veel later dan verwacht fietste ze weer terug naar kantoor en kon ik Sylvia 'bevrijden' . Fijn hoor, goede buren!

Ze heeft ons al verteld dat het een positief advies wordt; ze heeft even wat tijd nodig om aan de uitwerking toe te komen maar ergens halverwege Maart zou er toch een BT bij ons en bij Kind en Toekomst op de mat moeten kunnen liggen. Spannend..

14/2/2009

Nog twee nachtjes slapen tot het raadsgesprek in de 2e procedure. Het begint te kriebelen. Van de week hebben we (eindelijk, we hebben elkaar nauwelijks gesproken de laatste tijd..) het er even goed over gehad. Over wat wel en wat niet; over landen-, leeftijds-, geslachts- en vergunninghoudersvoorkeuren. Eigenlijk waren we er vrij snel uit: we willen graag nog een kindje uit Afrika, minimaal een jaar jonger dan Tanimola als bovengrens waarbij we de ondergrens graag aan de deskundigen overlaten, jongen of meisje is ons wederom om het even, we gaan niet voor een uitgesproken special need maar staan wel open voor alles wat er tegenaan zit (zoals daar zijn chronische ondervoeding e.d. ) en we laten ons weer graag door Kind en Toekomst bemiddelen.
Wat wel opkwam is dat er af en toe door mijn hoofd speelt dat ik het heel erg leuk zou vinden als déze procedure ons een tweeling brengt. En dat heb ik nu dus hardop uitgesproken.. Ieps. Drie keer zoveel werk en drukte.. geen idee ook of we er toestemming voor krijgen gezien de strictheid van de Raad in onze regio, maar polsen kan altijd, toch? Frank moest even aan het idee wennen maar gooide vanmiddag in de groep dat ik in dat geval toch echt aan een SUV of stationwagon zou moeten geloven - iets waar ik me bij de aanschaf van mijn huidige auto met hand en tand tegen heb verzet.. ha ha ha, hoe bedoel je, praktisch ingesteld?

Met Tanimola hebben we het er nog niet echt over. Het is nog allemaal zulke toekomstmuziek. Wel polsen we af en toe of ze het leuk zou vinden om een brusje erbij te krijgen. En geheel conform verwachting is de ene keer de reactie 'aaaah, wat liehieeef, leuk mama!' en de andere keer 'nee! Jullie zijn míjn mama en papa!' Yep, gaat goed met die hechting .

3/2/2009

Gistermiddag ging rond lunchtijd de telefoon. Met een aankleefzwaantje aan me geplakt kreeg ik een mevrouw van de Raad voor de Kinderbescherming aan de telefoon, die graag een afspraak wilde maken voor een gesprek inzake de 2e BT. Na wat heen en weer gebel tussen mij, echtgenoot en mevrouw van de Raad zijn we uitgekomen op maandag 16 februari. Om half 10 staat bij ons de koffie voor haar klaar. En met een beetje mazzel kan het bij dat ene gesprek blijven. Als ik niet vergeet de voortgangsrapportages van Tanimola even naar haar te mailen. En haar het adres van deze website te geven. Wat ik dus ook nu ga doen.

He, dat voelt lekker! Tot op heden was ik er nog niet echt heel erg mee bezig, maar dit soort stappen zorgt er voor dat het weer gaat kriebelen. En weet je, het voelt ook goed: het gaat goed met Tani, we hebben onze draai als gezin én als papa en mama gevonden - we zijn klaar voor een brusje. Alhoewel ik me vanmorgen bedacht dat ik dan een echte mamafiets of een bakfiets moet gaan aanschaffen . En me afvroeg hoe dat zou gaan, twéé kinderen op tijd klaar krijgen voor school. Hoe bedoel je, op de zaken vooruit lopen

