Al red je er maar één
Eva Maria Staal op 22 januari '10, 21:02, bijgewerkt 22 januari 2010 21:06
Mijn dochter komt uit China, zij was 5 maanden oud toen zij bij ons kwam en is inmiddels 14 jaar. Regelmatig wordt ons gezin geconfronteerd met kritische vragen over het heil van adoptie. We denken daar al die tijd het onze van; en dat laat zich het best verwoorden aan de hand van het adoptieverhaal van popster Madonna en haar Afrikaanse zoon David Banda.
In oktober 2006 haalde Madonna baby David uit Malawi. Hij was 13 maanden oud. Zijn moeder overleed kort na zijn geboorte, vader Yohame Banda bracht zijn zoontje daarop naar het kindertehuis. Daar verbleef David tot zijn vertrek naar Engeland, waar hij de eerste anderhalf jaar mocht blijven als interim-adoptiezoon van Madonna en haar toenmalige echtgenoot Guy Ritchie, zo besliste de rechtbank in Malawi.
De reacties op de adoptie waren heftig. De Human Rights Consultative Committee (HRCC), waarin 67 Afrikaanse hulporganisaties zetelen, beweerde dat de adoptie ongeldig was, omdat Madonna niet de wettelijke termijn van 18 maanden in Malawi had gewoond, zoals de adoptiewet voorschrijft. De HRCC ondernam stappen om de voorgenomen adoptie ongedaan te maken. Tegelijkertijd beweerde minister van Ardenne (Ontwikkelingssamenwerking) dat Afrikaanse kinderen horen op te groeien in Afrika. Ze kreeg bijval van Ina Hut, directeur van Stichting Wereldkinderen, een van de grootste Nederlandse bemiddelaars bij adoptieprocedures: ‘Je mag een kind niet zomaar losscheuren van zijn cultuur, zijn gemeenschapsbanden en tradities. Zoiets levert later problemen op. Pas als er in het land van herkomst echt geen plaatsingsmogelijkheden zijn, is interlandelijke adoptie een mogelijkheid. Er had grondiger moeten worden onderzocht of de vader van David met wat financiële steun van Madonna niet beter zélf voor zijn zoon had kunnen zorgen.’
