Home  

Adoption auf Haiti: Grego hat nicht geweint


Adoption auf Haiti: Grego hat nicht geweint
Als 2010 beim Erdbeben auf Haiti mehr als 200.000 Menschen starben, wurden tausende Heimkinder wie Grego obdachlos. Eine Adoption auf Haiti.
Als das Flugzeug startet, fangen die Kinder an zu schreien. Es ist der 27. Januar 2010. Ein Mittwochabend. 15 Tage zuvor hatte die Erde in Haiti gebebt. Und nun vibrieren wieder die Wände, die Maschine dröhnt, und eine unsichtbare Kraft drückt die kleinen Körper mit voller Wucht nach hinten in ihre Sitze. Es riecht nach Kot und Urin. Die meisten Kinder haben Durchfall. Und sie haben Angst.
Grego gibt keinen Laut von sich. "Grego pas crié", nicht geweint, wird er später erzählen. Er hat den Kopf gesenkt, starrt grimmig vor sich hin, eine tiefe Falte zwischen den Augenbrauen. Auf seinem Schoß ein Flugzeug aus Stoff mit einem lachenden Gesicht. Alle größeren Kinder haben so eines beim Einsteigen bekommen. Der weiße Mann neben ihm hält seine Hand. Manchmal rüttelt er ihn und fragt: "Alles klar?" Grego nickt dann. Und der Mann sagt etwas in einer fremden Sprache.
Grego ist vier Jahre alt. Er weiß nicht, wer diese Weißen sind. Aber er weiß, dass seine neuen Eltern nicht unter ihnen sind. Einige der Kinder glauben das. Sie sagen Mama blanche und Papa blanc zu den Ärztinnen und anderen Betreuern, die sie aus dem Heim mitgenommen haben.
Grego kennt seine neuen Eltern von einem Foto, das sie ihm geschickt haben, sein einziger Besitz. Es ist eine Fotomontage seiner zukünftigen Familie, aufgeklebt auf einer orangefarbenen Karte, mit bunten Abziehbildchen am Rand. Das Foto zeigt ein lächelndes Paar, einen Jungen, der auch dunkelhäutig ist, und Grego. Jemand hat ihn da hineingebastelt. Für ihn soll es so aussehen, als gehöre er schon dazu.
"Ihr macht jetzt eine weite Reise zu Mama und Papa", hatten die Fremden gesagt, als sie die Kinder zwei Tage zuvor mit Bussen abholten. 63 Jungen und Mädchen, das jüngste vier Monate alt, das älteste sechs Jahre, jedes mit einem Plastikarmband, auf dem Name und Geburtsdatum vermerkt waren. Aufgesammelt in den Häusern des Kinderheims "Don d'Amour" und "Maison des Anges" in Haitis Hauptstadt Portau- Prince. Die Stadt war zerstört, ganze Straßenzüge verwüstet. Mittendrin: die drei Häuser des "Don d'Amour", die nicht zusammengefallen waren. Bis auf Schürfwunden waren die Kinder unverletzt geblieben. Grego hatte sich am Kopf gestoßen, als er aus dem wackelnden Haus lief.
Niemand ging danach mehr in die rissigen Gebäude hinein. Die Kinder schliefen auf Matratzen im Hof. Hinter den Hofmauern lagen Trümmer und Leichen. Es gab keinen Strom, kein sauberes Wasser, keine Toiletten. Einige Kinder hatten Fieber, viele litten an Austrocknung und bekamen Infusionen. Selbst die größeren unter ihnen waren so schwach, dass sie von den deutschen Helfern getragen werden mussten.
Das "Don d'Amour", was übersetzt "Heim der Liebe" heißt, ist kein Waisenhaus, sondern eine Einrichtung, die Kinder von armen Eltern aufnimmt, wenn diese sie zur Adoption ins Ausland freigeben. Oft sind es die Kinder alleinerziehender Mütter. Nüchtern betrachtet, ist das Heim ein Umschlagplatz für die Träume von Eltern. Die einen erhoffen sich ein besseres Leben für ihre Kinder. Die anderen wollen sich ihren Traum von einer Familie erfüllen. Manche sagen, Auslandsadoptionen sind ein Markt, von dem viele Erwachsene profitieren, nur die Kinder fragt niemand. Die andere Wahrheit ist: In Haiti schicken viele Eltern vom Land ihre Kinder zu Verwandten in die Stadt, wo sie als Haussklaven arbeiten müssen. Vor dem Erdbeben waren es laut Unicef rund 300 000 Kinder zwischen sechs und 14 Jahren.
Es ist eine spektakuläre Rettungsaktion, organisiert von "Help a child" und "Eltern für Kinder", zwei deutschen Vereinen, die seit Jahren Adoptionen aus Haiti vermitteln. Innerhalb von zwei Wochen nach dem Erdbeben gelang es ihnen, von den deutschen und haitianischen Behörden die Genehmigung für die Evakuierung der Kinder zu bekommen, deren Adoptionsverfahren bereits liefen. Bei einigen wurde das mindestens ein Jahr dauernde Verfahren stark verkürzt, wichtige Unterlagen mussten hier noch nachträglich besorgt werden. Einige internationale Hilfsorganisationen kritisierten diese beschleunigten Adoptionen, denn viele der leiblichen Eltern waren nach dem Erdbeben verschwunden und konnten nicht mehr informiert werden. Außerdem warnten sie vor gut gemeinten, aber rechtswidrigen Adoptionen von verwaisten Kindern ohne Papiere - wie viele Kinder auf illegale Weise vermittelt wurden, darüber gibt es keine verlässlichen Zahlen, weil die Grenzen zwischen beschleunigten und illegalen Adoptionen fließend sind.
Nicht nur Deutschland, auch zahlreiche andere Länder evakuierten Kinder, bei denen die Adoptionsprozesse noch liefen. 1200 kamen in die USA, 489 nach Frankreich, 107 in die Niederlande. Bei neun der in die Niederlande vermittelten Kinder standen noch keine Adoptiveltern fest - unzulässig, weil nach haitianischem Recht die leiblichen Eltern stets einwilligen müssen, dass ihr Kind zu einem ganz bestimmten Adoptivelternpaar kommt. Erst danach beginnt in Haiti der behördliche Adoptionsvorgang.
Daheim: Grego schaut sich Fotos aus der Zeit an, als sein Adoptivbruder Pytagore (rechts) aus Haiti nach Solingen kam.Daheim: Grego schaut sich Fotos aus der Zeit an, als sein Adoptivbruder Pytagore (rechts) aus Haiti nach Solingen kam.
Während die Maschine aus der Karibik durch den Nachthimmel fliegt, fahren Christine und Martin Krause zum Frankfurter Flughafen. Zum ersten Mal in ihrem Leben werden sie dort Grego begegnen. Sie hatten sich das anders vorgestellt. Der Junge war seit zwei Jahren im Heim. Seine Dokumente - darunter die zweifache Einwilligung in die Adoption durch die leiblichen Eltern, Pass und Visum - waren bereits fertig. Im April 2010 wollten sie nach Haiti fliegen und ihn dort abholen, so, wie sie es vor fünf Jahren auch bei ihrem ersten Adoptivsohn Pytagore gemacht hatten. Ein paar Wochen im Land sein, ein Abschiedsfest im Heim feiern, sich langsam aneinander gewöhnen. Wahrscheinlich wären sie viel lockerer gewesen als beim ersten Kind. Als sie damals den unterernährten Jungen mitnahmen, der drei Tage kein Wort sprach und nachts einnässte, hatten sie ständig Angst, etwas falsch zu machen. "Ist es überhaupt richtig, ein Kind aus Haiti zu adoptieren?", fragten sie einen Haitianer, mit dem sie sich angefreundet hatten. "Ja", sagte er, "denn ihr rettet ein Leben." Damals half diese Antwort. Heute sagt Martin Krause, 46: "Die Adoption ist zunächst eine ganz egoistische Sache gewesen. Wir wollten ein Kind, weil wir keine eigenen bekommen können."