Alhoewel deze procedure nog hélemaal niet in het stadium van de landenkeuze zit, hadden we nog wat af te ronden naar aanleiding van een vervelend voorval op de laatste dag van ons bezoek aan Nigeria. We kregen toen een sms'je van een invloedrijk persoon, waaruit bleek dat 'men' boos op ons was. Boos, omdat we klaarblijkelijk onvoldoende (financieel?) hadden laten blijken dat we de inspanningen van de nannies op prijs hadden gesteld en hen onfatsoenlijk behandeld zouden hebben. Omdat er altijd 2 kanten aan een verhaal zitten heb ik toen teruggebeld. Uit dat 'gesprek' bleek inderdaad dat 'men' errug boos was en onze kant van het verhaal niet op prijs stelde. Iets waar we op dat moment helemaal niets meer aan konden doen of mee konden - al was het alleen maar omdat wij het toch nét wat anders ervaren hebben en omdat we beiden van het slag 'conflicten zijn er om uitgepraat en opgelost te worden' zijn. Maar ja, dat verhaal heeft 2 kanten en openstaan voor conflictoplossing natuurlijk ook.  Frustrerend was wel dat het dus niet uit te praten of op te lossen was. Zeer frustrerend. Zacht uitgedrukt..

Ons 'vermoeden' was dat dit gebeuren wel eens tegen ons kon werken, tegen de tijd dat we aan een 2e procedure toe waren. En omdat we die 2e procedure graag vanuit positieve keuzes en gevoelens in willen - ik bedoel, we gaan hopelijk een 2e kindje krijgen, ik wordt daar heel blij van! - hebben we in een vroeg stadium laten navragen of een 2e Nigeriaanse procedure voor ons mogelijk was. Op woensdag 12 november 2008 kregen we te horen dat dit niet het geval was. We zijn niet welkom.
Ondanks dat we het verwacht hadden, was het toch even slikken. Tegelijkertijd was het ook een opluchting - want een conflict dat niet is uitgepraat, gaat zich vastzetten en zorgt voor huizenhoge bergen (bergenhoge huizen?) en grote beren op de weg..
En het biedt mogelijkheden! Ons tweede kindje kan weer overal vandaan komen. We mogen de beslisboom weer in en door. En uiteraard hebben we wel voorkeuren en ideëen, maar één ding heeft de komst van Tanimola ons wel geleerd: adopteren is een weg met vele onverwachte wendingen. We zijn de eerste bocht door. Of de weg weer naar Afrika leidt of misschien wel in Mongolië eindigt - we merken het wel. We zijn wel heel nieuwsgierig!

In de opstap naar de Raadsgesprekken moet er voor deze procedure wederom een medische keuring plaatsvinden. Daarbij moet (wederom) worden vastgesteld dat je geen levensbedreigende of ernstig besmettelijke ziekte onder de leden hebt en dat je geen last hebt van psychische aandoeningen en zo. De vorige keer, we woonden toen nog niet zo lang in Haarlem, heb ik na het bellen van twee onbekende huisartsen Mediplus maar ingeschakeld. Geheel naar tevredenheid, maar het kostte wel een lieve duit.

Dit keer heb ik eerst maar eens de praktijkgenoot van mijn huisarts gebeld - geen vriend, geen bekende, we hadden de beste man überhaupt nog niet eerder ontmoet. En die heeft dus afgelopen vrijdag met liefde de keuring verricht. Dat had nog wel wat voeten in de aarde omdat Frank weer eens in de dagelijkse file Amsterdam - Haarlem stond en de beste man eigenlijk geen dienst meer had. Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en kan ik maandag een flesje wijn gaan regelen én twee kopietjes van de keuringsformulieren op de bus doen naar de Raad voor de Kinderbescherming.  Die zichzelf aardig indekten in de begeleidende brief: het ontvangen van de keuringsformulieren betekent niet dat u snel daarna opgeroepen wordt voor de gesprekken. We snappen het hoor, ze hebben het druk . Maar dinsdag ligt er dus een keurig envelopje op hun mat. We zijn benieuwd!

Het is begonnen. We zijn gestart met de tweede procedure, voor een broertje of zusje voor Tanimola. Vandaag, 27 oktober 2008, is de aanvraag voor een tweede beginseltoestemming op de bus gegaan..!

Ook deze tweede procedure gaat wel even duren (... understatement van het jaar wellicht?). Gelieve jullie vragen e.d. dan ook aan ons te richten en Tanimola er vooralsnog niet mee lastig te vallen - Sinterklaas is al zo lang wachten... laat staan de komst van dat mysterieuze broertje of zusje 

Maar wij zijn blij!