Jelle en Dianne, 28 november 2008
Kenia , Nairobi
Een dag vol emoties
Yes! Yes! Vanaf vandaag is Isis Taman officieel onze dochter!
Gisteren zagen we op internet dat we op de rol staan voor de zitting van vandaag! Wauw. We hoopten hier op maar omdat het erg snel is hielden we er uiteraard rekening mee dat het ook volgende week had kunnen zijn.
Om 7.30 uur staan we weer strak in pak klaar om naar de rechtbank te gaan. We zijn best wel gespannen. Gaat het lukken vandaag? We nemen plaats in de gang en het lange wachten begint. Hugo en Chantal zijn er ook met Baraka. De lijst met zaken is niet lang vandaag. Onze zaak staat als 6e op de lijst. Hugo en Chantal zijn net voor ons. Dat ziet er veelbelovend uit. Waarschijnlijk zal de rechter dit wel weg kunnen werken. Maar je weet maar nooit. Om 10.00 uur zijn Hugo en Chantal al aan de beurt. En om 10.45 uur komen zij breed lachend de kamer uit: het is nu officieel Baraka Vrijdag. Zo en nu wij, denken we. Maar nee. De rechter loopt zijn kamer uit en verdwijnt. Koffiepauze? We weten het niet. Hij blijft lang weg. Hij heeft toch niet bedacht om al aan zijn weekend te beginnen........ Het blijft toch Kenia.
Maar gelukkig komt hij terug en mogen we om 11.15 uur naar binnen. De rechter neemt de papieren door, stelt wat vragen aan onze advocaat en vraagt om advies bij de persoon van de kinderbescherming, het LAN en onze Guardian. Isis loopt een beetje rond, om het bureau van de rechter heen, maar dat is geen enkel probleem. Ze is wel moe en valt op een gegeven moment bij Jelle in slaap. Na een klein half uur zegt de rechter ineens 'all rise' en moeten we naar buiten. Alles is oké! De rechter gaat nu de uitspraak op papier zetten en wil dat in alle stilte alleen doen. Dus weer wachten. Ons gevoel over de zaak is goed maar we blijven heel gespannen. Dan mogen we terug naar binnen. De rechter gaat er even goed voor zitten en doet zijn uitspraak. De adoptie wordt aan ons toegekend. De rechter stelt ons nog wat persoonlijke vragen en sluit dan af met: “Take good care of my child”. “Yes, we will.” En dan is het voorbij. We gaan naar buiten en we zijn nu officieel de ouders van Isis Taman. Een heerlijk gevoel. Ontlading en blijdschap bij ons allen.
Hugo en Chantal zijn ondertussen al naar Java koffiehuis gegaan om koffie met gebak te bestellen. Wij gaan daar snel heen zodat we dit super nieuws samen kunnen vieren. Ook onze beide guardians en de onze advocaat zijn er bij. We hebben net wat besteld om het moment dat een man Hugo op zijn schouder tikt. De man stelt zich voor als iemand van de CID (Criminal Investigations Department) en of we even mee willen komen voor een paar vragen. Wat gebeurd hier? De man zegt dat er niets aan de hand is. Alleen wat vragen over kinderhandel. Huh? We schrikken ons helemaal lam. Vervolgens begint onze advocaat als een gek te bellen en probeert via de bazen opheldering te krijgen. Ondertussen verschijnt er buiten een legertruck met daarin acht mannen. Of we even mee gaan naar het politiebureau. We rekenen snel af en staan in no time tussen alle mannen in op straat. We vragen de advocaat wat er aan de hand is maar hij zegt in de auto's te stappen en geen vragen te stellen. Gelukkig niet in de truck maar in 2 personen auto's. Onderweg wordt duidelijk dat we aangehouden worden op verdenking van kinderhandel. De mannen zijn erg intimiderend en bestoken onze guardian met vragen als: bij welke organisatie zitten jullie? Waar komen deze kinderen vandaan? etc. Heb je net een uurtje geleden een uitspraak van de rechter gekregen dat je ouder bent van een Keniaans kind word je ineens beticht van kinderhandel. Het is allemaal heel beangstigend en de mannen zijn erg intimiderend.