Das zweite Kind war ein Geschwisterwunsch. "Könnt ihr nicht noch einen holen - so einen wie mich?", fragte Pytagore, als er fünf war. Das hieß, noch einmal den psychologischen Eignungstest machen, viele Papiere ausfüllen und rund 16 500 Euro aufbringen - so viel kostet eine Adoption aus Haiti beim Verein "Eltern für Kinder". Das Ehepaar Krause, Doppelverdiener, beide sind Architekten, konnte sich das ein zweites Mal leisten.
Um zehn Uhr landet das Flugzeug. Sechs Kinder müssen sofort in ein Krankenhaus. Die anderen werden in eine Halle auf dem Flughafengelände gebracht. Ein Vorhang trennt die Halle in zwei Hälften. Auf der einen Seite warten die Kinder mit ihren Betreuern, auf der anderen rund 60 Ehepaare. Säuglingsgeschrei dringt durch den Vorhang. Eine Stimmung wie im Kreißsaal. Eine Frau verteilt Gummihandschuhe und Desinfektionsmittel, wegen der Krätzegefahr. Damit sollen sie ihr Kind begrüßen? Christine Krause, 48, steckt die Handschuhe gleich wieder weg.
Zuerst werden die Paare alle nacheinander aufgerufen, eine Stunde vergeht, die Krauses warten immer noch, dann geht die Faltwand endlich hoch. Pytagore stürzt als Erster auf Grego zu. Der Achtjährige sagt sofort Bruder zu dem Kleinen und nimmt ihn an die Hand. Andere Adoptiveltern stehen etwas verunsichert herum. Ihre Kinder wollen nicht mit ihnen gehen. Sie klammern sich an die Menschen, die sie seit drei Tagen durch die Gegend getragen haben. Grego hält sich an dem Rucksack fest, den Christine Krause ihm mitgebracht hat. Blau-gelb gestreift mit einem "Winnie Puh"-Bild. Darin: ein Buch, ein Spielzeugauto, ein Stofftier, eine Tüte Gummibärchen, die er gleich aufisst. Die nächsten Wochen wird Grego nirgendwo ohne diesen Rucksack hingehen, nachts steht er neben dem Hochbett. Oben schläft sein Bruder Pytagore, unten Grego. In den Lattenrost über seinem Kopf klemmt er das Foto, das er aus Haiti mitgebracht hat. Er schläft bis zum nächsten Morgen durch.
Sie hatten sich den Anfang schwieriger vorgestellt. Pytagore war in den ersten Wochen nur auf dem Arm eingeschlafen, die Eltern wechselten sich dabei ab, nachts wachte er ständig auf und weinte. Würde Grego es überhaupt im Haus aushalten? Womöglich konnte das Erdbebenkind nur noch im Zelt schlafen. Und draußen liegt seit Wochen Schnee. Doch Grego ist mit sicherem Überlebensinstinkt gleich in das Kinderzimmer hochgegangen.
In den nächsten Tagen erkundet er das neue Zuhause in Solingen. Schön ist es, hell, in bunten Farben gestrichen. Wohnzimmer und Küche im Erdgeschoss trennen keine Wände, im Wintergarten steht ein Kicker. Es gibt zwei Katzen, Lilli und Schröder. Eine Oma und einen Opa, die direkt nebenan im Schieferhaus wohnen. Einen Bruder mit Rastalocken, mit dem Grego auf Kreolisch sprechen kann. Und Mama und Papa. Er nennt sie sofort so. Frau Krause spricht Französisch, was vieles leichter macht. Sie hat eine weiche Stimme, graublonde Haare und trägt fließende bunte Stoffe. Herr Krause ist zum Umarmen da. Grego sitzt am liebsten auf seinem Schoß und spielt mit seinen Haaren. Nur einmal sind alle ratlos. Sie wollen zum Einkaufen fahren in die Innenstadt von Solingen, aber Grego will nicht ins Auto. Er schreit und zerrt an den Eltern, bis sie verstehen, dass er Angst hat, sie würden ihn wieder wegbringen. Manchmal erzählt er vom Heim. Und meistens geht es darum, dass die Erzieherinnen ihn auf den Hintern gehauen haben, wenn er etwas falsch gemacht hatte. "Grego en Haiti?" Ob er wieder dahin zurückmuss, fragt er dann immer. "Nein, musst du nicht", beruhigt ihn Frau Krause.
Unterwegs: Samstags fährt die ganze Familie zur Bücherhalle, Grego hat wie immer seinen Rucksack dabeiUnterwegs: Samstags fährt die ganze Familie zur Bücherhalle, Grego hat wie immer seinen Rucksack dabei
Er ist acht Wochen da, als er das erste Mal allein mit dem Roller nach draußen geht. Es ist Samstagnachmittag, die Krauses sitzen im Wintergarten und trinken Tee. Durch die Glasscheiben können sie sehen, wie Grego auf dem benachbarten Schulhof seine Runden dreht. Ein kleiner Haitianer mit Daunenjacke und blauem Sturzhelm, der versucht, das Gleichgewicht zu halten. Zwischendurch kommt er zurück, klingelt, dann verschwindet er wieder. Später präsentiert er stolz seine neuen Schuhe: "Win, guck ma, ça c'est Grego. Nur für draußen." Breites Grinsen bis an die Ohren.
Warum der Junge so fröhlich ist? Warum er scheinbar so unverletzt durch alle Katastrophen in seinem Leben gegangen ist, können sich die Eltern nicht erklären. Offenbar verfügt er über eine Eigenschaft, die Psychologen als Resilienz, ein Gedeihen trotz widriger Umstände, bezeichnen. Resiliente Kinder sind Krisenmeister. Sie besitzen außergewöhnliche innere Stärken, die ihnen dabei helfen, mit erfahrenem Leid umzugehen. Doch nicht allein ihre Persönlichkeit spielt hierbei eine Rolle, sondern auch, wie eine Familie reagiert. Wenn sie optimistisch ist, gibt sie auch ihren Kindern Kraft. Die Krauses strahlen diese Zuversicht aus. "Wir schaffen das schon", ist ihr Lebensmotto. Ob Grego diesen Optimismus schon bei seinen leiblichen Eltern gespürt hat? Herr und Frau Krause wissen es nicht. Aber sie würden sowieso nicht öffentlich darüber sprechen. Grego soll nicht aus der Zeitung von seinen Eltern in Haiti erfahren, sondern von ihnen, wenn er größer ist.
Intuitiv machen sie und ihr Mann vieles richtig. Das war schon bei Pytagore so und jetzt bei Grego. Sie vermitteln ihnen Sicherheit. Sicherheit heißt für Grego in den ersten Monaten: Es ist immer einer zu Hause, beide Eltern gehen abwechselnd ins Büro. Es gibt feste Strukturen, mittags essen die Kinder bei den Großeltern nebenan. Abends bringt Herr Krause die Jungs ins Bett. Mit dem Zeigefinger der rechten Hand dreht er die Rastalocken von Pytagore, in der linken Hand hält er Grego, so lange, bis beide eingeschlafen sind. Und nie ist einer der Eltern über Nacht weg.
Sie investieren viel Zeit und Liebe in ihre Söhne aus Haiti. Außerdem Geige und Tennis für den Großen. Deutsch lernen mit dem Kleinen. Sie unterscheiden sich darin nicht von anderen Eltern ihrer Generation mit hohem Bildungsanspruch. Doch das Paar bleibt dabei gelassen. Rundumbespaßung für Grego sieht Martin Krause nicht ein. In den Monaten, bevor der Kleine in den Kindergarten geht, arbeitet er an zwei Tagen in der Woche in seinem Homeoffice. Grego muss sich dann allein beschäftigen - was ihm hier im Eldorado des Spielzeugs sichtlich nicht schwerfällt. Und die Eltern pflegen weiterhin ihre Hobbys. Seit 18 Jahren gehen sie auf Open-Air-Konzerte. Jetzt eben mit Kindern. Christine Krause sagt: "Ich bin keine Glucke." Wenn Grego durch das ganze Haus "Mama" ruft, springt sie nicht gleich auf.
Im Juli fährt die Familie zum "Erdbebenkindertreffen" in ein Feriendorf im Westerwald. Die Mitglieder der beiden Adoptionsvereine treffen sich dort jeden Sommer, nur sind diesmal Eltern dabei, die alle auf einen Schlag ihre Kinder bekommen haben. Satte grüne Hügel, flirrende Hitze, dazwischen ein Dutzend Bobby-Cars mit kleinen Haitianern darauf, die die Asphaltwege runterbollern.Die Heimmutter Gina Clodomir, eine rundliche, resolute Frau, ist aus Port-au-Prince angereist. Als Grego sie sieht, versteckt er sich hinter seiner Mutter. Frau Clodomir braucht Geld, um in Portau- Prince neue Häuser für das Heim zu bauen. Ein halbes Jahr ist seit dem Erdbeben vergangen. Noch immer wird im Hof gezeltet. Das "Don d'Amour" ist inzwischen wieder voll belegt mit Kindern, die von ihren Eltern nicht mehr versorgt werden können. Und die Heimleiterin hat Fotos vom Erdbeben mitgebracht.
Die deutschen Eltern wollen von ihr vor allem Informationen über ihre Kinder. War das Mädchen schon immer so scheu? Es lässt sich kaum anfassen, schreckt vor jeder Berührung zurück. Und hat der dicke Junge schon immer so viel gegessen? Er stopft alles in sich hinein.
Nicht bei allen Adoptiveltern verläuft der Alltag so undramatisch wie bei den Krauses. Manche Eltern sind nur noch müde. Ihre Kinder finden nachts keinen Schlaf. Sie fürchten sich davor, die Augen zu schließen, weil nichts schlimmer ist, als sich selbst und die Welt in der Dunkelheit zu verlieren. Die Krauses haben das selbst einmal erlebt. Jetzt machen sie anderen Mut. Grego macht weiterhin Fortschritte. Im September klingt sein Deutsch wie Gesang, mit hellen Vokalen, die er so lange dehnt, bis er Luft holen muss. Zum ersten Mal sagt er: "Ich will". Und er testet Grenzen aus. So lange, bis auch Frau Krause sauer wird. Das ist gut so. Er fühlt sich jetzt so sicher, dass er auch mal eine "böse Mama" riskiert. Und wenn er Mist gebaut hat, lügt er sie nicht mehr an. Sein Bruder hatte in so einer Situation schon mal gefragt: "Schickt ihr mich jetzt auch weg wie meine Eltern?" Sie habe ihm dann erklärt, dass seine Eltern ihn auch lieb hatten, aber nicht ernähren konnten, sagt Frau Krause.
Die größte Hürde steht der Familie noch bevor. Die Pubertät gilt bei Adoptivkindern als explosive Zeit. Da wird die über Jahre geknüpfte Bindung zu den nicht biologischen Eltern oft vor eine Zerreißprobe gestellt. Pytagore hat das schon mal ausgetestet: "Du hast mir nichts zu sagen, weil du nicht meine richtige Mutter bist!" Frau Krause hat sich davon nicht kränken lassen: "Tja, da hast du Pech gehabt, denn ich sage es dir trotzdem." Grego hat bisher noch nicht nach seinen Eltern in Haiti gefragt. Wenn es so weit ist, werden die Krauses ihm eine Mappe geben, in der sie alle Informationen über seine Vergangenheit gesammelt haben. Sie haben auch Fotos und Berichte von Grego an die Heimleiterin in Haiti geschickt. Ob die Eltern sie sich angesehen haben, wissen sie nicht. Die Stadt liegt noch immer in Trümmern. "Aber wir wissen, dass Gregos Mutter lebt."
Es wird Herbst, als Grego das erste Mal wieder fliegen soll. Urlaub auf den Kanaren. Schon Wochen vorher redet er davon. Er hat Angst, wieder weggeschickt zu werden. Die Familie versichert ihm immer wieder: Wir kommen alle zusammen zurück. Am 10. Oktober schickt Martin Krause eine SMS: "Flug war gut, Jungs mit großen Augen am Fenster." Zwei Wochen später: "Letzter Gruß aus der Sonne. Grego besteht jetzt vehement darauf, nach Solingen zu kommen. Kalt und Regen sind egal. Er WILL jetzt nach Hause."
Haiti - ein geschundenes Land
Meistgelesene Artikel
Ein Erdbeben der Stärke 7,0 erschütterte am 12. Januar 2010 den karibischen Inselstaat Haiti. Mehr als 220 000 Menschen starben, über 300 000 wurden verletzt. Die Katastrophe traf ein geschundenes Volk: Haiti gilt als ärmstes Land der westlichen Hemisphäre, rund 50 Prozent der Bevölkerung sind arbeitslos, etwa 80 Prozent müssen mit weniger als zwei US-Dollar pro Tag auskommen. Politische Instabilität, Korruption und Misswirtschaft ruinierten den einst wohlhabenden Staat. Immer wiederkehrende Naturkatastrophen wie Überschwemmungen und Zyklone, zuletzt im Jahr 2008, verhinderten außerdem, dass sich das Land erholte. Fast ein Jahr nach dem Erdbeben leben in der Hauptstadt Port-au- Prince noch immer Hunderttausende in Zeltstädten, ohne Strom, sauberes Wasser, ohne ein funktionierendes Abwassersystem. Erste Cholera-Fälle treten auf, am 22. Oktober 2010 bestätigt die Regierung den Ausbruch der Seuche. Ende November sind bereits mehr als 1200 Menschen daran gestorben, tausende infiziert, es kommt zu Aufständen gegen die Blauhelme. Die Weltgesundheitsorganisation in Genf warnt, dass der Höhepunkt der Epidemie noch bevorstehe.
Der Verein "Eltern für Kinder" möchte mit Spendengeldern ein erdbebensicheres Haus für das Heim "Don d'Amour" aufbauen - derzeit schlafen die Kinder noch in Notunterkünften aus Holz. Der Verein plant zudem eine Einrichtung für behinderte und kranke Kinder, die nicht für Adoptionen vermittelbar sind. Spenden für diese Projekte von "Eltern für Kinder" an: Bank für Sozialwirtschaft, BLZ 100 205 00; Konto Nr. 33 83 604; Verwendungszweck "Haiti".
 
Haiti, Germany
Eltern für Kinder (Parents for Children)

Wereldkinderen Wikipedia

(Biafra is now part of Nigeria)

 


W
ereldkinderen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Ga naar: navigatie, zoeken

De Vereniging Wereldkinderen is een kinderwelzijnsorganisatie die zich inzet voor kinderen zonder thuis. Zij doet dat door middel van projecthulp en interlandelijke adoptie. In alle activiteiten van Wereldkinderen staat het belang van het kind centraal.


Inhoud

[bewerken] De vereniging

De Vereniging Wereldkinderen is opgericht op 15 mei 1971 als reactie op de erbarmelijke omstandigheden van kinderen in Vietnam en Biafra. Op aandringen van Marcel van Dam kwam er medewerking van het Ministerie van Justitie om interlandelijke adoptie mogelijk te maken. In 1975 gaat de bemiddelingsafdeling van Wereldkinderen op in het Bureau Interlandelijke Adoptie, dat in de eerste jaren flinke subsidies krijgt. De projecthulp blijft bij Wereldkinderen dat zich helemaal richt op sponsoring. Een aantal kritische ontwikkelingslanden, waaronder India, stelde begin jaren tachtig werd de eis adoptieorganisaties ook bijdroegen aan capaciteitsopbouw. Daarom fuseerden in 1983 het BIA en de Nederlandse Vereniging voor Pleegouders (NVP) met Wereldkinderen. De nieuwe organisatie ging verder onder de naam Wereldkinderen. Sinds de fusie is het aandeel dat Wereldkinderen besteedt aan projecthulp gestegen van ongeveer 20% naar 40%. De overige 60% wordt besteed aan interlandelijke adoptie. De vereniging is gevestigd in Den Haag en heeft 7150 leden en 5464 sponsors (2007). Er werkten in 2007 circa 50 betaalde krachten (40 FTE), maar sindsdien is de organisatie flink gekrompen door de terugloop van het aantal interlandelijke adopties. In het buitenland werkt Wereldkinderen samen met 45 contactpersonen. Verder zijn er in Nederland 360 vrijwilligers actief voor de vereniging. Wereldkinderen heeft het CBF-Keur, een keurmerk van het Centraal Bureau Fondsenwerving.

 Projecthulp

De projecthulp van Wereldkinderen is een structurele vorm van hulp aan kinderen zonder thuis. In totaal steunt Wereldkinderen zo'n 75 projecten in zeventien verschillende landen. Deze projecten omvatten onder andere straatkinderenopvang, pleegzorg en andere vormen van gezinsvervangende situaties, opvang van gehandicapte kinderen en AIDS-wezen, en scholingsprojecten voor kinderen en ouders. In februari 2007 heeft de toenmalige directeur Ina Hut aangekondigd dat projecthulp belangrijker gaat worden voor de vereniging en adoptie minder belangrijk. Prioriteit gaat worden gegeven aan projecten op het gebied van:


  1. Preventie van familiedesintegratie;

  2. Reïntegratie van kinderen met de biologische familie;

  3. Zorg voor een vervangend thuis in eigen land; en

  4. Zorg voor een vervangend thuis in het buitenland.

Verder verwachtte Ina Hut dat over vijf à tien jaar vrijwel alleen nog special needs kinderen worden geadopteerd en dat over een jaar of tien interlandelijke adoptie niet meer nodig zal zijn. In augustus 2009 kondigde zij aan te stoppen als directeur omdat 'zowel in Nederland als op internationaal niveau het economisch en diplomatieke belang vaak prevaleert boven het belang van kinderen en dat in een aantal landen op lokaal en centraal niveau commercieel met adoptie wordt omgegaan.' Zij werd opgevolgd door Albert Jaap Santbrink.

 Adoptie
Wereldkinderen is op het gebied van adoptiebemiddeling de grootste organisatie in Nederland. Zij is een van de zeven vergunninghouders: organisaties die toestemming hebben van het Ministerie van Justitie om te bemiddelen bij interlandelijke adoptie. Wereldkinderen is de enige die werkt met professionele medewerkers die - samen met vrijwilligers - (aspirant) adoptieouders bijstaan door voorlichting, voorzorg, nazorg en assistentie bij adoptieprocedures. Ook helpen zij geadopteerden door de organisatie van rootsreizen. Sinds 1975 komen jaarlijks tussen de 300 en 700 kinderen door bemiddeling van Wereldkinderen voor adoptie naar Nederland. In 2007 was 55% van hen special needs kind.
[bewerken] Externe link
Marcel van Dam
Nigeria, Vietnam
Wereldkinderen aka NICWO

From Wereldkinderen Annual Report 2010 - page 20

From Wereldkinderen Annual Report 2010 - page 20


Translated from Dutch:




Better Care Network



Wereldkinderen is part of the Steering Group of the Better Care Network. Het Better Care Network has as goal to get, through better cooperation between organizations,  a better support  for children without adequate parental care by sharing good practice and methods – gained in a country or a region – and so to improve implementation in other countries. The Steering Group is made up of Wereldkinderen, Unicef, Cordaid, Foundation Kinderpostzegels, Internaitonal Foster care Organisation, Stop Aids Now!, Defence for Children/Ecpat, International Child Support, Bernard van Leer Foundation, Fice/Vereniging Jeugd en Kinderzorg and ICCO.  Wereldkinderen is a member of the working group Alternative Forms of Care and is involved at the meetings about India and Kenya with as goal exchange of knowledge and networking.  End of the years the working group Adoption was established in order to, in 2011, share knowledge with the members of the Better Care Network and to bring subjects that connect organizations under the attention of the public. In 2011 the working group will, on the basis of the UN guidelines for the Alternative Care for Children investigate which possibilities exist to complement the paragraph that refers to adoption, or to explore possibilities of adoption as a measure of alterative care. 


http://www.wereldkinderen.nl/site.php?id=707
Wereldkinderen aka NICWO, REPORTS AND QUOTES, Better Care Netwerk (BCN) - NL, (UN) Guidelines on Children without Parental Care

Lakshmi Krishnan - Udayan - SOS


Mrs Lakshmi Krishnan,

President

 

Mrs Lakshmi Krishnan, a qualified Social Worker, holds a Masters Degree in Social Work from the Delhi School of Social Work, University of Delhi. She also holds a degree in Home Science from University of Delhi. She has been in the field of Women and Child development for more than twenty seven years.

 

In the early part of her career, she was employed with CCF (Christian Children’s Fund) as a Social Worker and was engaged in Khrist Raja Family Helper Project of the Convent of Jesus and Mary School. Her job responsibilities included providing welfare and development programmes for the weaker section of the society. The girls belonging to this section were identified in school and the project involved   a close interaction with the parents and other members of the family and providing suitable help for their upliftment. The job profile also included providing help to the community in general.

 

The major portion of her employment was with “Udayan”, a project of SOS Childrens Villages of India. She was independent In-Charge of the project which provided shelter to abandoned and destitute babies/infants. She was independently running this home situated at Doctors Lane in Gole Market. During this period, she would have rehabilitated more than Two Thousand babies/infants by way of Adoption to needy couple or repatriation to the family. She had during this period handled babies / infants with serious medical problems and every day was a challenge because at any given point of time, there were more than twenty children at the home. She has effectively handled the needs of pre-term, high risk babies with complicated medical problems. This experience of more than twenty years has given her a rich exposure to handling a shelter home and understanding the needs of such homes from grass root level.

 

She has presented several papers and has been a resource person for several seminars in the field of adoptions. She has delivered several lecturers on family and child welfare issues in educational institutions (school, college and medical) as a part of their curricular and co-curricular activity. She has also been invited by several Television Networks as a Resource Person on Child Adoption issues. She has also given several interviews on Print Media. She has independently conceived and produced a documentary for Delhi Doordarshan titled “Blissful Parenting” which dealt with socio- psychological issues of Adoption.

 

She is at present actively involved with SPOWAC on a day to day basis and monitors all the programmes of this society. She maintains a close link with all Government Departments and handles all the reports and returns.

SOS Villages (SOS Kinderdorf)

adoptie info sri lanka - Netherlands

  Adoptieinformatie   Vanaf wanneer adoptie naar Nederland? Sinds 1970.   Hoeveel adopties naar Nederland? Van 1973 tot heden: 3.328, waarvan 3.190 tussen 1973 en 1993.   Naar welke andere landen adoptie?   Kijk op adoptie   Afstandsredenen   Vergunninghouder in Nederland Stichting Kind en Toekomst, Stichting Flash, Stichting ACNS, Vereniging BANND Stichting ACNS en vereniging BANND hebben in de loop der jaren hun activiteiten als vergunninghouder gestaakt. Hun contacten en bemiddelingsdossiers zijn ondergebracht bij de Vereniging Wereldkinderen. Stichting Flash is in 2010 opgeheven. Haar bemiddelingsdossiers zijn ondergebracht bij de Fiom. Op dit moment bemiddelt enkel Stichting Kind en Toekomst nog bij adopties uit Sri Lanka. Het is bij deze Stichting alleen mogelijk kinderen tussen vier en zes jaar oud te adopteren.   Vereniging voor geadopteerde Sri Lankanen in Nederland Inesh en Lak Daruwan (beide verenigingen zijn inmiddels opgeheven).
 
Vereniging voor Buitenlandse Adopties Noord-Nederland (BANND)
Netherlands, Sri Lanka

Mijn Geheim - Mariete

Hoe is het nu met: Mariette (Mijn Geheim 11/22)


Ik doe alles voor ’mijn’ kinderen!

Als jonge Nederlandse (en blanke) vrouw is het voor Mariëtte (26) wel even wennen om in Ghana als vrijwilligster aan de slag te gaan. Toch slaagt zij erin om daar, samen met haar man Moses, een weeshuis op te richten. Ze kampen met geldkwesties en cultuurverschillen, maar ervaren ook veel mooie momenten.


Tekst: Vivianne van Bijsterveld

Ik rondde mijn opleiding assistent-kinderdagverblijf af toen ik 18 jaar was. Daarna wilde ik aan een opleiding in de kraamzorg beginnen. Er moest een jaartje overbrugd worden, want ik kon er pas aan beginnen als ik 19 was. Ik zat erg vast aan mijn eigen woonplaats en zag mezelf niet zo gauw verhuizen. Mijn moeder opperde om voor een paar maanden als au pair te gaan werken na mijn studie. Het zou goed voor me zijn, vond ze. Ik was namelijk een ingetogen en onzeker meisje dat erg aan thuis en aan mijn ouders hing.

De gedachte om voor een paar maanden van huis weg te zijn, laat staan uit Nederland, vond ik nogal wat! Toch nam ik die stap. Na tien maanden au pair te zijn geweest in Ierland, had ik nog drie maanden over voordat mijn studie tot kraamverzorgster zou beginnen. Bij terugkomst in Nederland was de drang om weer naar een ‘nieuw’ land te gaan groot. De organisatie die mijn trip naar Ierland had geregeld, bemiddelde ook voor projecten in derdewereldlanden. Uit nieuwsgierigheid ging ik naar een bijeenkomst. Door alle beelden en verhalen van vrijwilligers die in Ghana zijn geweest, greep dit land me direct aan.


Voor het eerst naar Ghana

Zo ging ik op negentienjarige leeftijd voor het eerst naar Ghana om drie maanden vrijwilligerswerk te doen in een weeshuis. Het enige dat ik bij me had, toen ik in januari 2004 op Schiphol stond, was een backpack van 12 kilo en een handtas. Ik was niet bepaald goed voorbereid. Ik had eigenlijk geen flauw idee waarin ik terecht zou komen. Op het vliegveld besefte ik pas dat het misschien handiger zou zijn om met een rugzak door Ghana te reizen dan met een handtas. Na mijn aankomst in Ghana, heb ik die nog snel even aangeschaft!

Met meerdere vrijwilligers kwam ik na een reis van zeven uur in Accra aan. De mensen die mij en de anderen op zouden halen, waren niet te vinden. Ondertussen werd er van alle kanten aan ons getrokken en vroegen chauffeurs of we een taxi nodig hadden. Na een uur rondgebeld te hebben, kwamen we erachter dat de organisatie ons was vergeten. Ze beloofden ons zo snel mogelijk op te komen oppikken. Dat was mijn eerste ervaring met Ghana en de Ghanese mentaliteit.

Introductieweek

De eerste week in Ghana was een introductieperiode. In die week leerde ik hoe ik moest drummen en dansen als een echte Ghanees en kregen we een stukje geschiedenis mee. Bovendien leerden we lokale gerechten te bereiden en dat met onze handen te eten. Na deze week werden we allemaal naar ons eigen project en gastgezin gebracht. Ik vertrok naar een dorpje dat vijf uur rijden van de hoofdstad was.

Eerlijk gezegd was het leven in mijn gastgezin en het weeshuis waar ik gestationeerd werd, een cultuurshock. Het toilet bestond uit een gat in de grond. Om daar te komen moest je eerst een stuk de bushbush inlopen. Stromend water was er niet. De douche (waar ik me waste met een emmertje water) zag eruit als een koeienstal. Kleding wasten we met de hand. Er was maar af en toe elektriciteit en we aten iedere dag droge rijst. Al met al vond ik het toch heel gaaf om mee te maken en zeker om te ondervinden dat je niet veel nodig hebt om toch heel gelukkig te zijn. En dat was ik.


Geschokt én ontroerd
De eerste keer dat ik in het weeshuis kwam waar ik te werk was gesteld, was ik geschokt door wat ik zag. Er lagen vier baby’tjes in één campingbedje. De kinderen liepen zonder luiers rond en plasten waar ze maar wilden. Wel was ik erg ontroerd toen ik zag hoeveel liefde de kinderen voor elkaar hadden. De grote kinderen hielpen de kleintjes bij alles wat ze deden. Ik genoot van iedere minuut op mijn werk! Al snel had ik de taak op me genomen om voor twintig baby’s, peuters en kleuters, die samen op een kamer lagen, te zorgen. De hele dag was ik bezig met hen in bad te doen, aan te kleden en de fles te geven. Het belangrijkste vond ik om ze zo veel mogelijk liefde en aandacht te geven.

Binnen een week was ik helemaal gewend aan de geur van het land, aan het klimaat en aan de cultuur. Ik wilde niets liever dan de hele dag in het weeshuis doorbrengen. Ik heb zo veel leuke momenten meegemaakt! Kinderen die enorm blij werden, alleen maar omdat ik ballonnen uitdeelde. Kinderen die zo dankbaar waren, alleen omdat ze een nieuwe onderbroek kregen! Wat voor ons in Nederland zo normaal is, is daar speciaal.


Langer blijven
Na twee maanden in het weeshuis gewerkt te hebben, zou ik nog een maand gaan rondreizen. Ik vond het leuk om meer van Ghana te zien, maar tegelijkertijd had ik moeite met het afscheid moeten nemen van ‘mijn’ kinderen. Met tranen verliet ik het weeshuis. Ik besefte dat ik absoluut nog niet terug naar Nederland wilde. Ik informeerde mijn ouders en verlengde mijn reis met nog twee extra maanden. Ik verliet het gastgezin en ging in het weeshuis wonen, zodat ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat kon helpen bij alle werkzaamheden. Aan mijn studie ben ik dus nooit meer begonnen. Ik had het gevoel mijn roeping gevonden te hebben. Mijn ouders hadden daar gelukkig alle begrip voor.

Mijn moeder had me al vier maanden niet gezien en besloot als verrassing over te komen voor mijn verjaardag. Ze bekeek me vanaf een afstand en kreeg tranen in haar ogen: ze zag dat ik op mijn plek was. Op mijn beurt vond ik het geweldig om haar een week te kunnen laten ervaren hoe mijn leven er die maanden uit had gezien. Bovendien vond ik het heerlijk om haar te zien en vast te houden. Mijn moeder zou straks een duidelijk beeld hebben van waar ik mee bezig was.


Steun vanuit het thuisfront

Eenmaal terug in Nederland liet Ghana haar dan ook niet meer los. Zij en mijn vader hebben toen de stichting Mariette’s Child Care opgericht om mijn werk te kunnen steunen. Dankzij hun doorzettingsvermogen hadden ze binnen korte tijd zo veel spullen bij elkaar verzameld, dat ze er een container van 12 meter mee konden vullen om naar Ghana te verschepen.

De twee extra maanden vlogen voorbij en nog steeds wilde ik niet terug naar Nederland. De eigenaresse van het weeshuis stelde me voor om nog een jaar te blijven. Ik kreeg een leidinggevende functie op de babykamer en zou een salaris van 50 dollar per maand en huisvesting krijgen. Ik nam haar aanbod aan en belde mijn ouders op om voor de tweede keer te vertellen dat ik wilde blijven. Mijn moeder snapte me wel, zij had me immers gezien in Ghana. Voor mijn vader was het een stuk moeilijker, maar hij besefte wel hoe gelukkig ik er was.


Kapot van verdriet
In dat eerste jaar maakte ik veel bijzondere gebeurtenissen mee. Ik zag hoe het weeshuis uitbreidde naar 170 kinderen: er werden meer slaapzalen bijgebouwd. Helaas zag ik ook dingen die me diep raakten. Zo werd er op een dag een meisje binnengebracht van nog geen drie dagen oud. Haar naam was Akwia en ze was erg ondervoed. Ik nam Akwia mee naar huis en gaf haar dag en nacht met een spuitje kleine beetjes melk. Ik zag hoe ze iedere dag sterker werd, totdat ze na een week terug kon naar het weeshuis. Ik bracht veel tijd met haar door, kreeg een speciale band met haar. Toen ze vijf maanden oud was, ben ik twee weken naar Nederland gegaan. Juist in die periode kreeg ik een telefoontje dat Akwia ziek was geworden en was overleden. Ik was kapot van verdriet. Ook voelde ik me schuldig dat ik op dat moment niet bij haar had kunnen zijn.

Eenmaal terug in Ghana ben ik naar de begraafplaats gegaan om op mijn eigen manier afscheid van Akwia te kunnen nemen. In Ghana wordt er niet veel aandacht besteedt aan het begraven van kinderen: zo was er op Akwia’s graf geen steen gelegd. Na lang zoeken bleek dat iemand de auto had geparkeerd op de plek waar zij begraven was. Dat deed bijna fysiek pijn, zo erg vond ik dat.

Verliefd…

Mijn taken op het weeshuis werden steeds uitgebreider. Als twintigjarige Nederlandse en enige blanke werd er van me verwacht dat ik bij de vergaderingen van het management aanwezig was en vervolgens terugkoppelde naar de medewerkers op de babykamer. Ik had zeven lokale vrouwen van ongeveer vijftig jaar onder mijn hoede. En hoe ouder je bent, hoe meer respect je in Ghana verdient. Als twintigjarige was het wel moeilijk om dat respect te krijgen.

Ondanks de respectkwestie, sloot ik veel vriendschappen. Zo raakte ik goed bevriend met Moses, de jeugdpastoor op het weeshuis. Hij nam me mee naar plekken waar de locals kwamen, zo kreeg ik meer inzicht in hoe zij leefden en dachten. Moses en ik werden steeds hechter. Vriendschap veranderde in verliefdheid. Na verloop van tijd vroeg hij mij ten huwelijk. Ik twijfelde geen moment: dit was het land waar ik hoorde en dit was de man waar ik mijn leven mee wilde delen.

Ik moest mijn ouders voor een derde keer bellen. Nu om te vertellen dat ik definitief niet terug naar Nederland zou komen. Zij hadden nauwelijks een idee wie Moses was. Ze stelden voor dat ik eerst naar Nederland zou komen, om rustig thuis op de bank over de trouwvoornemens te praten. Daar vertelde ik hen hoe ik mijn toekomst zag. Gelukkig kozen ze onvoorwaardelijk voor mijn geluk.


… en getrouwd!
In februari 2006 zijn Moses en ik getrouwd. Mijn ouders, broer, zus en hun partners, tante en een aantal goede vrienden waren voor de bruiloft naar Ghana gekomen. Onze trouwdag verliep niet helemaal vlekkeloos, maar ja, in Ghana lopen veel dingen heel anders dan verwacht… Drie dagen voor de bruiloft viel de elektriciteit uit. Bovendien was de auto waarmee mijn vader en ik uit ons hotel opgehaald zouden worden, kapot gegaan.

Om de vele gasten die ons Nederlands-Ghanese huwelijk bij wilden wonen in de kerk te kunnen plaatsen, moesten we zelf plastic stoelen bestellen. Het bleek dat die niet geleverd waren en we moesten daar op de dag zelf nog een oplossing voor bedenken. Uiteindelijk trouwden we vier uur na de geplande tijd. Het werd toch een erg mooie dag, met een groot feest op het einde!


Blij nieuws!
Moses en ik hadden een kinderwens en we waren dan ook erg gelukkig toen we een maand na ons huwelijk ontdekten dat ik in verwachting was. Wel vond ik het eng om bij de lokale bevolking op controle te gaan. Ik kreeg mijn eerste echo in een steegje achteraf met een klein gordijntje als deur, terwijl er vijftig andere vrouwen buiten zaten te wachten…

Moses en ik besloten om zelf een kindertehuis te starten. Het was beter om afscheid te nemen van dit weeshuis, want onze visie botste met de leiding en dat brak ons steeds meer op. We wilden een kleinschaliger tehuis, zodat we meer tijd aan ieder kind konden besteden. We hadden het weeshuis zien groeien van 75 naar 200 kinderen. Met pijn in ons hart namen we afscheid van ‘onze’ kinderen en vertrokken naar de hoofdstad. Daar hebben we met het hoofd van de landelijke kinderbescherming besproken.

Al snel kwamen we erachter dat er in Sunyani, een plaatsje midden in Ghana, nog geen kindertehuis was. Daar kon men onze hulp goed gebruiken. Na overleg met mijn ouders, die de verantwoordelijkheid voor de sponsoring en vrijwilligers op zich zouden nemen, besloten we om er samen voor te gaan. Al was dat makkelijker gezegd dan gedaan. Zo liepen we bijvoorbeeld tegen corruptie van de Ghanese overheid aan. We moesten veel geld betalen om de papieren rond te krijgen. Het verbaasde me hoe de overheid om onze hulp vroeg en het ons tegelijkertijd toch zo moeilijk maakte.


Eigen kindertehuis
In juli 2006 hadden we eindelijk alle papieren rond. We huurden een huis in Sunyani om daar ons eigen kindertehuis op te starten: Hanukkah. Inmiddels was ik bijna vijf maanden zwanger. Op 24 augustus 2006 ontvingen we het eerste kindje in Hanukkah. Een emotioneel moment, de tranen sprongen me in mijn ogen. Ik wist direct dat we er goed aan hadden gedaan om zelf een kindertehuis te beginnen. In de maanden daarna volgden vele kinderen en we kregen het steeds drukker.

Eind oktober vertrok ik naar Nederland vanwege zwangerschapsvergiftiging. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Ghana was namelijk acht uur rijden. Ik wilde de laatste drie maanden van mijn zwangerschap liever bij mijn familie in Nederland doorbrengen, dan in mijn eentje in de hoofdstad van Ghana. Ondertussen moest Moses in Sunyani blijven om samen met lokale medewerkers voor de kinderen te zorgen. Wat miste ik hem!

Door bemiddeling van de secretaris van de stichting en een goede vriend, Jeroen Boekel, kwam Moses die kerst via het tv-programma All You Need Is Love naar Nederland. We konden ons geluk niet op, want twee weken later werd ons zoontje Sam geboren. Na weer twee weken vertrok Moses weer naar Hanukkah.

Met de baby terug naar Ghana
Ik volgde twee maanden later met mijn moeder, tot Londen. Vanaf daar moest ik alleen verder reizen met een baby van twee maanden oud.

De vlucht naar Ghana ging vervolgens goed, maar toen ik op de luchthaven landde en de hitte voelde, ging er wel even door mijn hoofd van: waar ben ik aan begonnen? Is dit wel de beste plek voor mijn kind om op te groeien? Die gevoelens bleven de eerste weken aanhouden. Ik moest bijvoorbeeld gaan uitzoeken waar Sam zijn prikjes moest krijgen. Als ik dat met een weeshuiskind moest doen, vond ik het heel normaal, maar met mijn eigen kind vond ik het wel wat moeilijker. Van dit soort bezorgheden had ik meer last dan Sam zelf. Hij vond alles goed en hij wende snel aan de hitte. Bovendien vond en vind hij het nog steeds geweldig om met de kinderen van Hanukkah te spelen.

Hanukkah werd intussen steeds groter. Er werkten en woonden diverse vrijwilligers en personeel. We hadden 26 kinderen in een huis met zes slaapkamers. Mijn ouders werkten in Nederland hard om sponsorgeld bij elkaar te krijgen voor een nieuw en groter kindertehuis. Dat werd realiteit, want in zes maanden bouwden we een nieuw weeshuis, geschikt voor veertig kinderen. Daarna kwam mijn familie over voor een feestelijke heropening in maart 2008.


Druk, druk

Zonder mijn ouders had ik dit allemaal niet kunnen bereiken. Ik ben ze erg dankbaar dat ze me steunen. Ze werken zeven dagen in de week om sponsors en vrijwilligers te vinden en zo Hanukkah goed draaiende te houden. Ik ben trots op hen en ik hou van hen! Ook ben ik erg trots op de groep vrijwilligers dat ons team versterkt. Dat zijn niet alleen de mensen die naar Ghana komen, maar ook de groep die in Nederland hard aan het werk is om het geld dat Hanukkah jaarlijks nodig heeft bij elkaar te brengen.

Stiekem verlang ik nog wel eens terug naar mijn vrijwilligerstijd. Want sinds ik mijn eigen kindertehuis ben gestart, ben ik veel meer bezig met managementtaken, administratie en het ervoor zorgen dat personeel en vrijwilligers hun werk goed doen en het naar hun zin hebben.

Ik besef wel dat managementtaken ook belangrijk zijn. Toch vind ik dat het vooral om het geluk van de kinderen draait, dat wil ik nooit uit het oog verliezen.

Opnieuw gezinsuitbreiding

Ons eigen gezin werd uitgebreid met nog een zoontje, Noah, die in juli 2009 is geboren. Noah is geboren met erbse parese en kon zijn rechterarm niet bewegen na de geboorte. Het was moeilijk om een goed ziekenhuis en een goede fysiotherapeut te vinden. Nu gaat het een stuk beter en kan hij bijna alles met zijn arm. En Sam zit nu op dezelfde school als de kinderen van Hanukkah.

Ik vind het geweldig om te zien hoe mijn jongens zich op hun gemak voelen in Ghana. Ik merk wel dat Noah meer een Nederlands kind is. Hij houdt echt van Nederlands eten, zoals kaas en melk. Terwijl Sam echt een Ghanees is en dat allemaal niet lust. Hij eet het liefst rijst, met zijn handen. En hij speelt graag op een djembé. Ik vroeg laatst aan Sam waar hij het nou fijner vond, in Nederland of Ghana. Hij zei heel schattig: ”Bij jou, mama!” Het maakt voor kinderen niet uit waar ze zijn als ze maar een veilige basis hebben. Als ze maar bij mensen zijn die van hen houden.

Hanukkah-familie groeit

Onze Hanukkah-familie bestaat inmiddels uit 38 kinderen, waaronder een aantal gehandicapte kindjes. Deze kinderen worden vaak verstoten door hun ouders. Veel weeshuizen nemen hen niet aan omdat de zorg voor hen te belastend is. Met dank aan vele mensen uit Nederland is hebben we sinds kort een speciale ruimte ingericht voor kinderen met een beperking.

Veel meer kinderen willen we niet aannemen, want we blijven het belangrijk vinden om ieder kind persoonlijke aandacht te geven. We proberen wel kinderen in de thuissituatie te helpen, door bijvoorbeeld schoolgeld, eten of kleding te sponsoren. Ook gaan we met vrijwilligers op pad om muskietennetten en ontwormingsmedicijnen uit te delen. Vaak zaten we complete dagen met kinderen in het ziekenhuis, omdat zij uitgedroogd waren of malaria hadden. Het was daarom onze grote wens om een kleine medische post op het terrein te bouwen. Begin 2010 is dat waargemaakt. Nu werken er dagelijks twee verplegers. De bezoekjes aan het ziekenhuis en de kosten daarvan zijn drastisch verminderd. Alleen voor ingewikkelde behandelingen moeten we nog naar het streekziekenhuis.

Ziek in Nederland

Tot mijn grote spijt heb ik de ruimte voor de gehandicapte kinderen zelf nog niet kunnen zien omdat ik sinds september 2010 ziek in Nederland ben. Ik ging naar huis omdat ik oververmoeid was, ernstige hoofdpijn had en graag mijn familie wilde zien. Ook de jongens waren blij om opa en oma te zien. Mijn hoofdpijn bleef echter aanhouden. Voordat ik terug naar Moses ging, besloot ik om voor de zoveelste keer naar de dokter te gaan. Ik voelde me niet meer mezelf, er leek meer aan de hand. Het was dan ook erg schrikken toen er bij mij IIH werd geconstateerd, hoge hersendruk. Daardoor heb ik wekelijks een ruggenprik nodig om hersenvocht af te nemen. Jammer genoeg is het niet duidelijk hoe lang dit gaat duren.

Ik verlang er elke dag naar om naar Hanukkah terug te gaan. Het is nog moeilijker omdat mijn man en kinderen hun tijd nu moeten verdelen over Ghana en Nederland. Ik heb ze nodig, maar Hanukkah kan ook niet lang zonder Moses. Mijn moeder heeft mijn kindjes naar Moses gebracht. Zo pendelen we allemaal een beetje heen en weer. Dan is Moses in Nederland, dan weer in Ghana. Dan zijn de kinderen bij mij, dan bij Moses. Hoe zwaar het leven in Ghana ook is, ik ben er met liefde en plezier. Binnenkort kan ik weer voor mijn kinderen zorgen, ook die van Hanukkah, want ik mis hen zo! In zeven jaar heb ik wel eens heimwee gehad naar de Nederlandse levensstijl. Toch voel ik dat Ghana echt mijn thuis is!”

Bijna een  jaar later spreken we Mariette opnieuw

”Ik ging naar Nederland, omdat ik oververmoeid was, ernstige hoofdpijn had én graag mijn familie wilde zien. Ook mijn zoontjes Sam en Noah waren enorm blij om opa en oma te zien. Voordat ik terugging naar Ghana, besloot ik naar de dokter te gaan. IHH, dat was schrikken. Dankzij medicijnen is de hersendruk afgenomen en kon ik weer naar huis. Begin maart was ons gezin in Ghana weer compleet. Wel zijn we in september terug naar Nederland gegaan, voor vijf weken. Ik word namelijk liever behandeld door een Nederlandse arts. De hersendruk werd weer opgemeten, gelukkig bleek dat een punctie niet nodig was. Zodoende kon ik met een gerust hart mijn leven in Ghana oppikken. Maar niet voordat we in september eerst ons vijfjarig jubileum hebben gevierd. We hebben een vrijwilligersdag gehouden en een bedrijvenbijeenkomst. De vrijwilligersdag was één groot feest van herkenning. Nieuwe vrijwilligers maakten kennis met mij, en met de vrijwilligers die al voor ons weeshuis ’Hannukkah’ werken. Het was heerlijk om veel bekenden te zien. Ik ben trots op ’mijn’ groep vrijwilligers. Niet alleen op de mensen die naar Ghana komen, maar ook op de mensen die in Nederland hard aan het werk zijn om het geld voor Hanukkah bij elkaar te brengen. Ik kreeg vanwege het vijfjarig bestaan een prachtig fotoboek. Een prachtig en ontroerend geschenk!

De bedrijvenbijeenkomst was een dankdag voor alle ondernemingen die ons de afgelopen vijf jaar hebben gesponsord. Dankzij deze bedrijven en dankzij de vele vrijwilligers gaat het goed met Hannukkah.


Heimwee

Met mij gaat het redelijk goed. Ik zeg redelijk, want ik heb de laatste tijd erg veel last van heimwee. Ik mis mijn ouders. En Nederland. Het land waar je zo naar de dokter kunt gaan als je zelf bent of je kind ziek is. En ook mis ik de moderne apparatuur. Bij mijn aankomst in Ghana was er geen water en elektriciteit in mijn huis. Het was wel 35 graden! Maar ik was zo blij  om alle kinderen terug te zien!

Inmiddels hebben we één van de oudere meisjes, Afia van dertien, in ons gezin en huis opgenomen. Ze kon niet meer terug naar haar familie. We zijn daarom officieel haar pleegouders geworden.

Gelukkig is er de afgelopen tijd wel een aantal kinderen teruggeplaatst bij hun familie. Dat is ook ons streven. En tot onze grote voldoening is Lucas - vijf jaar, open ruggetje en waterhoofd -  voor het eerst in zijn rolstoel naar school gegaan. In Ghana is het niet gebruikelijk dat kinderen met een handicap onderwijs krijgen. Het heeft me veel energie en overtuigingskracht gekost om hem op school te krijgen. Lucas is een slimme jongen en is enorm blij dat hij naar school mag. Ook staat Lucas op de nominatie om via de Nederlandse Adoptie Stichting (NAS) in Nederland geadopteerd te worden.

Nieuwe ontwikkelingen

Sinds kort ben ik officieel vertegenwoordigster van de NAS in Ghana. Ik begeleid de adoptieouders in Ghana en ga de situatie na van een te adopteren kindje. Dat zijn kindjes met een geestelijke of lichamelijke achterstand. Het beleid op dit moment is dat gezonde kinderen niet meer naar het buitenland gaan voor adoptie.

Ook zijn we in Hannukkah gestart met een groot project, namelijk het bouwen van een school. Het terrein is aangekocht, de grond geëgaliseerd en als het geld er is gaan we bouwen! Weer een stapje verder voor ons Hannukkah en alle kinderen.”

Nederlandse Adoptie Stichting (NAS)
Mariëtte
Ghana

Project: Joining nature and culture through outdoor activities in the border area

  Lead Partner      Project Partner   

Basic Project Information

Name: Joining nature and culture through outdoor activities in the border area
Acronym: Joining nature and culture through outdoor activities in the border area            

Web: www.ro-ua-md.net

Total Budget + Funding Total:
               EUR 65.145
EU Funding:
               EUR 58.631

Duration (dates) :
   2011-03-31 - 2012-01-31                            

Lead Partner:
             Amici dei Bambini
Address: Strada Constantin Stere, Chisinau MD-2009, Moldova
Email: stelavasluian@yahoo.com                                

Project Partners:

  •                                  DOXAMUS Resources Centre for Education and Family Association                                                     -- [ Romania ]                               

 

Amici dei Bambini
Moldova

Action humanitaireProjets humanitaires en faveur d'enfants abandonnés

Action humanitaireProjets humanitaires en faveur d'enfants abandonnés

SERA Romania
La Fondation Hippocrène soutient l'association SERA Romania dans ses actions en faveur des enfants abandonnés en Roumanie, actions qui ont pour objectif l'amélioration de leurs conditions de vie afin de favoriser leur épanouissement. En 2011, le soutien de la Fondation a notamment contribué à la mise en place d'un réseau de professionnels dans le département d'Ialomita, afin d'assurer le suivi d'enfants en risque d'abandon ; et au programme d'activité de l'Hôpital d'enfants Grigore Alexandrescu de Bucarest, principal partenaire de l'association dans la prise en charge des soins médicaux d'enfants roumains ayant de graves difficultés de santé.
Fondation Hippocrène, Solidarite Enfants Roumains Abandonnes France (SERA), Solidarite Enfants Roumains Abandonnes Romania (SERA Romania)

Lumos developed National Action Plan - Montenegro

Deinstitutionalisation is one of the major changes Montenegro faces in reforming its social welfare sector. While the reform was launched in 2001, the current system of social services is still insufficiently developed and mainly relies on financial benefits and institutional care. Therefore, the primary focus of the reform of services for vulnerable children and families must be to shift from a system that relies on institutional placements to one that will provide responses individually tailored to the needs and circumstances of each child and their family.

Since 2010, Lumos has worked together with the Montenegrin government and UNICEF to develop a National Action Plan for the Reform of Health, Education and Social Services. In 2010, Lumos led a Strategic Review of the system of looking after vulnerable children. On the basis of this review, in March 2011, Lumos facilitated an inter-ministerial planning session, where representatives from all three ministries participated in the drafting of the plan.

The draft National Action Plan (NAP) envisages the develoment of a broad range of services across Montenegro, such as inclusive education, family support services and community health nurses. The NAP also calls for an overhaul of the legislative and regulatory framework, covering issues such as: safeguarding children and child protection; quality assurance - standards and monitoring; financiang mechanisms; judicial review; the introduction of new services; data collection. It outlines the steps needed to strengthen frontline social work provision and suggests ways in which resources from institutions could be transferred to community based services.

Lumos hopes to assist the Montenegrin government towards the implementation of the NAP, thereby assisting the country in fulfilling some of the criteria it must meet on its road to EU accession.

.

Lumos
Montenegro

Lumos assessment of Bulgarian children

Comment: Date not sure...

The “Childhood for All” project aims to close 28 institutions for children with severe and complex disabilities and create 194 replacement services. This is a large-scale and complex undertaking and from the outset, the project team have been supported by Lumos. Initially, we supplied additional resources and methodology to make the first detailed assessment of each child’s needs. We then interviewed the childrens’ parents to assess the level to which they were willing and able to reestablish and maintain contact with their child. We are now in the process of assisting with the second assessment of each child to determine whether they should be placed with their family, relatives, in foster care or in one of the new community-based services being established around the country. Eventually Lumos will be involved in preparing each for their new placement.

As this process continues, we are advising the Bulgarian government on the additional steps necessary for deinstitutionalisation to be successful. Creating new services is just a first step. The eventual aim must be to develop these new community-based centres into loving and secure environments where children with disabilities can reach their full potential and participate in the life of the community.

We have now also begun work on “Direction: Family”, the National Action Plan’s second project, which aims to transform eight out of 32 “baby institutions” for children aged 0 to 3 years.

.

Lumos
Bulgaria
« first ‹ previous817818819820821822823824825next › last »